Woensdag 3 september 2014 Lizzano di Cesena naar Bagno Di Romagna 53.88 km

 

Hotel van David

Er was de laatste twee dagen zoveel gebeurd aan verdriet en plezier dat ik vannacht niet in slaap kon komen. Rond half één vannacht zei May dat ik nu moest gaan slapen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Er maalde veel teveel rond in dat hoofd van me. Rond kwart voor twee de computer ter afleiding gepakt. Kreeg ik Dini aan de lijn, die ook nog laat bezig was. We hebben samen gepraat en vanaf dat moment voelde ik dat het rustiger werd in mijn hoofd. Heb nog wel felicitaties voor mijn kleinzoon op Facebook neergezet, hij is per slot nu vannacht al jarig. Vind hij mijn bericht met felicitatie als eerste.

Half negen werd ik vanmorgen wakker, na toch een onrustige nacht. Neem alle tijd vandaag om me aan te kleden. De regen stroomt uit de lucht. Het ontbijt van vandaag bestaat uit 1/8 stuk vlaai in kleine reepjes gesneden. Nu begrijp ik waarom die Italianen zo laat eten. Dan houden ze het tot de lunch tenminste vol. Om tien voor tien rij ik weg, nagezwaaid door David, die ik drie afscheidskussen geef, waar hij helemaal beduusd van is. Hij verdiend het met al zijn lieve goedgeefsheid. Rond half elf sterf ik bijna van de maagpijn. Geen wonder, nauwelijks wat te eten aan het ontbijt en mijn maagtabletten niet ingenomen. In een bushokje zit ik op een bankje mijn droge broodjes te eten. Heb er geen behoefte aan om uitgebreid en zeiknat van alles op de grond uit te stallen en op te eten. Droog brood, twee dagen oud, het is te doen. Ik zie er nu al uit als een verzopen kat. Alles is nat, zelfs de binnenkleding. Hier is geen kruid tegen gewassen. Doorrijden en warm zien te worden is de enige remedie om het vol te houden.  

Onderweg moet ik aan ineens aan een paar mensen denken die ik ken. Die me zelfs een paar keer zeiden dat we vrienden waren, maar waar ik al die tijd niets van heb gehoord. Je vraagt je af wat er aan de hand is. Hoop dat er niets ernstigs is en laat het weer gaan. Misschien waren het wel geen echte vrienden of misschien ontbreekt de tijd of de zin om iets te laten horen. Ach, alles kan en mag. Toch voelt het niet goed in mezelf en zit er af en toe over te piekeren. Tot ik ineens bedenk misschien was dit wel de bedoeling dat er afstand kwam om redenen die ik niet begrijp of weet en dan is het goed. De tijd zal het leren en ik rij verder zonder er verder meer over na te denken. Reken en vertrouw alleen op jezelf, zei Berry altijd, dan ben jij je eigen beste vriend. Daarnaast heb ik een vaste vriendenkring waar ik echt op kan bouwen. Mensen waar ik al meer dan 40, 30, 20 of minder jaren mee bevriend ben. Die mensen zijn je extra geschenk in het leven. 

Soms zou ik onderweg best een dagje langer willen blijven. Niet alleen voor de rust maar ook om dingen wat meer te bekijken. Na vandaag moet ik nog ongeveer 280 km. rijden. Dat is korter dan ik dacht. Als het weer beter wordt kan ik misschien weer wat langere afstanden rijden, hoewel??? De klimmetjes en veel vals plat eisen toch heel veel energie. Dan heb ik voor Rome misschien een extra dagje tijd. Vandaag was het in de morgen nog 18 graden, in de middag werd het nog maar 14. Ik ben tot op de draad toe nat, geen regenkleding kan dit aan. Ondertussen lach ik en geniet van alles wat om me heen gebeurd. Onderweg word ik ingehaald door een Nederlander op de fiets. Zeker ook op weg naar Rome.  

