Woensdag 24-09-2014, vijf dagen na terugkeer uit Rome en de eindafrekening van de kosten en baten.

Nog steeds, na vijf dagen thuis te zijn, voel ik me nog enigszins ontheemd. Hoor nergens bij of thuis. Mis het reizen en trekken, maar ook het vaste ritme van de dag. Thuis is alles totaal anders. Je had niets anders om je mee bezig te houden, alleen maar het fietsen. Nadat ik mijn uit elkaar gehaalde fiets zaterdagmorgen vroeg direct naar de fietsenmaker had gebracht, kon ik die ’s middags alweer ophalen. Gelukkig, want ineens niet meer kunnen fietsen voelt heel akelig. Er ontbraken wat kleine onderdelen die tijdens het uit elkaar halen op het vliegveld spoorloos zijn verdwenen, maar ik kan in ieder geval rijden. Bovendien had het spatbord het helemaal begeven. Het zat vol scheuren. Het vervoer had het nog een graadje erger gemaakt. Allemaal kleine onderdelen die besteld moeten worden en later alsnog bevestigd worden aan de fiets, zodat hij weer helemaal klaar staat voor de wat langere tochten met mooi weer. Maandagmorgen ben ik eerst naar de accuman geweest om hem een compliment te geven. Zelfs op de voorlaatste dag, die zo verschrikkelijk zwaar was met klimmen hebben de accu’s nog ruim 62 km. gereden. Daar waren twee korte klimmetjes tot 16 % tussen. Haast niet te doen met al die bagage. Dat vreet energie van de batterijen.  

Thuis gekomen wachtten er twee katten op me die niet bij me weg te slaan waren. Mausi, mijn zwart witte zwerver en Moortje, de grijze van het buurmeisje, die hier regelmatig een paar dagen blijft logeren. Zondagmiddag wordt de Moortje teruggehaald door zijn eigen bazinnetje. Hij was hier alweer vanaf vrijdag, toen ik thuiskwam, en voelt zich heel prettig samen met Mausi, mijn zwart-witte zwerver. Wat beiden nooit mochten was mijn huis in lopen en daar liggen. Ze moesten in de serre blijven. Nu heb ik zoiets van “ach laat maar”. Ze hebben mijn huis tot het hunne gemaakt en sinds Mausi niet bij Fransien kon wennen en hier is teruggekomen gaat ze nauwelijks de tuin uit. Behalve als ik er even uit ga. Zodra ze in de gaten heeft dat ik er weer ben, kom ze onmiddellijk binnen de tuinmuren. Gaat zelfs op de kattenbak in de serre. Afgelopen maandag een tweede poepdoos erbij gekocht om uit te proberen of ze er ’s nachts ook op gaat. Het ging prima, nergens een plasje of anders in huis te vinden, dus heeft de dame zich voorgoed een plekje in mijn huis veroverd. Sinds vandaag springt de dame ook op mijn bankstel en gaat breeduit op het schapenvacht liggen. Voor buiten heb ik een soort mandje op haar vaste plek gelegd, zodat ze niet te koud wordt. Ach, Mausi is 12 jaar en verdiend na al die jaren zwerven toch iets beters. Het is allemaal niet wat ik wilde, maar mijn hart heeft onderweg dus anders besloten. Het ging zo goed met haar de eerste nacht in huis, dat ze vanaf dinsdag mijn huiskat is geworden. Ondanks het feit dat ik geen dieren wilde, heeft zij het voor elkaar gekregen een plekje in mijn hart te veroveren en haar plaatsje in huis. 

Rome ervaringen in boekvorm

Omdat de reacties onderweg zo geweldig zijn geweest, wat mij echt heel vaak steuntjes in de rug heeft gegeven, heb ik besloten hulp te vragen aan iemand om voor mij een uitgever te zoeken die bereid is mijn verhalen over de Rome reis om te zetten in boekvorm. Daar zal ik natuurlijk toch een en ander zelf voor moeten doen en May heeft al aangeboden me te helpen bij mij schrijffouten, die er in staan. Ik heb ooit lang geleden bijna drie jaar Mulo gehad, ergens in de jaren ’50. Altijd moeite gehad met D of T of zelfs DT op het einde, hoewel het eenvoudig moet zijn. Het Kofschip was een hulpmiddel waarvan ik niet eens weet of dat nog van toepassing is. Ik begreep het als kind al niet. Het zijn foutjes die hersteld kunnen worden. Nu maar afwachten of er iemand belangstelling voor heeft. Ach als dat boek er moet komen, wordt het van bovenaf wel geregeld, daar geloof ik in. Dan vindt Hans wel iemand die hier eerlijk mee omgaat.

