Dinsdag 9 september 2014, Eindelijk een echte rustdag.

 

Deze kaars heeft vijf dagen in het kapelletje van Marga voor iedereen gebrand die mij heeft geholpen, voor de zieken en voor iedereen die het nodig heeft

Nadat ik rond half zes in slaap was gevallen heb ik tot half elf geslapen. Het eerste wat ik doe is naar het kapelletje lopen, zoals iedere morgen dit mijn eerste gang is. En natuurlijk kaarsjes voor iedereen opsteken die me heeft geholpen, die het nodig heeft en voor alle zieken. Vandaag steek ik er twee extra aan. Een voor Marga en een voor mij voor een mooie tocht morgen. Door mijn kijk op dit kleine kapelletje, heeft Marga er een heel ander gevoel over gekregen, dat het ook voor haar belangrijk is geworden, althans dat zijn haar woorden. Voor mij een heerlijk gevoel dat het nu echt gewaardeerd gaat worden. Ook door anderen hoop ik. Vanmorgen was er voor het eerst licht aan en heb ik een en ander weggehaald. Zag een dode muis liggen aan de voet van Maria. Eerder kon ik dat niet zien, omdat het licht het niet deed. Vanmorgen heeft Marga de elektriciteitskabel vrijgemaakt van alle bramenstruiken, waartussen hij lag en kon het licht aan. Ik mocht alle elektrische kaarsjes ook aandoen. Zie gelijk hoe de kerk dit kapelletje door de kerk is verwaarloosd. De prachtige banken worden aangevreten door de houtworm. Mijn eerste gang, wanneer ik terug ben in mijn eigen wereldje, zal zijn een brief naar alle bisschoppen van dit bisdom. Marga zal hem dan voor me

vertalen. Zij moeten zich diep schamen dat de gaten in de muren vallen. De houtworm die prachtige banken opvreten en dat de buurtbewoners niet eens een kerkdienst krijgen. Alleen een maal per jaar met Hemelvaart en soms eens een mis wanneer mijnheer pastoor er behoefte aan heeft. Niet dus. De nieuwe pastoor van een gemeente verderop wilde zelfs die mooie banken er uit pikken. De kerk moet zich diep schamen. In Assisi worden miljoenen, zo niet meer, besteed om alles te onderhouden en dit kleine bijzondere kapelletje is totaal niet belangrijk. Op een of andere manier heeft dit mijn hart diep geraakt. Ik kan niet vertellen hoe vaak per dag ik er even binnenloop. Ik hoef er niet eens rustig te zitten. Op het moment dat ik er ben is er volledige rust in mezelf. Marga gaat nu ook vaker kaarsjes branden, daar ben ik van overtuigd.

Viola, moeder van Bruno



Bruno en zijn gezin en ik moest erbij zitten

 

Vandaag bekijken we samen de route die ik morgen nog moet rijden. Vooral de route van morgen is pittig en bijna 90 km. Die rij ik in twee dagen. Na vijf dagen rust moet ik niet gaan forceren. Ondertussen heeft Marga een brood gebakken, een lekkere pasta voor tussen de middag gemaakt en ook nog een taartje voor bij de koffie gemaakt. Deze rust, die ik zo hard nodig had is vandaag in volle glorie aanwezig. Mijn tassen staan alweer klaar om gepakt te worden. De fiets heeft al die dagen in de auto gelegen. Tegen half negen gaan we nog even naar Bruno en zijn vrouw Lititia en Viola, de moeder van

Bruno. Natuurlijk moeten er even foto’s worden gemaakt. Rond half twaalf duiken we het bed in.