Dinsdag 2 september 2014 van St. Alberto naar Lizzano di Cesena 60.68 km.

 

Vanmorgen om 7.35 wakker geworden. Gisteravond tot diep in de avond hoorde en zag ik in het donker vogels vliegen, die behoorlijke geluiden maakten. Helaas heb ik geen nachtkijker of camera, kon dus niets zien. De geluiden die ze maakten kende ik niet. Vanmorgen hoorde ik dat er een aantal uilen in de bomen tegenover mijn huisje zaten? Ze waren veel te vlug voorbij om iets duidelijk te kunnen zien. In de schuur, waar mijn fiets staat zit het vol zwaluwnesten. Ze vliegen af en aan en hier en daar ziet ik een jong zitten. Leggen ze twee keer per jaar eieren of is de natuur van de vogels ook in de war? Ook in de bomen waar de uilen huizen, zit het vol schreeuwers. Want dat kunnen zwaluwen. Ze kwetteren de hele dag door. Ze vliegen ook weer heel laag en vlak voor mijn caravan. Heerlijk om te zien, maar te snel om een foto van te maken. Ik vind het net ouwe wijven. Er loopt nog een ezel en een koe rond. Achter in het weiland hebben de hazen vrij spel. Er mag hier niet op geschoten worden.

Het is bewolkt, maar volgens de eigenaresse zou het droog blijven vandaag. Toch maar warm   kon maken. Och wie weet. Wonderen bestaan in het leven, in het uwe in het mijne. Je moet er in durven geloven. Mijn geloof in God en zijn engelen is zo groot, dat ik in die wonderen geloof. Zelfs als ze op een andere manier uitkomen dan ik denk. Maakt niet uit. Hierboven weten ze het geheel veel beter en ik hoef als klein mensje dat niet te weten. Ik mag het ondervinden. Vandaag wordt het genieten, wat er ook gebeurd, omdat elke ontdekking elk nieuwe weer een klein wonder in het geheel zal zijn. Tot vanavond.  

aankleden. De schoenen zijn nog steeds nat van binnen. Geen prettig gevoel met aantrekken. De sokken trekken daardoor strak om de voeten en in je hiel zit je met het overschot. Hoe werk je dat nu weer weg. Dus maar weer opnieuw proberen. Och ja, bij het zwerversleven horen wat ongemakken. Het zal moeilijk zijn om straks weer het gewone levensritme terug te vinden. Ik moet nu niets. Vraag de engelen om hulp als iets niet lukt en dan lukt het ook. Thuis werkt het anders. Ik denk er zelfs niet eens aan of ik nog wel genoeg geld heb voor de laatste veertien dagen. Nee, niet helemaal waar. Ik hou de kosten bij en weet dat ik bijna aan mijn tax zit. Nog zes dagen, dan is het op. Maak ik me er druk om? Eerlijk gezegd ik weet het iedere avond als ik de uitgaven opschrijf, maar ga er niet bij stil staan. Het zou mijn reis verpesten. Het was de drang van boven die me heeft doen besluiten om deze reis te maken, dan komt de oplossing vanzelf wel. Een paar keer zag ik een beeld, of droom, weet ik niet meer dat ik een voorschot kreeg op mijn verhalen, die werden uitgegeven en ik daarmee de reis af

Om twintig over negen vertrokken. Na de zware dag van gisteren in kilometers en geestelijk, wilde ik vandaag eens rustig aan doen. In Ravenna aangekomen duik ik eerst de supermarkt in voor fruit, yoghurt en brood. Het water in de caravan was lauw, dus neem ik een fles water mee. Ik schud er eerst aan, maar zie geen bubbels. De goeie dus, denk ik blij. Helaas buiten gekom en neem ik een slot, spa rood. Getver. Helaas het lauwe water al weggegooid, dus moet ik het hiermee doen vandaag. Bij het koffiezaakje vraag ik of ik naar het toilet mag. Nee dus, dus voel ik me genoodzaakt om cappuccino te bestellen. Blijkt het toiletpapier ook nog op en moet ik eigen zakdoekjes gebruiken. Wordt wel een dure cappuccino. Zal ik de zakdoekjes in rekening brengen? Later in de boekhandel kijk ik voor een nieuw klein blocnootje. Er staat 3 euro op en dat is te gek. Nog geen honderd meter verder koop ik hetzelfde blocnootje voor 80 cent. Dan naar het centrum. Wanneer ik door de kleine straatjes fiets waar voetgangers en fietsers beiden mogen lopen en rijden, komen de heerlijkste luchtjes me tegemoet. Opeens krijg ik trek in een heerlijk bord andijvie of spinazie met gekookte aardappelen en een lekkere bal gehakt. Het is tien over elf en ik neem er echt mijn gemak van vandaag. Zie wel waar ik uitkm en hoever ik wil rijden. Zie ik misschien op tegen de Appennijen? Misschien wel. Echter er is ook een terugslag van gisteren. Het is nog niet verwerkt, merk ik later onderweg. In tegenstelling tot het boekje dat Ravenna niet zo aantrekkelijk vind, heeft het voor mij wel iets. Wanneer ik weg wil moet ik eerst aan een agente vragen hoe te rijden. Zij ziet mijn schelp van Santiago en is gelijk enthousiast. Vooral nu ze hoort dat ik van Holland naar Rome reis op de fiets. Haar collega moet een foto van ons samen maken en ook met mijn toestel. In haar ogen ben ik een soort wereldwonder.  