Er is heel veel om dankbaar voor te zijn. De hulp en giften onderweg. De kleine wonderen die gebeurden. Het verblijf bij Marga op de berg en het kleine kerkje waar ik in die dagen zo vaak even binnen liep. De liefde en vriendelijkheid, onderweg ondervonden. De leuke ontmoetingen met andere Romegangers. Veelal echtparen of mannen onderweg. Geen enkele vrouw alleen ben ik tegengekomen, behalve mezelf. Het was een fantastische reis die me veel heeft geleerd over mezelf. Het verdriet van afgelopen negen jaar, dat ik nog altijd met me meedroeg is omgezet in liefde en vrede voor en met mezelf. Vooral de boosheid is verdwenen. Er is vrede in mijn hart. Ik heb geleerd dat er geen eenzaamheid meer is. Soms zou je dingen willen delen, maar er zijn ook dingen die je niet kunt doen wanneer je samen met een partner reist. Soms kon ik op een kilometer wel vier of vijf keer stoppen als ik iets zag om te fotograferen. Daar krijgt de ander genoeg van met het gevolg dat je mooie onderwerpen laat liggen om de ander ter wille te zijn. Het klinkt gek maar om de hoek is altijd weer iets nieuws te zien en te fotograferen. Deze reis heeft mij zelfwaardering en zelfrespect geleerd. Dat je als mens heel veel zelf kunt, maar ook rustig hulp mag aannemen wanneer nodig.  

De thuiskomst was feestelijk en warm. De hartelijkheid van de buren om mijn huis te versieren en prachtige bloemen te brengen. De kinderen die kwamen. Gisteren kreeg ik een etentje van Fransien, vandaag een etentje met een goede dansvriend als cadeautje voor mijn terugkomst. May die heerlijk bij kwam kletsen en samen herinneringen konden ophalen, omdat hij dezelfde reis heeft gemaakt drie jaar terug. Allemaal mooie dingen die gebeuren. Een prachtige bos bloemen kreeg ik zaterdagavond nog van John, die ik ken van dansen. De vele felicitaties van heel veel mensen. De vele mooie reacties op Facebook en 50 Plusser. Ik voel me heel erg verwend. Ik ben een rijk mens met zoveel liefde om me heen. Natuurlijk zijn er ook mensen om je heen die nooit reageerden, waarvan je het juist wel had verwacht, omdat het kennissen en vrienden waren. Maar juist door deze reis heb ik geleerd dat dit mag. Dat zij mogen zijn wie ze zijn en dat mijn gevoel voor hen misschien veel sterker was dan andersom. Ik kan alleen maar bedanken aan allen die hebben geholpen om deze reis waar te maken. 

Nieuwe plannen

Ja, nieuwe plannen spoken alweer door mijn hoofd. Er zijn nog drie wensen op dit gebied. Rome-Jeruzalem. Een fietstocht maken door China, van zuid naar Noord en Fietsroute 66 in Amerika maar dan door alle kleine plaatsen. Natuurlijk zijn er nog veel meer landen waar je prachtig kunt fietsen. De eerste twee hebben nu mijn voorkeur. Vóór alles moet ik nu eerst mijn negatieve saldo inlopen bij de bank. Dan pas kan ik sparen om nieuwe fietsreizen te maken. Als het de bedoeling is dat ik weer ga reizen met mijn fiets, dan komen ook de financiën weer in orde. Mijn geloof hierin is oh zo groot. God en zijn engelen zijn dagelijks in de weer geweest om deze reis voor mij zo mooi mogelijk te maken. Er zijn zelfs mensen geweest die onderweg, rond 15 september, nog geld hebben gestort. Van één persoon kende ik de naam. Maar jammer genoeg ook een bedrag van een mevrouw zonder adres, zodat ik ze niet eens kan bedanken, omdat ik niet weet wie zij is. Bij dezen wil ik dat alsnog doen en maar hopen dat zij dit bedankje zal lezen.

