Zaterdag 9 augustus 2014 van Bingen-Gaulsheim naar Gernsheim, 85,6 km. Een dag vol wonderen

 

Om half negen pas wakker geworden. Heerlijk geslapen. Na het wassen, inpakken komt Christa, de eigenaresse van Landgasthof Zurstraszen, me helpen om de zware tassen weer naar de fiets te brengen. Beneden gekomen wil ik de sleutel afgeven. Dan zegt de moeder van Christina dat ik moet gaan zitten aan een tafel waar wel een heel uitgebreid op staat. Ik maak duidelijk dat ik zonder ontbijt had besteld. Ze knikt, alsof dat er niet toe doet en wil dat ik aan die tafel ga zitten. Een klein wonder wat letterlijk tranen in mijn ogen geeft. Zomaar een uitgebreid gratis ontbijt. Na afloop maak ik van moeder en dochter een foto.

Bij het weggaan stoot ik mijn scheenbeen tegen de trapper, geeft een gemene bloeduitstorting. Inmiddels zit ik onder de blauwe plekken, gevolg van de bloedverdunners. Er staat een harde wind maar vrijwel de hele dag heb ik die in de rug. Gelukkig maar. Donkere wolken hangen overal om me heen en voor de zekerheid hou ik mijn regenjack boven op de bagage. In Inzelheim kan ik even de weg niet vinden. Een man die met de bezem de straat veegt, gooit deze op de grond en zegt dat ik met hem mee moet lopen naar het punt vanwaar ik weer verder kan. In het begin loop ik niet vlug genoeg en roept hij ver vooruit, met zijn arm zwaaiend, ‘kom’. Doet me aan die reclame denken die ik pasgeleden zag. 

Het is tussen de 25 en 27 graden. De donkere wolken blijven tot de middag, echter waar ik ook rij, boven mijn hoofd opent zich het wolkendek en laat de zon zijn stralen zien. Het is alsof de zon met me mee gaat, terwijl rondom mijn stukje blauwe wolkendek het steeds weer dichttrekt. Ergens midden in het land neem ik na 23.5 km. Even een rustpause. Een trekker die al die tijd achter me zat op het smalle landweggetje is blij dat ik een bankje zie, zodat hij eindelijk kan passeren. Het is een heerlijk hoekje. De donkere wolken trekken zich weer samen, maar niet boven mijn hoofd. Rondom mijn hoofd en voor me fladderen witte vlinders. Ook een libelle laat zich even zien tot ik hem heb gefotografeerd. Daarna verdwijnt hij uit beeld. De bomen laten hun bladeren ruisen in de harde wind. Een van hen heeft moeite zich staande te houden en kraakt aan alle kanten. In de verte hoor ik de roep van twee buizerds. Een langslopende hond komt uit zichzelf naast me zitten, terwijl zijn baasje verder wil. Zo voelt geluk, voel ik van binnen. Dit is zo’n dag vol gelukkige momenten die tranen in je ogen drijven van ontroering. Als afscheid  krijg ik een prachtig vogellied te horen, geen idee van welke vogel De wind wordt steeds harder in de loop van de dag. Ik heb hem gelukkig nog steeds in de rug. 

In Sorgenlock spreekt een vrouw me aan. Zij heeft me onderweg gezien, ik haar ook omdat ze even zwaaide. Ze wil weten waar ik heen ga. Hoeveel petjes af ik al niet heb gekregen is niet te tellen, ook van haar. Op weg naar Nierstein voel ik weer dat diepe geluk in mezelf. Wat ben ik blij dat alles wat me pijn heeft gedaan, hier is losgelaten. Dankbaarheid is er voor alles wat ik mag ondervinden. Dit  

gevoel komt door al die mensen die met me meeleven. Twee buizerds die uit het gras omhoog vliegen en spelen met elkaar. Paarden die beginnen te hinniken wanneer ik voorbij rij. Is het toeval of hoort het bij deze reis?

Onderweg heb ik weer drie pruimenbomen geplant. De Pruimen zijn nog steeds niet op. Het enige dat onderweg af en toe problemen geeft zijn de dagelijkse behoeften. Soms kun je het niet ophouden tot je weer in de stad bent. Maar juist als ik heel erg moet en het niet meer uit kan stellen, lopen er altijd mensen rond. Dus moet het allemaal vlug, vlug. Niet altijd aangenaam. Vooral mannen hebben er een neus voor waar je zit en moeten altijd even kijken. 