Na Mercator Saraceno komen de eerste echte klimmetjes van 5 tot 8%. Rond half één ontdek ik in  

Sársina een totaal verlaten terras met stoelen. De zaak is nog dicht. Ik zet uitgebreid mijn brood en andere dingen voor de lunch op tafel, maak cappuccino en geniet even op mijn gemak van het eten. Het toilet beneden is open, dus hoef ik dit keer niet langs de weg te zitten. Ook heel moeilijk, omdat het een doorgaande weg is. En dan met al die kleren aan. Het is nauwelijks te doen. Wanneer ik alles weer heb opgeruimd komt de eigenaar er aan. Ik had hem al eerder een huis aan de overkant binnen zien gaan, toen heeft hij niets gezegd. Afijn, ik heb er een gezellig half uurtje doorgebracht. Na Sársina komt er gelijk een klim van 8%. In iedere geval wordt de lunch gelijk goed verteerd.

Drie kilometer verder om een bocht zie ik op de vangrail een Vlaamse Gaai zitten. Niet te geloven zo dichtbij. Voorzichtig wil ik stoppen en blijf naar hem kijken in plaats van te kijken hoe ik afstap. Ja hoor, ik hoor en zie hoe hij me uit zit te lachen als ik met mijn rechterbeen de grond mis, maar in een diepe goot wegzak, de fiets valt half over me heen. Kan me nauwelijks staande houden en krijg de fiets met moeite overeind. Ondertussen is de Vlaamse Gaai met een schreeuw gevlogen. Een laatste Judas schreeuw vind ik het. Hij was me echt aan het uitlachen, ik zag het in zijn ogen, zo dicht waren we bij elkaar. Mijn rug en borst zitten weer onder de blauwe plekken. Krijg je direct van die bloedverdunners. Bovendien is mijn fiets geen lichtgewicht. Afijn, ik had een misser en de Gaai plezier. Even later hoor ik weer geschreeuw van vogels. Er vliegt er een grijze vogel met zwarte vleugels op. Later blijken het een groter soort kraaien te zijn, met een grijze rug. Nooit eerder gezien. 

Eigenlijk als je het goed bedenkt is het niet eerlijk verdeeld in de wereld. De autoweg loopt bijna zonder klimmen naar Rome. Wij moeten echt heuvel op heuvel af. Dat laatste minder dan het eerste. Had eigenlijk andersom moeten zijn. Echter een automobilist mist al het mooie wat ik te zien krijg, dus wil ik toch maar niet ruilen. Het toeristenbureau heeft al snel een kamer met internet gevonden in hotel Al Tiglio, met internet erbij.  

En weer geschieden er wonderen

1. Op Facebook komt Michela, degene die ons in Verona zo goed verzorgde tijdens het ontbijt en ook op de foto’s staat. Ze vroeg wanneer ik in Rome dacht te zijn. Via haar priester wil ze vragen of ik in het missiehuis mag slapen, dat is goedkoop. Zij heeft dat ook mogen doen. Wat ontzettend lief om daar aan te denken. Ik beloof haar te melden zodra ik denk Rome te bereiken.  

2. Aan de eigenaresse van het hotel vraag ik of het duur is om hier te eten. Ze geeft de menukaart,  

De eigenaresse van hotel Al Tiglio
 

wat me allemaal niets zegt. Dan komt een vrouwtje van de keuken met een bord pizza Marguerite en geeft dat aan een vrouw die daarop staat te wachten. De eigenaresse van het hotel vraagt of ik dat ook lust. Ja hoor, zal vast niet zo duur zijn. Ze zet me aan een tafel, brengt me nog een fles water en de pizza. Het is heerlijk. Later komt ze naar me toe om te vragen of het heeft gesmaakt. Ja natuurlijk. Ik pak mijn portemonnee om te betalen en dan schudt ze met haar hoofd van nee. Later, wanneer ik met de computer beneden kom, omdat ik niet meer op internet kom, vraagt ze of ik nog soep lust. Maar ik zit al zo vol, daar kan niets meer bij. Ik bedank haar en maak een leuke foto. Mensen zo goed van hart en vriendelijkheid mogen zeker genoemd worden.

Totaal gereden: 1717,83

Geslapen in Hotel Al Tiglio

www.hotelaltiglio.com
Bagno di Romagno