 

Wanneer ik de kosten en baten opmaak dan vallen de kosten per dag nog mee. Wanneer je zuinig leeft en kunt kamperen is dat nog goedkoper, echter dat was voor mij en de fiets een onmogelijkheid. Een karretje achter de fiets was geen optie in de bergen. Tien procent bergen kwam ik makkelijk op, mits ik tussendoor af en toe even afstapte om 5 minuten op adem te komen. 12 tot 16 procent bergen lukte met korte stukjes van 100 tot 200 meter. Daarna moest ik afhaken. Dat is twee gebeurd in de Alpen. Heb daar een keer de trein en een keer de bus moeten nemen. Achteraf gezien maar goed ook. De eerste berg was 2200 mt. hoog en er lag sneeuw hoorde ik van mensen die het wel hadden gereden. Al met al was het een hele bijzondere reis met heel veel grote en kleine wonderen. Prachtige gebeurtenissen die weg vallen tegen de paar kleine tegenvallers onderweg. Mijn hand is nog steeds pijnlijk, mijn been is de laatste korst langzaam beetje bij beetje aan het loslaten. Zou ik morgen weer gaan? Ja, direct. De reiskoorts zit in het bloed heb ik gemerkt. Je bent onderweg helemaal op jezelf aangewezen. Er waren ook dagen dat ik niemand tegenkwam, behalve hier en daar een verdwaalde automobilist. De financiën houden het reizen nu nog tegen, maar ook dat komt in orde. Mijn geloof is in alle opzichten zó groot, omdat ik weet en ervaren heb dat in alle opzichten voor me wordt gezorgd. 

Waarom alle kosten en baten opgeschreven?

ls je geld gesponsord krijgt is mijn mening dat allen ook recht van inzage hebben, wat ik met dat geld heb gedaan. Iedereen die mij hiermee heeft geholpen wil ik nogmaals bedanken dat zij deze reis mede mogelijk hebben gemaakt en genoten hebben van de verslagen die ik dagelijks op mijn blog, Facebook en 50 plusser heb gezet. Soms was ik er te moe voor, werd het wat laat, zodat May weleens zei dat ik moest gaan slapen om 1 uur ’s nachts. Maar ik wilde het perse afhebben. Vond het verschrikkelijk wanneer ik zonder internet zat. Eigenlijk moest je een eigen internet stick mee kunnen nemen, maar helaas moet je daar een jaarabonnement voor afsluiten en dat is veel te kostbaar. Vele hotels hebben tegenwoordig Wifi, maar er zijn er ook die dit niet vrijgeven uit angst voor inbreuk in hun eigen gegevens.

Kosten voorbereidingen reis:

Reviseren accu’s en onderhoudsbeurt fiets,
fietsdrager voor, drukwerk kaarten en postzegels                                              € 709.10         

Uitgaven

Overnachtingen onderweg                                                    1228,80

Reiskosten naar huis                                                              341,74
Diversen en eten onderweg                                                    555,20
Totale kosten                                                                       2125.74 

 

Inkomsten

Sponsoren met kaartverkoop                                                            786,60

Zelf gespaard+wat ik al aan de accu’s en fiets had betaald              514,40                      
Totale inkomsten                                                                          1401.00

Negatief saldo op bank                                                                                          € 824,74

Reiskosten naar huis niet meegerekend is per dag aan eten, drinken, slapen  €  39.64 uitgegeven.

