Vrijdag 22 augustus 2014 van Pfunds naar Martina, 18.94 km. Van Martina naar Nauders met de fietsbus.

Totale eenzaamheid

Vandaag heeft mijn kracht het verloren van de geest. Er zijn veel oorzaken aan te geven. De koortsaanvallen die er waren. De herpes die maar bleef en nog steeds niet weg is. De vermoeidheid die er al een beetje was en eergisteren door slapeloosheid om de Reschenpas meespeelde, het maakt niet uit. De nekslag kwam vanmorgen vroeg toen de gastvrouw me financieel wilde tillen. Door het touristenbureau was duidelijk om een 1 persoons kamer gevraagd. Ze leek ook nog zo aardig om me niet helemaal naar de tweede verdieping te laten gaan met mijn zware tassen, door me een kamer op de eerste verdieping te geven. Ik wil altijd gelijk betalen, nee deze dame wilde wachten tot vanmorgen. Ik voelde lichamelijk nogal bibberig aan. Toch was er weer een wonder gebeurd. Ik werd wakker met verschrikkelijke rugpijn van het sjouwen van de fietstas. Probeerde weer in slaap te komen en half wakend, half slapend, voel ik ineens een por op de plek waar de pijn zat. Op dat moment wist ik dat er van Andere Zijde iets aan was gedaan. Op het moment dat ik opstond was alle pijn verdwenen.

Na het ontbijt weer alles weggebracht naar het kleine hokje. Daarna is het afrekenen. 51 Euro voor de 2persoonskamer, 4 euro voor het opladen van anderhalve accu en dan natuurlijk de toeristenbelasting. Ik maak haar duidelijk dat het meisje van het toeristenbureau duidelijk heeft gezegd dat ik een 1 persoonskamer boekte, dan moet zij nu niet voor twee rekenen omdat zijzelf deze kamer heeft gegeven. Het werd een hele discussie. Dat zij ook nog eens 4 euro voor de elektra durft te rekenen maakt dat ik echt even over de rooie ga. Dat betaal ik nog niet eens op een camping, zeg ik haar. Deze discussie eindigt wel in winst, maar het heeft net teveel kracht gekost die ik niet te missen had. Kan er gewoon niet over uit dat iemand je moedwillig wil misbruiken. Ik laat haar ook geen stempel in mijn pelgrimspaspoort zetten. Wat ik wel doe na vertrek is als eerste terug naar het toeristenbureau om een klacht in te dienen. Misschien doen ze er niet veel mee, maar iemand dit leest ga nooit naar Pension Grein in Pfunds, wanneer je alleen bent. Ik hou er niet van om iemand af te kraken, maar dit is echt te ver gegaan en een waarschuwing waar ieder mee mag doen wat hij/zij wil. Er zijn andere kamers genoeg te krijgen, zelfs goedkoper. Alleen daar is niet altijd Wifi en die heb ik wel nodig. Valt me mee dat ze daar nog niets voor rekende.  

In het dorp rij ik al bijna twee kilometer verkeerd voor ik de juiste fietsweg heb gevonden.  Even buiten Pfundz hoor ik ergens in de hoogte een koebel. Ik kijk en zie een eenzame stier steeds hoger klimmen om wat vers gras te vinden. Zou het zo hoog lekkerder zijn dan hier langs de weg, waar het gras veel hoger is, vraag ik me af? Hij voelt heel eenzaam, eigenlijk net als ik vandaag. De tranen zitten heel hoog, al kan ik er geen naam aan geven waarom dat zo is. Vermoeidheid misschien? Heb alles om dankbaar voor te zijn, maar  ben moe, doodmoe, dat voel ik wel. De grens is even overschreden, dat voel ik aan alles. Ik stond zo heerlijk op, maar het gevecht voor mijn recht heeft even de nekslag gegeven. Ik probeer juist zo zuinig mogelijk te zijn met alles omdat ik anders te kort kom onderweg. Dan zal zo’n mens mij oplichten? Echt niet!!!! 

