Woensdag 13-08 Van Wöschbach naar Schafhausen 70.74 km.

Heb goed geslapen vannacht vanaf kwart over tien gisteravond tot vanmorgen 8.15 uur.

Langzamerhand heb ik geen besef  meer van dag of tijd. Heb ook vannacht nog drie keer paracetamol moeten nemen tegen de pijn. Ook mijn rug levert problemen op. Niet door het fietsen, maar door het sjouwen van de zware bagage. Geloof het of niet, maar altijd krijg ik kamers waarbij ik meerdere trappen op moet lopen met als die tassen. Minstens drie keer. Dan moet ik nog niet wat vergeten hebben op de fiets, zoals de batterijen of de kilometerteller. Meestal moet ik dan nog eens naar beneden om het wifi nummer te vragen. Ach ja, zo blijf je “slank”. Nu is mijn fiets sowieso geen tourfiets. Daarvoor zitten er te weinig versnellingen op. Maakt niet uit. Ik ben er aan verknocht. Was het afgelopen dagen rond de 27 graden, gisteren was het gezakt naar 20, vandaag is het 14 graden. Het is goed te merken. De wind is kil en dreigende regenwolken hangen boven mijn hoofd. Nee vandaag is het niet het zonnetje wat juist boven mijn hoofd blauwe wolken laat zien. Maar goed het is nog droog.  

Het afscheid van Frau Otthofer is ontroerend. Ze omhelst me en ik geef haar een  kaart met de tekst van de engelen, die alle sponsors ook hebben gekregen. Ze heeft tranen in haar ogen en hoopt me nog eens terug te zien. Ze gaat nog een zware tijd tegemoet. Ik weet wat haar te wachten staat en vele anderen met mij. 

In Köningsbach rij ik als eerste naar het postkantoor om daar de overtollige bagage terug naar huis te sturen. Heb er ineens genoeg van  om al die overtollige bagage nog langer mee te sjouwen. Er wordt zelfs een doos voor me gezocht waar alles mooi in past. De kosten vallen mee. Herinnen me nog op weg naar Santiago dat we wat op wilden sturen, kostte toen 30 euro voor nauwelijks 4 kg. Hier is dat minder dan 1/3. En de fiets heeft weer 5 kg. minder te dragen. Achter mij staat een mijnheer op zijn beurt te wachten. Wanneer hij hoort dat ik uit Nederland kom verteld hij dat zijn dochter in Roden woont, boven Groningen. Iedereen in de winkel met postkantoor wenst me een goede en mooie reis toe. Met zoveel wensen elke dag kan er toch niets mis gaan? Met de dagelijkse boodschappen aan brood, beleg en yoghurt, plus de kg. gekregen pruimen in mijn emmertje zit ik nu aan de 22 kg. bagage. Is te doen. Merk het ook direct tijdens het wegrijden. Bij de marktkraam met vleeswaren e.d. Neem ik een bakje aardappelsalade mee. Een man naast me vraagt waar ik heen ga. Vertel mijn doel. Hij loopt naar zijn auto en komt terug met een handvol snoepjes. Voor onderweg, zegt hij.

Even buiten Köningsbach stop ik om alles opnieuw te ordenen. Er staan twee grote containers en terwijl ik bezig ben zie ik de ene auto na de andere aan komen rijden. Gooien allemaal hun zakken vuil in de containers en maken een praatje met elkaar. Heb in die korte tijd het halve dorp bijeen gezien. In het dorp had ik ook eten gehaald voor de avond. Kan vanavond de bagage beter gaan verdelen. Wat meer zware dingen in de rode zak, die makkelijker te hanteren is dan de zware fietstas. Onder een tunneltje trek ik eerst de regenkleding aan. Onder de regenbroek trek ik mijn legging aan, die ik gelukkig had meegenomen. Ben de lange fietsbroek vergeten, een mooi alternatief dus. Zei ik net dat er niets meer mis kon gaan? Welnee, hoe kom ik nu op dat idee. In het stadje volg ik gewoon de groene pijlen, zonder te kijken of ik wel de goede kant uitga. Vind het wel gek dat ik ineens zulke zware klimmen heb, tot ik tot de ontdekking kom dat ik in een totaal andere plaats zit dan waar ik moet zijn. Go…., wat herkenbaar, had ik dat gisteren of eergisteren ook al niet? Wanneer zet ik nu die leesbril eens op, zodat ik goed in het boekje kan lezen? De namen lijken allemaal op elkaar. Helaas een beetje lastig bril op en afzetten in stromende regen. Er zijn 10% hellingen bij, krijg het goed voor mijn kiezen. Uit eindelijk kom ik toch, zij het met een omweg, in Pforzheim. Gelukkig kan ik er om lachen. Heb nog steeds plezier en ben blij  dat ik rij.  

