Zondag 10 augustus 2014 Gernsheim naar Heidelberg 74.15 km.

Vandaag is de dag van omwegen en foute routes, niet de schuld van het boekje

Heb op de slaapbank in de woonkamer van Marco en Erika heerlijk geslapen. Ben 6.45 uur wakker. De kinderen boven zijn net als alle andere kinderen vroeg wakker. Marco heeft zondagsdienst, dan mag Erika uitslapen. Op zaterdag is het andersom. Zo komt ieder van hen toch aan zijn rust. Het is nog steeds een twijfelgeval. Aan de ene kant had ik vandaag graag meegegaan naar de verjaardag van Marco zijn moeder, aan de andere kant weet ik dat het goed is dat we afscheid nemen. Er waren redenen dat ik de uitnodiging niet heb aangenomen, ondanks de warmte en hartelijkheid van allen. Terwijl ik me aankleed wordt de deur van de keuken gesloten met de woorden; ‘Maus, je mag niet binnenkomen’. Even later komen alle drie binnen. Lea met een bordje met twee belegde boterhammen. Luis met een bakje druiven en Marco met een broodtrommeltje voor onderweg. Voel me echt verwend. Even later komt ook Erika naar beneden zodat ze alle vier nog op de foto’s kunnen.

Het is vijf over acht als ik vertrek. Begint gelijk goed. Voor ik het stadje heb verlaten ben ik al 7 km. verkeerd gereden. Nergens is het juiste bord te vinden. Nu is het op zondag om die tijd ook niet bepaald druk op de weg. Eindelijk heb ik iemand gevonden die mij naar het juiste stuk weg brengt. Ben van plan er een kort ritje van te maken. Heb veel wasgoed en wil ook alles  ordenen in de tassen. De wind is krachtig en heb ik vol tegen, de wolken grauw en donker. Het heeft de hele nacht geregend tot twee uur voor vertrek. Om 9.15 uur probeert de zon door te komen, precies weer boven mijn hoofd. Ik verwonder me er niet meer over, maar vind het ook niet gewoon. Ben alleen maar dankbaar. De trui kan uit.

Rond 10 uur heb ik 23 km. gereden, tijd voor koffie. Met een prachtig uitzicht op de bergen van het  

Odenwald staat een bankje, net om het hoekje van het sluishuisje, dat midden op de sluis staat. Had gisteren yoghurt gekocht voor ik Marco ontmoette, wat hij zorgzaam in de ijskast had gezet en bij het lunchpakket aan had gedacht om mee te geven. Zelf was ik het glad vergeten. Terwijl ik de yoghurt zit te eten komt een man aanrijden vanuit Heppenheim. Hij stopt, bekijkt mijn bepakte fiets en wil weten waar ik heen ga. Terwijl ik hem antwoord geef rijden twee mensen voorbij. Twee minuten later zie ik dezelfde mensen zonder fiets terugkomen. Beiden blijken in Duitsland te wonen, maar Nederlanders te zijn en hadden het woord Rome opgevangen. We krijgen het met z’n vieren zo gezellig over van alles en nog wat, dat ik bijna drie kwartier later ontdek hoe lang ik al met ze in gesprek ben. Natuurlijk gaan we met z’n allen op de foto, als herinnering. Van het echtpaar krijg ik een kaartje, kan ik een berichtje sturen met de foto’s erbij.

In Heppenheim aangekomen raak ik weer de weg kwijt, de derde keer vandaag. De weg die ik uiteindelijk moest hebben en eerst niet kon vinden bleek afgesloten. Mijn orientatievermogen laat me vandaag aan alle kanten in de steek. Ik besluit na Heppenheim nu maar de grote weg te volgen, anders kom ik nooit in Heidelberg. Heb niet echt mijn dag vandaag. Voel dat ik aan rust toe ben. Eigenlijk wilde ik onderweg ergens overnachten, maar om mijn vrije dag nu in een dorp op een gastenkamer door te brengen zag ik niet zitten. Nee, ben geen stadsmens, maar op een vrije dag is het toch beter om even de stad te bekijken en Heidelberg is daar bij uitstek geschikt voor.   

