Dinsdagavond 16-09-2014 Inzinking

Terug van de internetwinkel krijg ik een totale inzinking. Nogmaals ik ben geen stadsmens. Het was leuk voor die paar dagen, maar eigenlijk zou ik zo op de fiets springen en verder rijden, ook al is er geen doel meer. Dan was er weer een nieuw doel, zoals bijvoorbeeld door naar Jeruzalem, of Portugal. Alles hier in Rome is prachtig om te zien, maar je loopt en loopt, omdat het te gevaarlijk is om je elektrische fiets ergens neer te zetten. Nu geloof ik dat ik een klein geluk heb dat ze dit merk niet kennen. De elektrische fietsen zijn vrij antieke modellen waar de oplader nog in de stang van de fiets zit. Een enkele nieuwe met de batterij achterop is een zeldzaamheid. In al die dagen heb ik er maar een gezien. Maar goed ik neem geen enkel risico.  

Het verdriet van vanavond gaat even veel dieper, zonder dat ik weet wat de reden is. Ik heb het volbracht en ineens is daar een gat met niets meer in het vooruitzicht. Hier op dit kleine kloosterkamertje, met tralies voor de ramen lijkt het ineens doods en je reinste gevangenis. Het lijkt ook wat afstandelijker en vooral zakelijker dan in het andere klooster. Alleen de beide portiers zijn warm en hartelijk. Toch blijkt achteraf dat de warmte op een andere manier wordt gegeven wanneer het nodig is, maar daarover later. 

Ben tijdens de inzinking naar de kerk gelopen aan de zijkant van het klooster. De Vesper is net bezig en daardoor kan ik weer een beetje bij mezelf komen, al zitten de tranen heel hoog. Later op de avond spreek ik met Diane en Francien. Beiden begrijpen wat er speelt. Het is even dat lege gevoel van; ‘wat nu’. Vooral omdat ik me hier niet echt prettig voel in de stad, ondanks de prachtige dingen die ik tegenkom. Je wordt overvoerd door de prachtige gebouwen van Michel Angelo, de mooiste muurschilderingen, fresco’s, beelden en schilderijen, en ga maar door. Het overweldigt je door zijn imposantheid. Er is zoveel te zien en te ontvangen dat je het niet meer op kunt nemen.  

Later vragen Henk en Helmi of ik het gezellig vindt om mee te gaan eten, nadat we elkaar ontmoeten, terwijl ik op de trappen van de kerk zit te fotograferen. Allemaal probeersels van het rijdende verkeer in de avond. Twee mannen brengen me echt aan het lachen. Ze hebben beiden lege alcohol flessen in hun handen en willen zo poseren voor de camera. Henk en Helmi moeten nog eten en vragen of ik ook zin heb om mee te gaan. Had wel een droog broodje gegeten, maar dat buffetje wat zij voor tien euro de man weten, lijkt me toch gezelliger. Het fotograferen knapte me al op. Ik lachte alweer maar de gezelligheid om samen te eten maakt de dag weer tot een klein wondertje. Ook een kleine inzinking hoort bij het leven.