Maandag 08-09-2014 Een rustig dagje, hoe kom je erbij?

De liefste onschuld, die niet luistert, uit het asiel komt, en mijn hand bezeerde door steeds tegen me op te springen.

Om half zes in de morgen pas in slaap gevallen en tegen half tien weer op, is niet bepaald veel rust krijgen. Het late eten hier breekt me op. Lig ik ergens over te piekeren? Nee, kan ik ook niet zeggen. Het late schrijven en foto’s uitzoeken tot soms half twee in de nacht, maakt dat je wel al over je slaap heen bent. Maar doe ik het niet dan loop ik steeds meer achter. Echter vandaag hadden we ons voorgenomen om het rustig aan te doen. Geen lange tochtjes, maar alleen een kort tochtje van tien kilometer tegen het avondlicht staat op het programma.

 

Valbbrigia

“s Morgens, tijdens het opstaan, constateren we dat de rechterhand weer dikker is geworden. Dus toch maar even naar de dorpsdokter. Alsnog allebei haasten met aankleden, om twaalf uur sluit de praktijk. Bij de ene huisarts zitten er meer dan twintig mensen voor ons te wachten. Wanneer de dokter moet eten rond een uur worden al die mensen naar huis gestuurd en moeten ze ’s middags maar terugkomen. Er is nog een dokter in het dorp. Het is net vijf over twaalf maar we kunnen nog terecht en zijn als tweede aan de beurt. De arts constateert dat de duim uit de kom is geraakt. Vermoedelijk zelf weer terug gekropen in zijn holletje, maar daardoor een flinke kneuzing heeft opgelopen. Voor de zekerheid maar even door naar het ziekenhuis in Branca, meer dan een uur rijden. We besluiten na het doktersbezoek in het dorp eerst boodschappen te doen, thuis te lunchen en tegen drie uur pas op weg te gaan. Dan rijden we het eerste deel van de mooie route, door via de grote weg naar het ziekenhuis in Branca en op de

Dorpsfeest van gisteravondd

terugweg pikken we de mooie route weer op.

 

Het eerste stuk van de mooie route, vanaf het huis van Marga is zo slecht dat we alle kanten uitgesmeten worden in ons riemen. Wat later wordt de weg beter. Dit gedeelte valt onder Assisi en wordt beter onderhouden door deze gemeente. Half vijf komen we bij het ziekenhuis aan. Je wordt in vier categorien ingedeeld. Wij vallen onder groen, een na de laagste, als zijnde niet belangrijk. Er zijn tien wachtenden voor ons. Wanneer we eindelijk de dokterskamer binnenkomen, moeten we blijven staan. Op de enige kruk voor het bureau zit zijn assistente, wij beiden staan een beetje als schooljongens naast het bureau. Hij is aardig. Bekijkt de hand. vult tientallen formulieren in en eindelijk door naar de röntgenafdeling. Een kleine, brede jongeman brengt ons er naartoe. Hij heeft een geel ziekenhuispak aan. De broek is hem veel te groot en waarschijnlijk in de taille zo vaak opgerold dat het rond zijn billen zulke rare plooien geeft alsof hij er in hangt. Het hemd is te wijd en hangt als een vod langs zijn lichaam. Blijkbaar is zijn functie zo laag dat er op uiterlijk niet meer gelet hoeft te worden Zijn werk geeft hem geen plezier. Er kan geen lachje af, hoewel Marga hem heel lief benaderd. Dan moeten we weer wachten, staande in een hoek. Waarom weten we niet, maar tien minuten later mogen we pas bij de rontgenafdeling gaan zitten.

Tegenover ons zitten een vrouw van 86 en haar dochter. De vrouw was al ver voor ons aan de beurt. Ze werd beneden al gedwongen in een rolstoel te gaan zitten, maar weigerde. Nu gebeurde het opnieuw. Ze voelt zich betutteld en is boos. Zit al meer dan drie uur in het ziekenhuis en nu bleken de foto’s ook nog mislukt en moesten opnieuw. Ze weigert en zegt tegen de dokter en haar dochter dat ze naar huis wil. Wanneer wij eindelijk eens aan de beurt zijn en terugkomen, zijn ze gevlogen. Waarom iedereen daar zo lang moest wachten weet ik niet. We waren maar met twee. Iedereen loopt interessant heen en weer en geen mens is er binnen. Uiteindelijk komen we weer terug bij de dokter. Dat wat de dokter in het dorp al had gezegd kan hij alleen maar beamen. Geen fractuur alleen gekneusd. Hebben we daarvoor 2.5 uur daar gezeten. Dit wist ik zelf ook wel. Op de terugweg is het daglicht zo mooi dat Marga toch de mooie route afmaakt, ondanks het feit dat het al laat is. Ze wil dat ik dit allemaal nog heb gezien voor ik wegga.

 

Ondertussen had de man van de verwarming gebeld, terwijl wij in het ziekenhuis zaten. Normaal is hij dinsdags bij Marga in de buurt, nu wordt het woensdag. Wanneer we om acht uur thuiskomen moet ze hem eerst bellen, zodat hij telefonisch met haar allerlei knopjes door kan nemen en hij ongeveer weet wat er aan de hand is. Wanneer we eindelijk rond half tien aan tafel willen komt Bruno, de buurman, binnenwandelen om zelf naar de verwarmingsketel te kijken. Zo komt het dat we tegen elf uur pas aan tafel zitten. Tussendoor had ik wat aardappelsalade gegeten, maar dit late eten breekt me midden in de nacht op en dus zit ik nu maar te schrijven in plaats van dat ik lig te slapen. Ik krijg weer  niet de kans om in te slapen, omdat mijn maag totaal in opstand is voor de tweede nacht. Het late eten maakt dat mijn maag niets verteerd en daar heb ik behoorlijk last van. Ben gewend tussen vijf en zes te eten. Was het gisteravond al half tien, doordat we zo laat van onze tocht terug waren, nu zijn we nog een uur later met eten. Voor mij dus een tweede slapeloze nacht. Vanmorgen viel ik pas na half zes in slaap, nu is het vijf uur. Ik ga proberen om toch nog een paar uurtjes te pakken. Welterusten.