Woensdag 20-08-2014, dag 16, van Bludenz naar Sankt Anton met de trein en met de fiets naar Pettneu, 14.76 km.

Aankomst Sankt Anton

Weer even een makkelijke dag.
Het is 6.23 uur wanneer ik wakker ben. De middelste vinger voelt helemaal dood aan en geeft een vreemd gevoel met typen. Heeft even tijd nodig om bij te komen, denk ik. Heb prima geslapen, is een mooie grote kamer met douche en toilet. In het dorp zelf zou deze kamer heel wat meer opbrengen. 40 Euro per nacht is beslist niet te duur voor deze luxe. Het zal wel te maken hebben met de hoogte waarop het gasthaus ligt. De gastvrouw en heer waren het gisteravond duidelijk niet met elkaar eens, wat eventjes veel geschreeuw over en weer gaf en duidelijk het huis even op zijn kop zette. Ze zullen het niet makkelijk hebben. Een prachtig huis, met veel verdriet achter de muren. Een jongen van een jaar of 16 met het down syndroom. Een lief jong aan de ene kant, maar ook in de pubertijd. Er waren meer dingen die ik zag, maar het is niet aan mij om over te praten. Elk huis heeft zijn kruis, maar dit is een langdurend kruis dat niet zo maar is opgelost en niet alleen met die jongen heeft te maken. Heel triest allemaal. 

Kerkje Sankt Anton

Het wordt spannend vandaag. Heb alle engelen nodig. Normaal moet je alles zelf in de trein zien te krijgen. Vandaag heb ik toch wel een paar mannelijke engelen nodig die mijn fiets en bagage helpen in en uit de trein te tillen, maar ook naar de zitruimte. Moet misschien mijn lach wat meer dan normaal laten zien. Soms helpt het mee, dat ik niet de jongste meer ben. Ga nu eerst mijn boekje bekijken wat er na Sankt Anton gaat gebeuren. Rijdende naar het station van Bludenz loopt het water je in de mond. De Milka fabriek staat hier en aangezien ik dol ben op melkchocolade, liefst met noten, is de verleiding heel groot om een stuk te kopen.  Zou hier niet graag wonen, ik zou echt verslaafd zijn, geloof ik. Of is het zo dat je het op den duur niet meer ruikt? 

Om twintig over acht rij ik naar het stadje, na een hartelijk afscheid van mijn gastvrouw. Eerst naar de supermarkt. Haal drie pistoletjes als ontbijt en voor tussen de middag en wat bruine broodjes voor vanavond. Drie kleine potjes jam als beleg voor vandaag. Tussendoor heb ik nog snoeptomaatjes voor de vitamientjes. Even over negen zit ik op het station. Veel te vroeg, maar het regent en dat nodigt niet uit om ’s morgens vroeg de stad te bekijken. Maar goed ook. Er loopt een stationschef die ik vraag om mij met de fiets te helpen, wat hij toe zegt. Vlak daarna verdwijnt hij in kantoor om er pas weer uit te komen als mijn trein in aantocht is. Eet een broodje en maak mijn koffie in het wachthuisje op het perron. Maar dan. Een windje laten eindigt in iets anders. Gelukkig tijd genoeg om mijn bakje met natte doekjes en schone kleren te pakken. Heb al dagen diarree, maar ben er normaal vlug genoeg bij. Onderweg zitten en klaar. Nu even niet dus. De toiletten zien er keurig uit voor een station, Zijn zelfs net schoongemaakt. Hoef niet eens de bril te poetsen. Er is niemand meer in het stationnetje, kan me dus fijn even wassen en omkleden. Hier hoef ik geen 50 ct. te betalen op een station om in een smerig toilet te komen, zoals bij ons. Grote frisse toiletten, waar je zelfs je koffer mee naar binnen kunt slepen, zodat je geen risico loopt dat een ander ermee van door gaat.  Evenzo de liften. Grote ruimtes waar wel twee of drie fietsen in kunnen en niet zoals bij ons op de stations dat men soms twintig minuten kwijt is wanneer men een kinderwagen, fiets of zware koffers heeft te dragen. Bovendien stinken de liften op onze stations altijd naar pis. Hier is alles met glas.  

Sankt Anton

Schoon en fris.

Half elf komt de trein binnen. Als een reddende engel staat de stationschef ineens naast me. Samen doen we het blijkbaar niet goed, want een vrouwelijke conductrice komt erbij om te tillen. Het moet allemaal snel en vlug, ze zijn al te laat. In het halletje van de trein moet alles van de fiets af. Versta nauwelijks wat er wordt bedoeld, maar gebaren doen veel. Wanneer de bagage opzij gezet is pakt de vrouw mijn fiets alsof het niets is, althans dat dacht ze. De batterijen hangen er nog aan en het wiel moet in een haak gehangen worden. Het is een grote brede vrouw. Een beetje mannelijk en stoer. Maar zelfs zij heeft moeite het wiel aan de haak te hangen. Daarna mijn bagage de coupe in gesjouwd voor een half uurtje rust. Ondertussen heb ik geen behoefte om naar buiten te kijken. Er hangen alleen maar dichte mistwolken. Terwijl ik de tekst voor komende dagen bekijk, slaat de schrik mij om het hart. Overmorgen is een prachtige rit met een helling tot 13 en een tot 15%. Dat kan ik vergeten. Zal de bus of trein moeten nemen. Tien tot elf procent gaat nog, maar 13 tot15% dat kan de fiets niet aan en eerlijkheidshalve ikzelf ook niet. Laat staan de batterijen. Er zijn grenzen. Goed dat ik dit nu ver van tevoren heb gezien. Moet morgen dan al vroeg de bus of trein reserveren voor overmorgen. Jammer, leek me zo’n mooie rit. Maar er zijn in dit geval beperkingen bij mens en materiaal. Eerlijk is eerlijk, ik kan veel, maar ga niet mijn grenzen verleggen naar wat ik niet meer kan. 