 

Mocht u interesse hebben, er zijn nog pakketjes fotokaarten met eigen teksten te koop voor 7.50

Hiervoor kunt u altijd mailen naar: maus-sturmer@home.nl

Vrijdagmorgen 19-09-2014 Vertrek naar huis

Het is vijf uur in de morgen. Ben al van vannacht kwart voor vier klaarwakker. Nu zit ik hier, gewassen en aangekleed achter de computer mijn laatste indrukken te verwerken. Gisteravond zijn Henk, Helmi en ik gezellig nog uit eten geweest hier aan de overzijde. Een buffet met tientallen lekkere hapjes. Je blijft snoepen. Ons galgenmaal. Het meisje dat bediend komt uit Nederland. Studeert hier voor haar Masterschap van een of andere studie. Daarnaast heeft ze nog twee baantjes. Eén in de bediening van deze zaak en ze geeft rondleidingen op de fiets aan Nederlanders. Wat jammer dat ik dat niet eerder heb geweten, was ik vast een fietsrondje meegegaan. Het zij zo. De stad is prachtig en er is nog zoveel te zien. Toch ben ik blij uit deze drukte te ontsnappen. Nog een half uur voor vertrek. De Directeur van het klooster heeft gezorgd voor een grote bustaxi waar wij met fiets en al in kunnen stappen. Gisteren hebben we hier in het klooster de fietsen voor zover mogelijk al ingepakt. Althans Henk en Helmi hebben het meeste werk er aan gehad. Ik mocht en kon niet veel doen. Zij hadden hun eigen fietsen al klaar en wisten precies hoe het allemaal moest. Deze reis heb ik zoveel liefde en hulp gekregen. Zo het gevoel gekregen dat hij me was gegund. Dan blijven er niet veel wensen meer over. Misschien twee. De een is dat ik zo weer op de fiets op reis zou willen gaan. Het hoeft niet eens naar een Heilige plaats of land te zijn. Bijvoorbeeld naar Peru, ook een land wat me altijd heeft aangetrokken. China of route 66 in Amerika, maar dan met de fiets. Misschien zijn ze allemaal al ontdekt, ik heb geen idee. Maar dat zelf te mogen zien en ontdekken is toch iets heel bijzonders. Er over mogen schrijven, ook al is mijn Nederlands misschien niet perfect. Deze tocht heeft me heel wat geleerd over mezelf en dat is een waardevol cadeau wat ik heb gekregen. 

Het vliegveld

Wanneer ik vanmorgen had geweten wat een ellende er hier is met het vervoer van de elektrische fiets, had ik me alsnog omgedraaid en was met de trein gegaan. De taxi staat keurig op tijd voor het klooster. De beide heren hadden begrepen dat het om twee in plaats van drie fietsen ging, dus moest de achterbank er uitgehaald worden om ons drieën en de fietsen te vervoeren. Nadat dit allemaal was opgelost reden de jongens de oude weg naar het vliegveld om tijd te winnen. Helmi en ik zaten achterin. Helmi, zat het dichtste bij de fietsen en moest deze steeds tegen houden in de bochten. Na drie kwartier komen we aan. Helmi en Henk brengen de eerste fietsen naar binnen. Ik blijf bij de laatste fiets en bagage, daarna komt Henk terug en neemt de volgende fiets, totdat alles binnen is en ik draag de bagage. Het is onhandig rijden met een dwars stuur. Wanneer we in willen checken beginnen de problemen. De fietsen hadden in dozen gemoeten. En dat terwijl afgelopen zondag op het vliegveld nog was gezegd dat we alles in plastic konden verpakken. Er wordt heel veel heen en weer gebeld, wat al veel spanningen geeft en uiteindelijk komt de voorwaarde; banden leeg laten

lopen. Oké. Mijn fiets is als eerste aan de beurt. Henk moet in de rij gaan staan om in te checken voor ons drietjes. Is dat gebeurd komt de tweede voorwaarde. Fietsen mogen alleen meegenomen worden als ze worden geseald met speciaal plastic. Daarvoor hebben zij een machine op het vliegveld. Echter de voorwielen moeten er uit. Bij Helmi en Henk geen probleem, bij mij een en al ellende. Hoe krijgen we dat wiel er uit. Nergens is meer gereedschap voorhanden en de tijd loopt en loopt. Uiteindelijk brengt een politieman de oplossing met zijn gereedschap en Henk mag uit de gesealde fiets toch weer een tang halen. Het meisje dat het sealwerk doet is werkelijk in alles ter wille. Want alle bagage, die eigenlijk mee zou moeten, moet je bij Ryan air nog eens 50 euro per stuk voor betalen. We hadden de bagage allemaal op de fiets gebonden en zij zegt er niets van, pakt alles mee in. Het voorwiel uit een elektrische fiets halen is een ramp op zich. De draden lopen er door van het elektrische gedeelte en het moet zo voorzichtig mogelijk gebeuren. Eenmaal het wiel los doet het schalmeitje haar best om zo compact mogelijk alles in te pakken. Ondertussen ben ik helemaal in paniek. Henk en Helmi blijven maar helpen, maar ik wil niet dat zij hun vliegtuig missen. En wat dan. Ik had al betaald, zou het geld kwijt zijn en moest alsnog met de trein. Bovendien stond ik daar met lege banden. Ik heb toch wel twee levende engelen al die dagen naast me gehad.

