Dinsdag 5 augustus 2014. Eerste etappe van Landgraaf naar Liblar, 85.13 km.

Rond kwart over negen komen Deesje, Cailen en Demsey, gevolgd door een kennis van het dansen en Corrie van de fotoclub. De laatste maakte allemaal foto’s die ik niet kan ontvangen. Er is geen Wi-fi op deze camping.

Als laatste komt May Quadvlieg binnen, die zelf de Romereis in 2011 heeft gereden. May heeft aangeboden tot Duren met me mee te rijden. Rond half tien vertrekken we, bepakt en gezakt. De kilo’s zijn toch weer toegenomen tot 37. Een geluk dat May erbij is, we verrijden ons een klein stukje, door een foutje in de tekst. Kan gebeuren. Nu is het vrijwel direct hersteld. De tocht verloopt voorspoedig. Na 19.5 km. Even een kleine pauze op een bankje aan het eind van een dorpje. De motor moet gewoon even tijd krijgen om af te koelen. Af en toe kreunt en steunt mijn fiets onder het gewicht. Soms komt er een stukje angst boven dat hij het niet haalt. Nog geen seconde later word ik min of meer boos op mezelf. Heb je dan helemaal geen vertrouwen in de engelen en God, vraag ik aan mezelf. Als jij deze reis moet maken, komt het toch allemaal goed. En zo keert mijn vertrouwen weer terug. Geef mijn fiets een schouderklopje om even later vol goede moed e vertrouwen niet meer te luisteren naar het kleine protest dat af en te opklinkt.  

In Langerwehr (39.5 km) stoppen we voor een kop koffie. Komen eerst in een Pizzeria terecht, die geen koffie verkoopt. Gelukkig stuurt hij ons door, waardoor we tegen een groot beeld van St. Jacob oplopen, die we even daarvoor voorbij waren gefietst, zonder iets te zien.

Na de koffie besluiten we de rode fietsbordjes te volgen in plaats van de route, De weg is een stukje korter. Rond half een zijn we in Duren. May besluit me naar de juiste weg te brengen om de laatste 28 km. Te rijden. Het heeft geen zin in Duren al te stoppen na 50 km. Omdat ik voor zessen de camping niet op mag. Heb nog tijd genoeg om deze laatste kilometers af te leggen. Rond een uur nemen we afscheid. Krijg een heleboel zegeningen van hem mee. Woorden, die me goed doen. Vanaf nu sta ik op eigen benen. De reis verloopt tot nu toe vlot. 

De pruimen uit de tuin van Marleen en Leon komen als verfrissing goed van pas. Het is zes minuten over twee. De zon heeft het definitief gewonnen van het wolkendek dat vanmorgen af en toe behoorlijk donker leek te worden. De lucht die er werkelijk prachtig uitzag trekt nu langzamerhand egaal open. Het wordt warm. De voeten gaan protesteren in de nieuwe sandalen. Op gegeven moment moet ik stoppen. Ze waren toch beter geworden? Hoe was het nu mogelijk dat ze nu allebei zo’n pijn gingen doen? Ergens langs een Landweg vind ik een eenzame paal om de fiets tegenaan te zetten. De standaard weigert permanent het gewicht te dragen, doordat het stuur door het voorgewicht te zwaar is en het stuur niet meer recht blijft staan. Morgen de tasjes nog maar eens nazien of het gewicht wel gelijkmatig is verdeeld. Ben zo bezig geweest al die dagen met naar de weegbrug te rijden dat ik daar niet op heb gelet. 

In Lechenich aangekomen wordt ik verwelkomd door een mooie stadspoort. Geeft echt een dergelijk gevoel dat ik binnen mag treden. Mijn eerste doel is de kerk, die natuurlijk is gesloten. Resultaat van de moderne tijd. Waar is die tijd gebleven dat je overal even door de kerkdeur kon glippen om een gebedje te doen. Ook de pastorie is in geen velden of wegen te bekennen. Door een man wordt ik vaag verwezen naar een adres waar mijnheer pastoor wel zou kunnen wonen. Helaas, aan welk huis ik ook aanbel, er wordt nergens open gedaan. Dan maar geen stempel van de kerk. Rij het kleine stadje met zijn straatjes vol bloemen door, voor ik via de andere poort op weg ga om de bordjes te volgen naar de camping Liberaler See. Het is maar 5 km. Echter bij een splinternieuwe rotonde met drukke weg raak ik het spoor bijster. Geen fietsbordje is meer te bekennen en ik fiets lukraak een kant uit. Mis poes. Inmiddels kom ik bij de brandweer kazerne waar een dame en twee heren welwillend hun advies geven over de weg. Er wordt een kaart gekopieerd voor me en vol goede moed ga ik verder. De vijf kilometer is al 10 geworden. Na veel vragen kom ik uiteindelijk in een bos terecht. En ja hoor. Verscholen tussen de bomen ligt de camping aan het meer voor me.  

