Woensdag 6 augustus 4.15 uur Liblar

de vriendelijke buurman

Woensdag 6 augustus 4.15 uur Liblar

Om 00.45 opgestaan. Een hard pratende achterbuurman zit te dobbelen met vrouw en kind. De uitleg aan het kind kan ik volgen en het constante getik van de dobbelstenen op de tafel maken dat ik behoorlijk uit mijn hum raak. Had afgelopen nacht al nauwelijks geslapen en wil nu wel graag een oogje dicht doen. Lig al ongemakkelijk, aangezien ik door het dikkere matrasje nog de grond voel. Daar wil ik geen extra bijgeluiden hebben midden in de nacht. Ach, Berry zei het vroeger al, de prinses op de erwt. Rond 1 uur is het genoeg, stap rillend van de kou de tent uit, en besluit de buurman te vragen of het iets rustiger kan. Hij bood gelijk excuus aan en wist van zichzelf dat zijn stem verdragend was.  

He, eindelijk slapen. Nee hoor. Het is inmiddels kwart over vijf. Zit al een uur half recht opzittend te  

schrijven op een harde ondergrond. Nu dacht ik te kunnen slapen, zat mijn neus verstopt. Tijgerbalsem gepakt, lijkt het nog erger van te worden. Tent opengegooid. Krijg het nog kouder dan ik het al heb. Met weemoed denk ik aan mijn heerlijke bed afgewisseld door de gedachte dat de weg naar Santiago geplaveid was met hotel of refugio-bedden. Wat een luxe. Was ik vroeger een echte kampeerder met dikke luchtbedden, het matje maakt dat ik de rug voel protesteren en de kou niet de baas kan. Inmiddels heb ik al een vliestrui aan in bed, mijn trainingsjak over mijn slaapzak en vliesdekentje heen gelegd, niets helpt om warm te worden. Zelfs de kruik kan maar op een enkele plaats verwarmen. Het plassen op het meegenomen emmertje geeft problemen als ik half staand onder de luifel probeer te plassen. Moet alsnog naar het toilet lopen om eerst mijn handen te wassen die dienden ter opvang van mijn

vochtgehalte in plaats dat het in het donker en de ongemakkelijke houding in het emmertje terecht kwam. Jeetje, ben ik zon knorrige oude tang geworden. Het is moeilijk om even positief te blijven denken. In gedachten probeer ik een heerlijk bed te visualiseren. Uiteindelijk pak ik om 4.15 uur de computer. In het donker zoekend naar mijn lampje en begin te schrijven. De computer kan de snelheid niet bijhouden en slaat constant letters over. Ik laat het voor wat het is. Het verhaal is inmiddels geschreven. Het is half zes en ik ga trachten mijn optimisme terug te vinden en een uurtje te slapen. Morgennacht meer een slaappil innemen, misschien helpt dit om een uurtje rust te krijgen in dat denkende hoofd van me. Het is echt een ware pelgrimstocht. Ach ja, wie zei ook dat ik een luxe vakantie ging houden???

Van Liblar naar Remagen 55.98 km. 

Vanmorgen toch nog in slaap gevallen tot 9.15 uur. Go…, had ik om die tijd niet weggewild? Kom werkelijk niet op gang. Probeer de 2^e batterij nog een uurtje op te laden. Het verlengsnoer lag klaar, door de buurman keurig gemaakt. Op mijn gemak maak ik koffie voor de buurvrouw en mezelf.  Zij heeft geen gaspitje maar wel een pannetje en bij mij is het andersom. Ook zij heeft vandaag geen haast. Wil naar Keulen ongeveer een 20 kilometer rijden. Even over elf uur stap ik opnieuw bij mijn knorrige gastvrouw binnen om mijn rijbewijs op te pikken en te betalen. Haar gezicht begint te stralen wanneer ze me ziet. Ze omhelst me nog net niet, maar ik kan nooit meer kwaad doen in haar ogen. Opgewekt stap ik op de fiets naar het dorp. De weg staat keurig beschreven en toch is 1 straat 6 km. omrijden voor ik weer op de goede weg zat. Klinkt het bekend in de oren May? Uiteindelijk besluit ik de rode bordjes te volgen, op advies van iemand. Het blijkt een 15 kilometer bosweg te zijn en uit te komen bij de hoofdweg naar Bon, vlakbij  

