Woensdag 17-09-2014 Op audiëntie bij de Paus

Gisteren had Pater Mattheo mij al kaarten voor ons drietjes gegeven om naar de paus te mogen gaan. Vanmorgen was het zo ver. Dachten wij heel vroeg te zijn? Volgens mij zijn de eersten er al ’s morgens om zes of zeven uur. Zo druk is het op het St. Pietersplein. Mensen staan rijen dik om binnen te komen. Privé, zowel als groepen. Toch krijgen we nog een redelijke plaats. Wat wij echter niet weten is dat de paus voor hij het podium opgaat eerst een ronde over het plein maakt op een of andere kar, door alle gangen heen. Wij zitten net te ver bij hem vandaag om dat te fotograferen of goed te kunnen zien. Echter eenmaal op het podium heb ik toch een enkel moment kunnen schieten waarin de paus of zijn neus zit te snuiten of de warmte van zijn gezicht afveegt. Een stiekem moment van geluk.

Deze paus heeft een charisma van eenvoud en vriendelijkheid. Iedereen heeft het grootste respect voor hem. Men wil zo dicht mogelijk bij hem komen, hem aanraken en hij doet alle moeite om de mensen handen te geven en kinderen die hem worden aangereikt te zegenen, Op gegeven moment is hij nog geen twee meter bij me vandaan en toch zelfs voor de camera op veel momenten onbereikbaar, zoveel mensen als zich in twee meter tussen je in kunnen wringen. Het is een raar idee dat je vlabij iemand bent die zoveel macht heeft en tegelijkertijd zo kwetsbaar is, omdat hij maar een radertje is tussen de velen die er langer zitten dan hij en hun plekje ten koste van alles willen behouden. Mij lijkt het heel zwaar te zijn. Ik zou niet graag op zijn stoel willen zitten. Moet weer even terugdenken aan de Franciscaan in zijn Landrover van 0 dagen terug. Is het alweer zolang geleden? De gevoelens van al deze zestig tot honderdduizend of meer mensen zijn diep en echt. Letterlijk alle landen zijn op een of andere manier hier verbonden met elkaar. Bruidsparen die ’s middags trouwen komen in hun trouwjurk hier hun zegen halen bij de paus, bij ‘PAPA’, zoals hij wordt genoemd. 

Na de audiëntie wordt het een feest op het plein, wanneer de grootste menigte weg is. Een groep Afrikanen, lopen dansend naar buiten, vlak voor ons uit. Vooraf gegaan door een Afrikaanse priester met zijn vlag. De lol en het plezier stralen letterlijk van hen allen af en we klappen allemaal mee. Even later lopen we langs een groep Kroatische muzikanten, die prompt met de Afrikanen mee gaan spelen en zingen. Het wordt een feest met zijn allen.  

We besluiten bij de Friese kerk, waar we onze fietsen aan elkaar en het hek hebben gebonden, om de Heilige trap te bestijgen. Ik vertel Helmi dat ik nog naar de basiliek wil om kaarsjes op te steken voor iedereen die mij heeft gesteund met hun wensen erbij. Volgens Helmi zijn daar alleen nog maar elektrische kaarsen. Echter boven aan de Heilige trap van de Friese kerk staat nog een altaar met echte kaarsjes. Helmi stelt voor dat zij de kaarsjes aansteekt, terwijl ik er de wens bij uitspreek. Het zijn er 54. Mensen die mij hebben gesteund. Ook voor de mensen die eigenlijk geen kaarsje hoefden heb ik toch een wens voor uitgesproken van liefde gezondheid en geluk in hun leven. Geen mens kan zich indenken hoeveel dankbaarheid er van mijn kant is dat zij met zijn allen meegeholpen hebben om deze reis waar te maken. De wonderen die ik heb mogen ervaren en alles wat ik heb mogen beleven. Dat ik dat ook nog heb kunnen delen in mijn verhalen omdat ik van Jos zijn kleine computer mocht lenen heeft het nog levendiger gemaakt, omdat ik elke reisdag twee keer mocht beleven. 