In St. Stefano duik ik de tuin van de bibliotheek in. Het is even droog. Er staan picknicktafels en de bibliotheek is gesloten. In het midden van de tuin staat een oorlogsmonument. Alles is nog nat van de regen. Achter een struik kan ik snel even een plasje neerleggen. Lijk wel een hond die overal iets achterlaat. Blijkbaar wordt de tuin ook als speeltuin gebruikt, een functioneel en veelzijdig gebruik van tuin en gebouw. Het is etenstijd, vandaar de rust en stilte. De boom waaronder ik zit te eten sluit zich af en toe om me heen op de momenten dat Aeolus hem doet buigen onze de harde windvlagen. Het voelt warm, beschermd en vertrouwd. Ook al voel ik me soms heel erg alleen deze twee dagen. Natuurlijk weet ik dat ik niet alleen ben, maar kan even niets ontvangen. Op het moment dat ik straks weer op de fiets stap veranderd het weer en ben ik dankbaar, omdat ik niets moet en alles mag. De winkels zijn hier gesloten in het dorp, behalve het postkantoor. Achteraf denk ik, had de eerste twee boekjes opgestuurd, scheelt weer een kilo. Helaas, te laat, ben al drie dorpen verder. terugrijden is echt geen optie. De regen die enige tijd was gestopt komt weer gestaag naar beneden. Ik voel me steeds minder prettig. Niet om het rijden in de regen, integendeel. Het verdriet om Jenny komt weer boven. Heeft even tijd nodig om te verwerken. Dus komt er om en om een lach en een traan. Onderweg kom ik in contact met Berry, wat veel helder en duidelijk maakt. Ik kan weer lachen. Ach ze zijn weer allemaal samen daarboven. Zodra ik op de fiets stap grijpt Aeolus me volledig in mijn rug en drijft me voort. Af en toe valt een verloren druppel regen. De volle wind in de rug en ook al is het kil en bewolkt, ik ben tevreden en gelukkig. Op weg naar Caserma moet ik over een brug. Er liggen twee hele grote slakkenhuizen, waarvan er één leeg is. De ander ligt ondersteboven, waarschijnlijk door de wind die de snelheid van voorbijrijdende auto’s veroorzaken. Ik pak hem op, draai hem om en leg hem in het gras. Daar liggen tientallen kleine slakkenhuizen. De kinderen van het echtpaar? Heb geen idee hoe slakken zich voorplanten. Alleen dat ze hetzelfde slakkenhuis hebben. Net over de brug moet ik linksaf een grindweg op, langs een veld met achtergebleven tomaatjes. Ik wil er een paar pakken, maar zak met schoenen en al diep in de klei. Twee goeie heb ik in ieder geval ge vonden, maar of dat die rotzooi aan mijn schoenen waard is? Beslist niet. Bij een paar diepe plassen stap ik af en probeer de ergste klei er in achter te laten. Wanneer ik later de trap oploop van het hotel ligt de hele trap met restjes klei. De schoenen waren toch al doorweekt van de regen aan de bovenkant.  

Na anderhalf uur ben ik nog steeds niet in La Caserma en krijg er ineens genoeg van. Onderweg heb ik foto’s  van mezelf gemaakt in zo’n wegspiegel om te laten zien hoe hard het regent en hoe nat ik ben. Niet erg hoor, niemand hoeft medelijden te hebben. De weg naar Rome brengt me van alles, ook dit weer. Geloof het of niet, ik geniet er van. Ook regen en kou hebben hun charme op zijn tijd. Rond half vier ontdek ik een cafeetje. Wilde cappuccino vragen, maar zonder na te denken vroeg ik ineens of zij een onderkomen wisten. In tijd van een kwartier hadden ze een hotelkamer voor 30 euro gevonden en de eigenaresse rijdt met haar auto voor me uit om me weg te brengen. Maar goed ook, ik had het nooit gevonden. Nu morgen de weg nog terug vinden, maar dat is de zorg voor morgen. Beneden is een dansparty met buffet bezig. Houden ze hier drie keer in de week. Of ik er bezwaar tegen had dat er tot elf uur vanavond muziek werd gemaakt. Welnee, klinkt gezellig. De heerlijkste geuren komen me hierboven weer tegemoet. In verband met de Wifi moest ik deze kamer hebben, precies boven het feestgedruis. Vanuit mijn kamer kijk ik op de eerste heuvels van de Apennijnen.  Het is de dag van de lach en de traan. 

Vanmiddag bestelde ik in het hotel een cappuccino, mocht ik niets voor betalen van Luca en de eigenaar David. Vanavond loop ik tegen half tien naar beneden om even te kijken bij het feest. Komt David naar me toe, of ik ook wat wil eten. Luca de jongste hulp wordt erbij gehaald om het te vertalen. Ik zeg heel eerlijk dat ik dat niet kan betalen. Nee, wil hij ook niet. Dan brengt Luca, waarbij ik al sinds mijn aankomst geen kwaad kan doen, me naar het buffet en zet me later aan een tafel. De eigenaar David komt ook nog vragen wat ik wil drinken. Even later

begint het dansen. Ik geniet en dan verteld de diskjocky aan de mensen dat ik van Nederland naar Rome fiets. Prompt krijg ik een applaus waar ik helemaal rood van word. Ik geniet. Later krijgen we nog een wijntje met kruiden en kruidnagel en moet ik met diverse mensen op de foto. Wat een feest, weer een cadeautjes allemaal. Het is nog in volle gang bezig beneden, maar ik wil graag wat foto’s er nog bij zetten.

Totaal gereden: 1663.95 km