Even buiten Köningsbach is het mis. Een miezerige regen komt naar beneden vallen. Wat na een
uurtje over gaat in stromende, striemende regen. Vooral rond mijn mond en kaken, die nog steeds zo’n pijn doen, komt dat nog eens extra pijnlijk aan. Heb mezelf helemaal ingepakt. De regenschoenen aan, maar met blote voeten fietsen maakt wel dat ik ijskoude tenen heb, die aan het einde van de rit nauwelijks warm zijn te krijgen. De koorts is op wel overdag weg, maar ik zit duidelijk niet goed in mijn vel. De benen willen niet zoals ik het wil, maar ach, dat hoort er ook bij. Thuis heb je ook weleens een slechte dag. Toch zit ik in de regen te lachen op de fiets en maak het leuk voor mezelf. Regen is niet erg, de pijn is wat vervelend is en steeds meer hoofdpijn veroorzaakt. Na mijn kop koffie onderweg vanmorgen ergens op een bankje, valt er vanmiddag niets meer te zitten. De hele weg kom ik geen bankje tegen. Pas tegen half vijf zie ik een bushuisje waar ik even schuil en koffie voor mezelf maak.

De weg langs de Wűrm is werkelijk genieten en het gaat allemaal redelijk goed met het vinden van de weg tot 10 km. voor Műhlhausen. Hier staat een pijltje in het boekje naar een kant waar niets te vinden is. Het regent inmiddels zo hard dat ik besluit de grote weg te blijven volgen. Bos- en grindpaden kan ik nu beter vermijden. Rond vier uur kom ik in Műhlhausen aan. Besluit een hotelletje of Gasthaus te zoeken. Helaas, de enige die open is zit helemaal vol. Rij maar even door zegt de man naar Weil der stadt, 7 km verder. Dat had ik gedroomd. De een is gesloten de andere vol. Ik zie er uit als een verzopen kat. Zouden ze me zo niet willen hebben? Maakt niet uit er is vast een plekje waar ik wel thuis hoor. Opnieuw wordt ik doorverwezen, nu naar Schafhausen naar hotel Krone. Inmiddels breekt een zonnetje door en komt blauwe lucht te voorschijn. Niet te geloven 3 km. om een beetje droog te worden. De regen was zo erg dat zelfs het routeboekje van May onder het plastic nat is geworden. Sorry May, heb in de hotelkamer als eerste blad voor blad losgemaakt van elkaar en zakdoekjes tussen elk blad gelegd, zodat het niet aan elkaar zou blijven kleven. Je krijgt wel een nieuwe van me want het is er niet mooier op geworden. 

In gasthaus Krone wordt ik letterlijk met open armen ontvangen door Joanna Krone. Ze heeft alleen maar een tweepersoons kamer die ik voor 32.50 mag hebben, mits ik het andere bed niet gebruik. Nee, zeg  ik verbaast, waarom zou ik dat doen? Blijkbaar vinden de mensen dat nodig. Ik niet. Mijn bagage hoef niet op een bed, kan gewoon op de grond staan. Het eerste wat ik doe is me eerst even omkleden. Door alle regenkleding heen zijn mijn gewone kleren doornat geworden. Je zou zeggen dat dit niet zou mogen, maar het is toch gebeurd. Dan snel  naar de apotheek gereden, 2 km. verderop, die mij een verdovende crème adviseert. Wanneer ik het er op smeer is het net of ik een injectie bij de tandarts heb gehad, alleen met kortere werking. Wat een verademing om even geen pijn te voelen. Haal wat koffie voor onderweg in de supermarkt er naast om eindelijk rond half zeven onder de douche te kunnen stappen. Ik moet nog tot half negen wachten voor ik internet kan krijgen. De ouders van Joanna zijn op vakantie en zij en haar broer runnen het gasthaus. De broer zit nog op school, maar later stuurt hij haar het wachtwoord per telefoon, dus kan ik eindelijk mijn verhaal van gisteren plaatsen. 

Het Gasthaus zelf straalt een en al vriendelijkheid uit, maar ook verwaarlozing. Versleten tapijten op de trappen, geen douches en toiletten op de kamers etc. Mij maakt het niets uit, maar mensen willen tegenwoordig allemaal luxe die ook betaald moet worden. Ik bof erbij dat dit nog betaalbare prijzen zijn. De koorts en  pijn steken de kop weer op met als extraatje een flinke keelpijn. Ach ja, waarom zou alles perfect blijven. Af en toe een tegenslagje mag best. Sorry voor de foutjes, maar ben te moe om het allemaal nog eens door te nemen. Lieve groet vanuit Shafhausen en tot morgen met frisse moed. Maus 

 

Totaal gereden 596,90 km.