Toch is dit alles mijn eigen schuld. Ik had eigenlijk met de trein terug willen gaan. Is een mooiere reis. Dit omdat ik dacht dat er geen elektrische fietsen mee mochten met het vliegtuig. Bovendien was het vliegtuig stukken goedkoper, dacht ik. Als ik nu kijk wat voor ellende dit alles heeft gegeven. Het zeealen van de fiets kost 20 euro, plus fooi een tientje voor alle geduld en hulp. De fietsenmaker moet mijn fiets in elkaar zetten, wanneer ik weer thuis ben, dat kan ik niet zelf. Ik moet met de trein naar huis en morgen met mijn auto weer terug om de fiets op te halen, dus moet ik die voor vannacht stallen. Als ik alles bij elkaar optel ben ik duurder uit dan met de trein. Omdat ik er tegenop zag, om een paar keer over te stappen met fiets en bagage, dacht ik dat vliegen makkelijker was. Helaas. De batterijen geven geen probleem, maar het voorwiel er uit halen. En de lege banden. Die krijg je niet even vol met een handpompje. Ik heb niet naar mijn gevoel geluisterd en krijg dan toch nog steeds hulp van twee engelen om me heen. Des te meer redenen om weer dankbaar te zijn, ook al zijn de gevolgen dan wat minder goed, deze omweg moest ik blijkbaar weer ondervinden om nog beter te luisteren naar wat goed voor me is. We zitten nu een half uur in de lucht. Waren gelukkig vroeg genoeg op het vliegveld, maar van een kopje koffie kwam al die tijd niets. En nu zit ik zo ver van ze verwijderd dat ik de koffie niet eens voor ze kan betalen. Zij zitten helemaal achterin. Wat ben ik dankbaar dat alles toch nog op het laatste moment is goed gekomen. Toch denk ik dat een volgende keer ik liever per trein en boot ga dan nog eens vliegen met alle ellende. Of ik moet zien aan een speciale doos te komen, waar mijn fiets helemaal in past. Ze bestaan, maar dat was vanuit Santiago. Vanuit Rome is het allemaal minder geregeld, daar was ik al achter gekomen. Maar ja, ook dan blijf

je zitten met je lege banden en losse onderdelen die je zelf niet kunt maken.

Aangekomen op Eindhoven begint opnieuw een probleem. De uit elkaar en gesealde fiets kunnen niet worden bewaard. Moet alles meenemen naar huis. Dan zie ik plots een taxibusje staan. Ik vraag Henk of hij wil onderhandelen. Uiteindelijk wil hij me voor 140 euro naar Landgraaf brengen. Natuurlijk schrik ik me kapot. Het is wel een hele dure terugreis geworden. Maar als je dan uiteindelijk voor je deur staat en ziet dat je huis door de buren is versierd. Dat zij met z’n allen een prachtige bos bloemen hebben gekocht als welkom thuis, dan heb je zoveel om dankbaar voor te zijn, dat je al die ellende vergeet. Pas komende week komt het overzicht erbij te staan van alle kosten en de giften. Dan weet ik hoeveel ik in moet lopen op mijn rekening. Ik kan me er niet druk om maken. Deze reis is alle tekorten waard geweest en hoe negatief een saldo ook kan zijn, het is net als al het andere waarin ik geloof, er komt een oplossing voor. Geloof en vertrouwen hebben deze reis voor mij tot iets heel kostbaars gemaakt. Een reis om nooit te vergeten. Ik heb het in mijn mogen doen. Een kostbaar cadeau.