Op weg naar Pettneu

Even later, na acht minuten door een tunnel te zijn gereden, komen we aan in Sankt Anton. De conductrice is er weer. Ondanks mijn vriendelijke lach en dank u wel gaat het allemaal even afwijzend en stug. Misschien een vleugje jaloezie dat zij nog zo lang moet werken. Maar nee er is iets anders. Wanneer ik met bepakking en al buiten sta loopt zij ook naar buiten en grijpt in haar rug zie ik zijdelings. Misschien heeft mijn fiets haar veel pijn gegeven. Het is wel 27 kg., waar ze niet op berekend was. Daar zullen we het maar op houden. Bovendien is het moeilijk als jij dag in dag uit moet werken en al die vakantiegangers maar moet helpen met vervoeren van hun fietsen en bagage. Wie zal het zeggen. 

Omdat ik niet direct de goede weg weet besluit ik eerst Sankt Anton eens te verkennen. Er is een klein kerkje. Het heeft weer een mooie inrichting, maar wat ik erger vind is dat je ineens één euro voor eenzelfde kaarsje moet betalen waar het in de andere kerken 50 cent kost. Het uitbuiten van de toerist, noem ik dat. Vind dit heel kinderachtig en uit principe vertik ik het om daar een kaarsje op te steken. Het gaat niet om het geld maar om het feit dat ook zij zelfs willen verdienen aan het toerisme. Een graantje mee willen pikken. Daar ga ik niet in mee. De kerk vergeet in mijn ogen steeds vaker dat zij er voor de mens is en niet andersom. Ieder mag daar natuurlijk een andere mening over hebben. Sankt Anton is een aardige plaats om te zien, maar maakt geen indruk. Alles draait om het toerisme, zelfs dus de kerk. Rond half twaalf stap ik op de fiets. Heb het hier allemaal wel gezien voor vandaag. Nee, zal nooit plezier krijgen in winkeltjes kijken e.d. Bovendien is het hier stervens koud, rond de tien graden. Trek eerst alles aan wat ik aan warms heb. Helaas de handschoenen ben ik vergeten. Zij zouden niet misstaan. De laatste negen kilometer gaan langs de grote weg. Het eerste stuk razen de auto’s voorbij en stoppen om een foto te maken is eigenlijk levensgevaarlijk. Toch doe ik het twee keer. Fiets en mezelf tegen de vangrail aangedrukt. Het is rond half een dat ik bij het toeristenbureau aankom. Elk huis waar ik langs ben gereden of in de vallei zie liggen is hier een gasthaus of zimmer vrij. Ik heb een kamer van 27 euro incl. ontbijt bij Pension Landhaus Kuen. Was eerst op een nog goedkoper adres, maar die waren niet thuis. Heb een prachtige kamer met douche, toilet en ontbijt. Omdat ik stond te rillen van de kou werd me binnen de kortste tijd een kan thee aangeboden, waar ik wel vier koppen uithaalde. Beter welkom kun je je niet indenken. Het is even zoeken. In dit dorp zijn geen straten, alleen huisnummers.



Kerkje Pettneu

Vanmiddag even naar het kerkje hier in het dorp geweest. Er was geen mogelijkheid een kaarsje aan te steken. Zou dat mijn straf zijn dat ik het vertikte in Sankt Anton? Ik weet het niet. Ook dit kerkje is warm en liefelijk met prachtige beschilderingen. Blijf er even rustig zitten. Er zit nog een man. Hij beklimt bergen en wacht op de bus. Ja, zo kun je je tijd ook doorbrengen in de kerk, met een leesboek erbij. God geeft graag onderdak aan zijn kinderen. Dan maar weer naar de kamer. De was gedaan, lekker gedoucht en heel luxe anderhalf uur geslapen. Of ik dat ook nodig had.  Had vanmiddag bij aankomst in Pettneu een hamburgertentje gezien en daar ga ik nu eerst lekker eten. Laat mijn verhaal even staan, straks weer verder. Het is vijf uur, etenstijd.  

17.50 uur

Ik weet niet wat zij hier een volwassen maaltijd noemen, maar ik bestelde een kinderschnitzel met friet en wat ik kreeg was nog teveel. Moest het gewoon laten staan. Of is mijn maag zo gekrompen de laatste jaren?  Ben nooit een grote eter geweest. Nee, de porties zijn hier abnormaal groot denk ik. Het was nog net geen rustdag vandaag, maar voldoende rust heb ik toch zeker gekregen. Vanaf nu al ik dagelijks goed in het boekje moeten kijken of een tocht wel of niet te zwaar is voor me. Wat niet kan ga ik niet forceren. De fiets kan 10 % aan. Dan moet ik regelmatig rust nemen voor mezelf en de motor. Dat weet ik nog van Santiago. Het maakt niets uit. Het moet een pleziertocht blijven. Daar mogen wat ongemakken in zitten, meer geen ellende of een krachtmeting. De gastvrouw kwam net vragen of ik de verwarming aanwilde. Graag. Het is nu nog maar 4 tot 6 graden buiten. Al is het weer thuis net zo slecht, ik hoop niet dat het bij jullie ook zo koud is. Wanneer ik de foto’s bekijk zie ik dat ik door de kou niet goed gefotografeerd heb. Bijna allemaal scheef. Moet ze eerst rechttrekken. Slaap lekker allemaal en tot morgen. 

Totaal gereden kilometers. 940,44