In Kornsand moet ik met de pont over de Rijn. In het boekje staat dat ik de grindweg langs de Rijn moet nemen. In het begin gaat dat prima. Kom langs het graf van Graaf Zeppelin. De weg gaat echter over in grasland. Dat was vast niet de bedoeling. Echter ik kan er ook niet vanaf, omdat de afslag met hekken was afgezet. Hobbelend rij ik door het gras de twee kilometers tot ik op de dijk uitkom waar ik had moeten rijden. Toch heb ik geluk. Anders had ik het graf van Graaf Zeppelin niet kunnen fotograferen. Wanneer ik boven aan de dijk sta zie ik beneden een fietser aankomen. Vraag hem de weg. Hij komt naar boven klimmen voor een praatje en adviseert om op de dijk te blijven rijden. Niet de afslag te nemen van het boekje. De dijk is veel mooier rijden. Op gegeven moment moet ik kiezen. De dijk of de weg door het natuurgebied te volgen. Ik besluit het laatste. Het is 7 km. meer fietsen,  heel veel ooievaars bij elkaar die in het geploegde land naar eten zoeken. Nooit heb ik er zoveel bij elkaar in het wild gezien.   

een extra rondje. Wanneer ik langs een veld kom waar de boer aan het ploegen is zie ik

Even voor Stockstad wil ik wat drinken, maar 3.60 voor een cola betalen doet me omdraaien. Een stukje verder zie ik een ree, die zich omdraait en weg vlucht wanneer hij me ziet. Na 85 km. kom ik aan in Gernsheim. Het eerste pension is bij een bakkerij. Ik krijg de goedkoopste kamer te zien, nauwelijks groter dan een kleine kinderkamer waar ook nog een douche in gepropt is. Voor de wc moet ik wel midden in de nacht twee trappen af en voor dat alles vraagt hij nog 32 euro per nacht. Mijn bagage kan ik nauwelijks kwijt. Ik weiger om voor deze troep zoveel geld te betalen. De bakker dreigt wel dat hij zijn winkel om 6 uur sluit en ik niet meer aan hoef te bellen. Het tweede pension heeft vakantie en het hotel in het dorp is vol. Even verder is wel een hotel maar 75 euro per nacht. Ga nog liever op een bankje slapen. Een man met kind komt met zijn auto langs en ik vraag hem of hij particulieren weet in het dorp die kamers verhuren. Hij dacht iemand te vinden, maar dat bleek niet meer te zijn. Zijn vrouw had hij ook al gebeld of hij een gast mee mocht nemen maar die vond het geen goed idee. Zij was een week ervoor geopereerd aan haar knie en niet helemaal in orde. Nu er echter niets meer te vinden is neemt hij me toch mee naar zijn huis. Ik voel me opgelaten en laat het een beetje over me heen komen. Het is een jong gezin met twee kleine kinderen. We stellen ons aan elkaar voor. Marco en Erika Gerhardt en de kinderen zijn Lea Sophie en Luis Georg. Marco gaat even later met me mee naar de kerk, waar de pastoor na afloop een stempel in mijn paspoort zet. Een tweede priester wenst me nog een mooie reis toe, verwonderd dat ik de reis alleen maak.  

Na de kerk maakt Marco soep en spaghetti voor ons allemaal. Krijg ook nog een warme maaltijd toe, is ongelofelijk. In de avond blijft Erika de hele avond met haar telefoon chatten. Af en toe opkijkend wanneer het gesprek een andere wending neemt wat haar interesseert. Terwijl Marco van alles wil weten. Laat zien wat zijn hobby is en verteld dat hij ongelukkig is met zijn werk. Jammer, het is een edel mens die meer verdiend. Even later belt zijn moeder. Zij viert zondag, morgen, haar verjaardag en ik ben ook uitgenodigd. Vol verwachting kijkt Marco me aan. Erika wil niet mee omdat de kleine jongen koorts heeft. Eigenlijk had ik graag meegegaan, maar iets in me zegt de uitnodiging af te slaan. Ik zie de teleurstelling in de ogen van Marco, maar blijf bij mijn besluit. Rond elf uur is mijn bed opgemaakt en duik ik het bed in. Beiden zijn al naar boven. Ben te moe om alles op te schrijven. Moet tot morgen wachten.