Hierna worden we boven in het zaaltje van de Friese kerk uitgenodigd om koffie te drinken, nadat ik alle kaarsjes in een keer af mocht rekenen. Dan hoefde ik niet eerst naar de bank om geld te wisselen. We praten met diverse echtparen, die ook op bezoek komen, waarna het alweer snel tijd is voor het middagmaal in de kerk. ’s Middags is het boodschappen doen. Eerst noppenfolie voor mijn fiets ophalen om hem in te pakken op het vliegveld. Wat winkeltjes bekijken en nog andere inkopen doen. Na afloop van mijn reis naar Santiago heb ik een klein gouden schelpje aan mijn kettinkje gekregen. Nu was ik op zoek naar een heel klein engeltje van ongeveer1 cm. Op deze reis zijn zoveel wonderen gebeurd die alleen maar tot stand komen door geloof in God en zijn engelen. Daarom was ik op zoek naar dat ene engeltje, dat bij mij past. Wanneer ik er eindelijk meen er een gevonden te hebben vraagt de man 180 euro. Dus niet. Het zal wel allemaal echt goud zijn, maar daar gaat het niet om. Het mag wat mij aangaat double zijn, als het maar aan mijn kettinkje met kruisje en schelpje past. Toch weet ik dat ik dit op een dag zal vinden als herinnering aan mijn reis naar Rome, beschermd door God, door zijn engelen, door Berry en alle anderen m me heen die me lief zijn.  

Na de boodschappen door naar de internetwinkel om mijn ticket uit te printen van Ryan air. Wat we ook proberen, niets lukt, mijn naam komt nergens voor. Terug naar het klooster waar de hulp van Pater Mattheo wordt ingeroepen. Ik moet mee naar het kantoor, maar ook hij vangt bot. Ik ben niet te vinden in het bestand en onbekend bij Ryan Air. We stappen in de auto en rijden naar het vliegveld, zegt de pater. Meer dan een uur rijden door Rome. Onderweg wijst hij me allerlei monumenten aan van Rome, die ik anders nooit gezien zou hebben en praten over zijn en mijn reiservaringen en onze pelgrimstochten. Hij is drie keer per fiets naar Santiago geweest en nu heeft hij al een paar delen van deze tocht gelopen. Een man die in het begin stug en afstandelijk lijkt, is ineens een mens vol humor. Het is een plezierige reis.  

Bij het vliegveld blijkt het euvel niet verholpen te kunnen worden. De loket dame van zondag heeft een fout mailadres ingevoerd en daarom ben ik niet bekend. Lang leve internet, waar het alleen maar goed mee gaat, zolang een mens geen fouten maakt. Echter liever geeft men de computer de schuld dan te zeggen, ‘ik deed het als mens fout’. Pater Mattheo geeft zijn eigen mailadres op en nadat alles is geregeld loopt hij naar een computer op het vliegveld, zoekt via Google naar zijn mail en ja hoor, mijn ticket is in beeld. Perfect. Totdat we willen printen. Of we maar even 5 euro hiervoor willen betalen. Dat doen we niet, zegt de pater en duwt alles uit de machine weg. Thuisgekomen ga ik naar het restaurantje waar Helmi en Henk al zitten en net zijn begonnen met eten, terwijl de pater zijn auto onder in de catacomben rijdt van de kerk. Heel lastig in die smalle straatjes, omdat je er achteruit in moet rijden. Er is wel een uitgang aan de achterkant van de markt, maar die ligt veel lager dan de straat en je zou een autolift nodig hebben om er dan uit te rijden. En dan te horen dat de vrouw van Berlusconi 27 miljoen krijgt, terwijl hij alleen maar een autolift nodig heeft. Een beetje zure vruchten, maar zo is het leven, zegt hij. Hij heeft gelijk. Al die miljoenen krijg je die als vrouw alleen op? We vragen het ons beiden af. Maar zij hebben daar waarschijnlijk geen moeite mee, in de status waarmee zij gewend zijn te leven.

Wanneer wij van het eten terugkomen, ligt mijn ticket al klaar bij de portier. Het andere probleem, een taxi voor drie fietsen, gaat hij morgen oplossen. Het is alweer over elven, ik gaan slapen. Weer een dag dat alles voor me is geregeld, steeds weer gebeuren kleine wonderen. Ik hoef niet in paniek te raken. Wat er ook fout gaan in mijn leven, het wordt allemaal opgelost. Voorlopig is dit tot zaterdag het laatste verslag. Vanmorgen donderdag nog even naar de internetwinkel. Daarna de fiets helemaal inpakken voor vervoer en alle bagage zover klaarzetten. Vroeg naar bed, om half zes moeten we opstaan. Vrijdagmorgen half tien vertrekt het vliegtuig en om 1 uur komen we aan in Eindhoven. Eerst de fiets weer uitpakken, alle bagage zoals vanouds weer op de fiets laden en naar het station voor het laatste vervoer naar Heerlen. Het stukje Heerlen Landgraaf fiets ik weer zelf naar huis. Tot zaterdag voor de afsluiting