Bedankt iedereen die heeft meegeholpen om deze onvergetelijke reis te mogen maken. Bedankt aan iedereen die de verhalen heeft gelezen, de foto’s bekeken en er een steuntje in de rug bij gaf. Geen moment heb ik gedacht; ‘Waar ben je aan begonnen”. Ik heb geleerd mijn eigen grenzen aan te geven en die waren groter en verder dan ik dacht. Maar heb ook geleerd mijn beperkingen te accepteren op de twee momenten dat ik een trein en bus moest nemen.

Bedankt allemaal voor alle medeleven en interesses, ik was er elke dag blij mee. Het waren allemaal ruggensteuntjes.

 

Donderdagmiddag 18-09-2014 na mijn laatste internetbericht

 

Nadat ik vanmiddag nog de laatste nieuwtjes op internet had gezet ben ik in de kerk achter het klooster geweest, waar ik de eerste twee nachten heb geslapen. De internetwinkel is daar vlakbij en het is 2 minuten rijden met de fiets. Tegenover het klooster waar ik nu zit is ook een internetwinkel, welke twee keer zo duur is en je mag je eigen computer niet gebruiken. Heel lastig. Moet je alles op sticks gaan zetten en kost nog meer tijd. De wijk waar het oude klooster ligt is wat gemoedelijker. Waar ik nu woon is alles zakelijker, behalve de achterstraatjes. Ook daar heerst die gemoedelijkheid en gezelligheid.

Vanuit de Catharinakerk zomaar rondgereden door allerlei straatjes en steegjes. Op gegeven moment kwam ik door een straat waar alles voor fietsen en motoren te koop stond, een hele straat lang. Enig om te zien al zou ik er zelf geen nieuwe fiets durven kopen. De vraag is zelfs of je er nieuw kunt kopen, zie honderden tweedehandsjes staan in alle vormen en maten. Helmen voor scooters en motoren in alle soorten en kleuren staan keurig langs de straat uitgestald, oud en nieuw. Hetzelfde geldt voor fietsen en scooters. Toch hebben hier de motoren en fietsen hier de overhand. In Rome heb je in het verkeer als automobilist duizend ogen nodig naar alles kanten. Ik merk dat ik zelf vrij onverschillig in het verkeer ben op de fiets en overal tussendoor glip. Eigenlijk is het heel plezierig fietsen. Bevalt een straat je niet? Prima, ga je gewoon op de stoep rijden. Staat er een rood bord met witte streep? Niet voor fietsers. Geen agent die er hier iets van zegt. Zij hebben hun handen vol aan die miljoenen toeristen die hier dagelijks komen en om al dat verkeer te regelen. Want denk je dat een stad als Amsterdam druk is, dan heb je het toch mis. Rome is meer met Parijs vergelijkbaar. Gelukkig wordt hier wel minder getoeterd. Later fiets ik nog langs een piramide, door een of andere veldheer neergezet om in begraven te worden, nadat hij deze had gezien in Egypte. Destijds stond hij ver buiten de stad, Nu er middenin. De atletiekbaan wordt nog steeds gebruikt en zelfs in oude staat hersteld. De oude stadsmuren, ga maar door. Het is allemaal even mooi en men doet echt zijn best om zoveel mogelijk te restaureren. Archeologen kunnen hun hart hier ophalen. Van de week zag ik nog net hoe een van heen iets vond. De anderen stonden stralend er om heen naar te kijken en te klappen.  

Wij zouden het misschien weggooien, als zijn de niets bijzonders. Zij glanzen van geluk met het kleinste stukje oudheid dat wordt gevonden. Ik voel dat net zo wanneer ik op de fiets stap en van alles in de natuur ontdek wat mooi is. Wat ik kan fotograferen of alleen maar mag zien. Elke vogel, elke bloem bij wijze van spreken vind ik net zo kostbaar. Is een geschenk dat je het meebeleven. Dat gevoel moet voor de archeologen hetzelfde zijn.

In de avond gaan Henk Helmi en ik eten. Een buffet met gratis drankje voor 12 euro. Heerlijke hapjes staan op het buffet klaar. Je raakt er niet op uitgekeken. En natuurlijk moeten er nog even

foto’s worden gemaakt. Het is ons galgenmaal.