Twee kilometer voor Weinheim is net over de brug een heerlijke picknickplaats waar het broodtrommeltje van Marco een verrassing openbaard. Brood, dik belegd met kaas, vlees en salade. Kleine tomaatjes en chocolaatjes vullen de hoekjes. Veel teveel voor een lunch. Besluit de helft voor nu en de andere helft voor de avond te bewaren. Van hieruit is het nog 22 km. naar Heidelberg. Althans volgens het fietsbordje. Heb er 43.6 km. opzitten. Die 22 kan er nog wel bij. Ik besluit door te rijden en morgen een vrije dag te nemen, volledig gewijd aan mezelf. De lucht gaat betrekken en het is minstens nog twee uur rijden. De wind is steeds harder geworden en heb ik pal tegen. Echter waar ik ook heen rij, steeds komt boven mijn hoofd de zon weer te voorschijn uit de donkere wolken. Rond kwart voor twee ben ik bij de touristeninformatie bij het station van Heidelberg. De juffrouw begint bij de goedkoopste kamer van 75 euro. Ik zeg dat ik dat niet kan betalen. Ze zoekt verder, begint te bellen en eindigt met een kamer van 28 euro inclusief ontbijt. Gretig zeg ik ja. Moet er nog wel iets meer dan 10 km. extra voor rijden maar dat kan me niets schelen. 

De hoteleigenaar blijkt een Turk te zijn en erg aardig. Ik vraag of hij een wasmachine heeft en geef alles wat ik heb mee om in de machine te stoppen. Wit, zwart en gekleurd,  maakt me allemaal niet meer uit. Als het maar schoon is. Het gaat nog goed ook. De kamer is niet vrij van stof. De vloerbedekking hier en daar met wat gaatjes, die ook in het onderlaken zitten.  Handdoeken en dekbedden ruiken een beetjes muf, maar dat alles mag de pret van vriendelijkheid niet drukken. Ineens komt me voor het slapen gaan een programma voor ogen over een soort bedluis. Heette dat geen “Wants”. Moet me bedwingen om niet in paniek te raken en overal jeuk te krijgen. Op gegeven moment geef ik die gedachten maar over en val ik in slaap. Het is altijd ergens anders maar niet waar ik slaap is de laatste gedachte voor ik naar dromenland vertrek. Daar zorgen de engelen wel voor. Zoveel vertrouwen heb in ze. Die gedachte maakt me helemaal rustig.

Het restant van het meegekregen lunchpakket van Marco laat ik even tot morgen wachten, wanneer ik een paar andere gasten op het terras zie eten. Het ziet er perfect uit. Volgens een mevrouw komt ze hier vaker eten en is het eten hier prima. Het water loopt me in de mond bij het zien van al dat lekkere eten dat wordt geserveerd. Ineens moet ik denken aan iemand die mij een cadeautje mee gaf. Wil je dit gebruiken voor een heerlijk dinertje met een glas wijn erbij, Maus en dan aan mij denken? Het geld had ik in een ander vakje apart bewaard. Welnu het is nu de tijd voor dat dinertje en de gedachte aan hem die dit mogelijk heeft gemaakt. Het glas wijn vervang ik door een glas donker bier zonder alcohol. Kan er beide dagen zelfs warm van eten. Dus krijgt hij twee avonden waarop ik aan hem denk. Een mooi mens. Nee………, we hebben niets, maar ik vind hem wel heel speciaal. Dan is het toch leuk als je daar je gedachte aan wijdt?

Tijdens het diner komt een Hollands echtpaar aanrijden. Had al van ze gehoord. Overal waar ik kwam vertelde men mij dat er de dag tevoren ook een Nederlands paar was langsgereden.

Brengen nog een gezellig uurtje samen kletsend door, met veel humor erbij. Vooral hij is op dreef. Vindt trouwens dat heren niet op een elektrische damesfiets horen te zitten, zijn mietjes, zegt hij. Ben het totaal niet met hem eens. Maar goed je mag er ieder een eigen mening op na houden, ga er niet om strijden.