Vrijdagmorgen 19-09-2014 Vertrek naar huis

Het is vijf uur in de morgen. Ben al van vannacht kwart voor vier klaarwakker. Nu zit ik hier, gewassen en aangekleed achter de computer mijn laatste indrukken te verwerken. Gisteravond zijn Henk, Helmi en ik gezellig nog uit eten geweest hier aan de overzijde. Een buffet met tientallen lekkere hapjes. Je blijft snoepen. Ons galgenmaal. Het meisje dat bediend komt uit Nederland. Studeert hier voor haar Masterschap van een of andere studie. Daarnaast heeft ze nog twee baantjes. Eén in de bediening van deze zaak en ze geeft rondleidingen op de fiets aan Nederlanders. Wat jammer dat ik dat niet eerder heb geweten, was ik vast een fietsrondje meegegaan. Het zij zo. De stad is prachtig en er is nog zoveel te zien. Toch ben ik blij uit deze drukte te ontsnappen. Nog een half uur voor vertrek. De Directeur van het klooster heeft gezorgd voor een grote bustaxi waar wij met fiets en al in kunnen stappen. Gisteren hebben we hier in het klooster de fietsen voor zover mogelijk al ingepakt. Althans Henk en Helmi hebben het meeste werk er aan gehad. Ik mocht en kon niet veel doen. Zij hadden hun eigen fietsen al klaar en wisten precies hoe het allemaal moest. Deze reis heb ik zoveel liefde en hulp gekregen. Zo het gevoel gekregen dat hij me was gegund. Dan blijven er niet veel wensen meer over. Misschien twee. De een is dat ik zo weer op de fiets op reis zou willen gaan. Het hoeft niet eens naar een Heilige plaats of land te zijn. Bijvoorbeeld naar Peru, ook een land wat me altijd heeft aangetrokken. China of route 66 in Amerika, maar dan met de fiets. Misschien zijn ze allemaal al ontdekt, ik heb geen idee. Maar dat zelf te mogen zien en ontdekken is toch iets heel bijzonders. Er over mogen schrijven, ook al is mijn Nederlands misschien niet perfect. Deze tocht heeft me heel wat geleerd over mezelf en dat is een waardevol cadeau wat ik heb gekregen. 

Het vliegveld

Wanneer ik vanmorgen had geweten wat een ellende er hier is met het vervoer van de elektrische fiets, had ik me alsnog omgedraaid en was met de trein gegaan. De taxi staat keurig op tijd voor het klooster. De beide heren hadden begrepen dat het om twee in plaats van drie fietsen ging, dus moest de achterbank er uitgehaald worden om ons drieën en de fietsen te vervoeren. Nadat dit allemaal was opgelost reden de jongens de oude weg naar het vliegveld om tijd te winnen. Helmi en ik zaten achterin. Helmi, zat het dichtste bij de fietsen en moest deze steeds tegen houden in de bochten. Na drie kwartier komen we aan. Helmi en Henk brengen de eerste fietsen naar binnen. Ik blijf bij de laatste fiets en bagage, daarna komt Henk terug en neemt de volgende fiets, totdat alles binnen is en ik draag de bagage. Het is onhandig rijden met een dwars stuur. Wanneer we in willen checken beginnen de problemen. De fietsen hadden in dozen gemoeten. En dat terwijl afgelopen zondag op het vliegveld nog was gezegd dat we alles in plastic konden verpakken. Er wordt heel veel heen en weer gebeld, wat al veel spanningen geeft en uiteindelijk komt de voorwaarde; banden leeg laten

lopen. Oké. Mijn fiets is als eerste aan de beurt. Henk moet in de rij gaan staan om in te checken voor ons drietjes. Is dat gebeurd komt de tweede voorwaarde. Fietsen mogen alleen meegenomen worden als ze worden geseald met speciaal plastic. Daarvoor hebben zij een machine op het vliegveld. Echter de voorwielen moeten er uit. Bij Helmi en Henk geen probleem, bij mij een en al ellende. Hoe krijgen we dat wiel er uit. Nergens is meer gereedschap voorhanden en de tijd loopt en loopt. Uiteindelijk brengt een politieman de oplossing met zijn gereedschap en Henk mag uit de gesealde fiets toch weer een tang halen. Het meisje dat het sealwerk doet is werkelijk in alles ter wille. Want alle bagage, die eigenlijk mee zou moeten, moet je bij Ryan air nog eens 50 euro per stuk voor betalen. We hadden de bagage allemaal op de fiets gebonden en zij zegt er niets van, pakt alles mee in. Het voorwiel uit een elektrische fiets halen is een ramp op zich. De draden lopen er door van het elektrische gedeelte en het moet zo voorzichtig mogelijk gebeuren. Eenmaal het wiel los doet het schalmeitje haar best om zo compact mogelijk alles in te pakken. Ondertussen ben ik helemaal in paniek. Henk en Helmi blijven maar helpen, maar ik wil niet dat zij hun vliegtuig missen. En wat dan. Ik had al betaald, zou het geld kwijt zijn en moest alsnog met de trein. Bovendien stond ik daar met lege banden. Ik heb toch wel twee levende engelen al die dagen naast me gehad.