Aan de balie zit een vrouw die haar levenslust allang heeft verloren. Vermoedelijk klagen de campinggasten teveel, resultaat van deze tijd. Ze pikt mijn rijbewijs in, wat ik morgenvroeg bij het weggaan pas terug krijg. Ik krijg een sleutel van de poort in mijn handen geduwd, alsof ik nog in staat ben om nog eens op de fiets te stappen om een wi fi te zoeken. Misschien heeft ze toch een beetje medelijden met mij en mijn zwaar beladen vehikel, want ze dirigeert me naar een intiem klein veldje, waar op dat moment een vader met zijn twee zonen als enige staat met zijn tent. Bij een vriendelijke buurman mag ik de stekkerdoos insteken, zodat de eerste batterij vast opgeladen kan worden. De telefoon aan de tweede en de computer die het licht ook even is verloren, aan de derde. De tent wordt opgezet Ging het in de tuin van Diane allemaal even gemakkelijk, hier is het net of ik ineens niets meer kan vinden. Ik doe er twintig minuten over, dubbel zo lang als normaal. Haal de tassen van de fiets. Het ligmatje hersteld zichzelf met lucht evenals het kussentje dat ik extra heb meegenomen. 

Terug naar de vrouw van de receptie. Kon mijn paspoort voor Rome niet vinden dat May voor mij had gemaakt. Ik moest toch een stempel hebben als bewijs dat ik hier was geweest. Wanneer zij het woord pelgrim leest zie ik ineens een brede glimlach op haar gezicht verschijnen en ze wil alles weten. In haar ogen ben ik veranderd van een irriterende campinggast tot een verheven iemand die het licht gaat zien. Geweldig. Haar gezicht straalt. Wat een lach en een beetje plezier al niet kan doen.

De boterhammen van die ochtend zijn nog meer dan voldoende om op te eten. Wanneer ik water ga koken, moet ik de buurman vragen of hij het gaspitje open kan draaien. Weet niet welke man het in handen heeft gehad om uit te proberen, ik was het niet. Geen beweging in te krijgen. Tijdens het koken valt me op dat de pan lekt. Eindelijk rond zes uur het tweede kopje koffie van vandaag om bij te komen. Wanneer het restant heeft gekookt, gooi ik hem gelijk in de container. Weer ballast minder. Een douchemuntje kan ik van de buurman overnemen voor een euro, hoe ik niet meer naar de receptie. Om broodjes te bestellen reed ik met een lege fiets naar de receptie. Ik slingerde alle kanten op en had het idee geen evenwicht te vinden. 

De tent is van binnen een puinhoop. Ondanks de lijstjes die ik heb gemaakt is er niets te vinden. Wat was ook weer de linker of rechter voortas Ook de achtertassen ondergaan het zelfde lot In de donkere tent is niet te zien wat links en rechts achter is. Ik besluit het te laten voor wat het is en pak de computer om te schrijven. Geen beeld te krijgen. Hoe kan dat nu? Er zat toch voor 3 uur computeren in? Hij stond ook al een uur op de oplader. Een nieuw bijgekomen buurvrouw, die het Eifelgebergte in haar eentje aan het ontdekken is, ziet dat het snoer het heeft begeven. Een batterij was nog opgeladen, al vraag ik mezelf af of dat voldoende is om Remagen te halen. De andere blijkt rond 11 uur s avonds niet geladen te zijn. De computer heeft nog net een uurtje batterijladen mee kunnen pakken voor de buurvrouw heeft ontdekt dat het snoer het definitief heeft begeven. De vriendelijke buurman is zo lief om bij een gammel hoofdlampje de stekkerdoos om 11 uur ’s avonds nog helemaal uit elkaar te halen. Inmiddels ben ik steenkoud geworden en besluit van de waterfles een kruik te maken. Voor 10 cent krijg ik een fles vol gloeiend heet water. Ik kruip de tent in. Het is inmiddels half twaalf.

De rest van de foto's volgen op Facebook vanavond