Rome op de elektrische fiets door Maus Sturmer: Zondag 2014-09-07 Picknicken in Piano di Colfiorito en een bezoek aan het Waterdorp Rasiglia

Tot half tien geslapen. Op mijn gemak alle reacties bekeken en de mails. De bedoeling was tussen 11 en twaalf te vertrekken, maar met alle gemakken die we onszelf permitteerden werd het kwart over heen. We hadden geen haast. Rond kwart over twee waren we in het natuurpark Piano di Colfiorito. Met de voeten in het water peuzelen we de broodjes die ik ’s morgens had klaargemaakt. Het grote probleem hier is toch wel de wegaanduiding, ook op de grote wegen. Pas op het allerlaatste moment staat er een bord met de kleinste plaatsen. Het gevolg is dat je vaak al voorbij de afslag bent en weer terug moet rijden.

De picknickplaats is een sprookje. Het water, vol waterlelies en allerlei diersoorten die rondom het water leven is het een en al rust. Het enige storende is een stelletje wat hier dacht te gaan vrijen en die wij kwamen storen. Ze trekken zich echter weinig van ons aan. Wat later trekken ze zich op een ander plekje terug, voor misschien wat meer vrijheden. Terwijl we de steiger oplopen zien we een grote waterrat weglopen, geschrokken door onze aanwezigheid. Juffertjes vliegen in het rond, scholen visjes zwemmen door het water. Terwijl Marga de appels schilt en de schillen in het water gooit, ontstaat er een school van visjes die nieuwsgierig aan komen zwemmen om te proeven. Ook de eenden proeven even aan de schillen, maar spugen alles weer uit. Het is te min voor ze en niet hun smaak. Helaas hebben we het oude brood voor de eenden op tafel laten liggen. Het is windstil. De vogels genieten op dit uur, net als de mensen, van hun siësta. Er is een trapje naar het water, zodat ik kan pootje baden. Het overeind komen gaat wat problematischer, maar lukt uiteindelijk wel. In deze vrije natuur wordt je één met alles wat er leeft. Het is dat we verder moeten, anders zou je er in alle rust een middag door kunnen brengen, liggend in het gras, pootje badend vanaf de steiger of met een boek.

Na een uurtje genieten en foto’s maken, waar Marga zich op mij uitleeft met mijn toestel, rijden we naar het waterdorp Rasiglia. In dit dorp waren vroeger vier wolfabrieken en twee weverijen. In 1907 had dit dorp al stroom door de natuurlijke bronnen en de eigen waterkrachtcentrale. Terwijl in de omstreken en dorpen overal nog petroleumlampen en kaarsen werden gebrand om licht te krijgen. Het dorp had in die jaren 500 inwoners en een bloeiende wol industrie. Toch verminderde het aantal inwoners in 1973 naar 300 door de afbraak van de vraag naar deze industrie. In 1997 kwam de grote aardbeving. Bijna alle huizen waren ingestort. De bewoners trokken weg. Vijftig bewoners bleven er nog over. Omdat zij het zo erg vonden dat er niets meer was overgebleven staken zij de koppen bij elkaar en vormden een commissie. Samen en met behulp van de regering werd het dorpje opgebouwd en verworden tot een toeristische trekpleister. De natuurlijke bronnen, met echt heerlijk koel water om te drinken wordt door de bewoners zelf onderhouden.

Wanneer wij aankomen wordt ons door twee mannen verteld waar we mogen staan. Een van de twee loopt met ons mee en verteld honderduit aan Marga, terwijl ik maar loop te fotograferen. Natuurlijk zijn het veel te veel foto’s, maar de straatjes, huizen en de bronnen, het ziet er allemaal even mooi uit. Er ligt nu een nieuwe waterkrachtcentrale klaar, die alleen nog ingebouwd moet worden. Hij ligt er al enige tijd en het zal wel op zijn Italiaans gaan, komt het vandaag niet, komt het morgen wel. Na afloop geef ik de man 5 euro om in de pot te doen voor restauratie van alles van nog moet gebeuren. Het wordt in dank aangenomen en wanneer ik naar het toilet moet word ik naar een nichtje gebracht, die mij in haar huis even onderkomen geeft. Het gaat niet helemaal van harte, maar wanneer hij uitlegt dat ik een pelgrim ben, is alles ineens goed. In een dorp verder is een benzinestation waar we koffie kunnen drinken. Dat was nergens is Rasiglia te vinden. Wel geweest maar leverde te weinig op om van te leven, dus weer gesloten. Geeft niet, de koffie bij de pomp is goed, al ziet alles er iets minder fris uit. Ik kijk er gewoon niet naar. De eigenaar moet zelfs eerst nog het lepeltje en het kopje afwassen. Hij geeft mij na afloop geen bon, wat heel gevaarlijk is. Door het vele zwarte geld, wat ook in Italië heel gewoon was, is er een controle politie ingesteld. Als zij mij op dat moment om een bon had gevraagd en ik die niet kon overleggen, hadden zowel de eigenaar als ik een boete gekregen. Terwijl Marga dit allemaal uitlegt vraagt ze me dit absoluut te vermelden. Want natuurlijk wordt dit geld in eigen zak gestoken en niet opgegeven.

Het leven bij Marga:

Eerlijk is eerlijk, deze dagen bij Marga pas ik me daar aardig en zonder ongeduld bij aan. Het is over de dertig graden buiten. In huis is het heerlijk koel. Ook op het terras is het lekker in de schaduw zitten. Hier te mogen leven en wonen is een sprookje, zolang je selfsupporting blijft. Marga maakt haar eigen brood en yoghurt. Het buurtgemeenschapje er om heen is één grote familie van haar geworden. Als ze wil kan ze iedere dag wel ergens uitgebreid eten, want iedereen is aan tafel welkom. Ga je echter bij de een eten, ben je verplicht de anderen niet te vergeten. Voor ik kwam had Marga al een aantal problemen met de wasmachine, de grasmaaier en gistermorgen dus de boiler, waardoor we beiden ons weer ouderwets poedelen onder de kraan. Is het erg? Welnee, terug naar de basis. Vroeger kenden we toch niet anders? Bij de buren mag Marga iedere dag verse groenten en fruit uit de tuin halen. Zoals die tomaatjes smaken, daar kunnen de onze niet aan tippen. Ze zien er misschien niet zo mooi van vorm uit, maar je proeft de zon er in, net als in de sla, groenten en het andere fruit. Wat opvallend is dat we in veel dingen hetzelfde denken en doen. Houden beiden niet van winkelen, denken over veel dingen hetzelfde en voelen ons met elkaar op ons gemak.

Het kerkje

Vanaf het eerste moment is het kerkje mijn lievelingsplekje. Het wordt maar een paar keer per jaar gebruikt. Ik schreef al dat ik de zonnebloem voor Jenny bij het altaar had gezet. Marga had een prachtige kaars om voor alle mensen te branden die het nodig hebben en dit alles lezen. Er is nog een doos met losse kaarsjes die ik brand voor de ernstige zieken die er om hebben gevraagd. Bovendien heb ik zelf nog een mooie grote kaars gekocht voor iedereen. Ook die staat op het altaar hier te branden. Het is een gezegende plek waar ik me heerlijk voel. Ik hoef er niet per se naar binnen te lopen om te bidden, soms zit ik er alleen maar zonder gedachten of loop ik binnen om nieuwe kaarsjes te branden zonder dat er iets bij hoeft gezegd.