Toch is dit alles mijn eigen schuld. Ik had eigenlijk met de trein terug willen gaan. Is een mooiere reis. Dit omdat ik dacht dat er geen elektrische fietsen mee mochten met het vliegtuig. Bovendien was het vliegtuig stukken goedkoper, dacht ik. Als ik nu kijk wat voor ellende dit alles heeft gegeven. Het zeealen van de fiets kost 20 euro, plus fooi een tientje voor alle geduld en hulp. De fietsenmaker moet mijn fiets in elkaar zetten, wanneer ik weer thuis ben, dat kan ik niet zelf. Ik moet met de trein naar huis en morgen met mijn auto weer terug om de fiets op te halen, dus moet ik die voor vannacht stallen. Als ik alles bij elkaar optel ben ik duurder uit dan met de trein. Omdat ik er tegenop zag, om een paar keer over te stappen met fiets en bagage, dacht ik dat vliegen makkelijker was. Helaas. De batterijen geven geen probleem, maar het voorwiel er uit halen. En de lege banden. Die krijg je niet even vol met een handpompje. Ik heb niet naar mijn gevoel geluisterd en krijg dan toch nog steeds hulp van twee engelen om me heen. Des te meer redenen om weer dankbaar te zijn, ook al zijn de gevolgen dan wat minder goed, deze omweg moest ik blijkbaar weer ondervinden om nog beter te luisteren naar wat goed voor me is. We zitten nu een half uur in de lucht. Waren gelukkig vroeg genoeg op het vliegveld, maar van een kopje koffie kwam al die tijd niets. En nu zit ik zo ver van ze verwijderd dat ik de koffie niet eens voor ze kan betalen. Zij zitten helemaal achterin. Wat ben ik dankbaar dat alles toch nog op het laatste moment is goed gekomen. Toch denk ik dat een volgende keer ik liever per trein en boot ga dan nog eens vliegen met alle ellende. Of ik moet zien aan een speciale doos te komen, waar mijn fiets helemaal in past. Ze bestaan, maar dat was vanuit Santiago. Vanuit Rome is het allemaal minder geregeld, daar was ik al achter gekomen. Maar ja, ook dan blijf

je zitten met je lege banden en losse onderdelen die je zelf niet kunt maken.

Aangekomen op Eindhoven begint opnieuw een probleem. De uit elkaar en gesealde fiets kunnen niet worden bewaard. Moet alles meenemen naar huis. Dan zie ik plots een taxibusje staan. Ik vraag Henk of hij wil onderhandelen. Uiteindelijk wil hij me voor 140 euro naar Landgraaf brengen. Natuurlijk schrik ik me kapot. Het is wel een hele dure terugreis geworden. Maar als je dan uiteindelijk voor je deur staat en ziet dat je huis door de buren is versierd. Dat zij met z’n allen een prachtige bos bloemen hebben gekocht als welkom thuis, dan heb je zoveel om dankbaar voor te zijn, dat je al die ellende vergeet. Pas komende week komt het overzicht erbij te staan van alle kosten en de giften. Dan weet ik hoeveel ik in moet lopen op mijn rekening. Ik kan me er niet druk om maken. Deze reis is alle tekorten waard geweest en hoe negatief een saldo ook kan zijn, het is net als al het andere waarin ik geloof, er komt een oplossing voor. Geloof en vertrouwen hebben deze reis voor mij tot iets heel kostbaars gemaakt. Een reis om nooit te vergeten. Ik heb het in mijn mogen doen. Een kostbaar cadeau.

Bedankt iedereen die heeft meegeholpen om deze onvergetelijke reis te mogen maken. Bedankt aan iedereen die de verhalen heeft gelezen, de foto’s bekeken en er een steuntje in de rug bij gaf. Geen moment heb ik gedacht; ‘Waar ben je aan begonnen”. Ik heb geleerd mijn eigen grenzen aan te geven en die waren groter en verder dan ik dacht. Maar heb ook geleerd mijn beperkingen te accepteren op de twee momenten dat ik een trein en bus moest nemen.

Bedankt allemaal voor alle medeleven en interesses, ik was er elke dag blij mee. Het waren allemaal ruggensteuntjes.