Bornhem, waardoor ik drie kilometer inloop. Het bos is helemaal van mij alleen. De vogels zingen hun lied, houden even de adem in als ze mijn fiets horen, om even later weer uit volle borst hun lied te zingen. Wat ben ik blij met deze weg. Op het plekje waar ik even een rustpauze hou zie ik ineens een bordje met de hand die de weg wijst naar Santiago. Een aanwijzing dat ook ik met een pelgrimstocht bezig ben. Er ook, zoals vandaag, wat mindere dagen zijn.
niet te vinden. Gevolg

In Bon koop ik bij een camping-outlet een nieuw pannetje. 9.95, waar ik bij de vrijbuiter een hele pannenset voor heb. Dan op naar de Rijn waar ik om precies 14.14 uur aankom. Was het vanmorgen bewolkt en leek het af en toe te gaan regenen, inmiddels was de lucht stralend blauw, met hier en daar een klein wolkje. Neem opnieuw een koffiepauze. Had voldoende kokend water bij me. Geniet van het uitzicht en de schreeuwende meeuwen onder me op de steiger. Het wordt een heerlijke tocht langs de Rijn. Na 41 km kom ik aan bij Bad Godesberg. Aan de overkant ligt Koningswinter stralend in de zon. Vijf minuten later staan overal grote groepen mensen over het water te kijken. Een boot is vastgelopen op een zandbank. Een grotere boot ligt al met kabels aan die andere vast om hem los te trekken. Ze wachten tot de politie het sein heeft gegeven. De Rijn moet eerst bootvrij gemaakt worden. Bij het eerste sein begint de grote boot te varen, echter in de kleinere boot komt totaal geen beweging. Ik blijf nog een halfuurtje kijken en filmen. Dan geef ik het maar op. Zal  heel wat voeten in de aarde hebben wanneer zelfs dit grote schip er geen beweging in krijgt. De hele weg heb ik wind tegen gehad. Om kwart over vijf rij ik de camping op. Sluit de stekker aan op het lichtnet en let er niet op of de batterij van de fiets wel  

oplaad. Tegen 8 uur kom ik door de buurman tot de ontdekking dat ik vergeten ben om de aardlekschakelaar aan te zetten. Weet ik veel dat ik dat dit hier zo werkt. Alsnog de eerste batterij ingeschakeld en maar kijken hoever die vol is als ik naar bed ga. Ik merk echt dat ik nog niet op streek ben met het kamperen. Zal vast wel komen. Ondertussen krijg ik steeds meer twijfels of ik de bergen wel over kom met dit gewicht. Mocht blijken dat dit niet zo is, sla ik de tent ergens op of stuur hem naar huis. Mijn armen doen nu iedere avond zeer van het krampachtige stuur vasthouden. De fiets kreunt als een oude gek onder het grote gewicht. En is er nu iets wat ik al kan missen? Nee, eigenlijk niet. Ik laat me niet uit het veld slaan. Door dat idee. Het gaat er om dat ik in Rome kom, met of zonder tent. Zolang de fiets geen mankementen vertoond, behalve zijn zielige gesteun en gekraak, is het goed.

Ik besluit mezelf te trakteren op een schnitzel met champignons in pepersaus. Krijg er een bord salade bij die ik niet eens aanraak. Veel teveel. De eigenaresse verpakt het restant vlees en de salade keurig voor me in doosjes heb ik morgen ook nog wat gezonds te eten. Inmiddels is het even over negenen. Twee complete verhalen zijn klaar. Heb twee uur Internet, die ik zo ga gebruiken om de post te beantwoorden en de foto’s met verhalen op Internet te zetten. Nu eerst even de foto’s in een map zetten. Ondertussen ben ik een lekker hapje voor diverse kleine soorten vliegjes. Zit al helemaal ingepakt, maar zij vinden altijd weer enkele plekjes dan nog even geprikt mag worden. Zelfs mijn net gewassen haren zitten vol. Welterusten allemaal.