Kasteel Nauders

Er komt een klim van zeven kilometer  5 tot 6% naar Martina, waarvan het laatste stuk met een vaart van 48 km. per uur weer naar beneden gaat. Echter de rit naar boven…  Jeetje normaal til ik mijn hand daar niet voor om, vandaag moet ik zo vaak afstappen, dat zelfs ik toe moet geven dat mijn krachten even op zijn. Ik moet er niet aan denken de Reschenpas op te klimmen. Soms moet een mens voor zichzelf eerlijk durven zijn en toegeven dat je iets niet meer kunt. In Martina staat juist de Italiaanse bus op vertrekken. Hij zegt dat hij geen elektrische fietsen mee mag nemen. Blijkbaar is hij toch een beetje onder de indruk van mijn ouderdom en strijkt over zijn hart. Maar de fiets moet onder in de bak, hij durft hem niet aan de bus te hangen. Hij loopt me wel op te jagen om alles in de bak te leggen aan bagage, maar steekt zelf geen hand uit om te helpen. Roept alleen maar vlug, vlug en dat hij zo goed is om dit toch te doen. Uiteindelijk liggen fiets en bagage onder in de bus. Voor 5 euro mag ik naar Nauders en een euro geef ik maar fooi voor alle moeite die hij toch heeft gedaan. Hij had me ook kunnen laten staan. Ik had twee keuzes vandaag. In Martina blijven en morgen de berg nemen of de bus. Ik heb voor deze weg gekozen en ohhhhhhhh, wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan. Veel jongere mensen komen we op de berg tegen, zwaar ploeterend op de fiets om boven te komen. Ik zat al die tijd al te twijfelen, nu weet ik dat mijn keuze goed is geweest. May had het me al aangeraden om met de bus te gaan. Is mijn trots nu gebroken, dat ik dit stuk niet heb kunnen fietsen? Nee hoor, ik ben trots op wat ik wel heb gedaan en nog meer ga doen, luisteren naar mijn lijf. Mooi is dat ik nu weet waar mijn beperkingen liggen. Tot zover en niet verder. Dat is iets om trots op te zijn. Durven toegeven als iets niet meer wil, maar wel doorzetten tot net over je grenzen. 

Een leeuwenkop in de wolken
 

In Nauders aangekomen voel ik dat mijn lijf het helemaal opgeeft. Eerst wil ik nog zeven kilometer verder rijden naar Reschen, in Italie. Langs het toeristenbureau komend is er iets van binnen dat zegt ‘stop’, niet verder. Nog 1 nachtje in Oostenrijk dus. Ik vind een kamer, niet ver weg voor 24 euro per nacht zonder ontbijt en besluit eerst mijn verhaal te schrijven, de was te doen en dan een paar uur te gaan liggen om mijn lijf rust te geven wat het nodig heeft om verder te kunnen. Het wordt geen bed maar op het balkon half liggend in de stoel, diep weggezakt met de ogen dicht, van de zon genieten. Morgen kijk ik wel hoe het gaat. Lukt het niet, blijf ik nog een nacht, kan allemaal bij deze mensen. Maak er zelf ook geen probleem van. Eerst opknappen en dan pas weer de (fiets)pas er in.  

Wat maakt het ene onderkomen toch een groot verschil met het andere. Juist in die persoonlijke goedkopere pensions is het vaak veel leuker om te verblijven. Hier ben ik te gast bij vader, moeder en zoon. Zoon draagt alles naar de tweede verdieping. Komt uit zichzelf de Wifi-code boven brengen en laat me op mijn gemak het briefje invullen dat ik hier te gast ben. Zijn moeder kookt in elk geval heerlijk, het ruikt lekker wanneer ik het huis binnen kom. Wanneer ik vraag of ik mag wassen krijg ik gelijk een droogrek mee naar boven. Wasknijpers heb ik zelf, anders kreeg ik die ook nog. Aeolus doet weer goed zijn best vandaag en hier hoog in de bergen loeit hij nog eens extra hard. Om het huis heen heeft hij zelfs een grote mond. Ik hoor hem gieren. Misschien is hij boos dat hij me vandaag niet te pakken kon nemen? Ik durf het zelfs aan om mijn vliestrui te wassen, die onderhand stinkt. Soms heb ik hem zelfs ’s nachts aan, wanneer het zo koud is. Fijn dus dat alles even fris is gewassen. Er is hierboven een eetkeuken met warmwaterkan, magnetron en elektrisch fornuis. Ga straks wat eten halen en een kant en klaar maaltijd. Deze luxe kom je niet overal tegen. Op het balkon staat de volle zon en wind. Even later zie ik een prachtig gezicht in de wolken, zoals Jezus op veel beelden is uitgebeeld. Ik vraag om even te blijven, ren naar de kamer voor de camera, maar ben al te laat. Wel zie ik twee keer een ander gezicht en even later een leeuwenkop in de wolken. Misschien is het toch overgekomen op de foto’s. 

Het balkon waar ik zat
 

Terwijl ik zo met gesloten ogen in de zon zit, weggedoken achter het zware houten balkon en beschermd voor de wind, voel ik ineens hoe kwetsbaar ik ben als mens. Tranen schieten in mijn ogen en ik verlang naar Berry. Hij zou al die tijd bij me zijn, toch heb ik hem maar een enkele keer gevoeld in de avond. Nooit overdag in deze 18 dagen, in mijn dagelijks gevecht tegen weer en wind, de bergen en de krachten. Nu pas voel ik hoe klein ik ben als mens en beperkingen heb. Dat te moeten toegeven aan jezelf is heel zwaar, al zal ik nooit opgeven. Morgen of overmorgen, wanneer ik weer op krachten ben, gaat de rit weer in goede moed en met veel plezier door. Dat wil niet zeggen dat ik er vandaag niet even van mijn rust mag genieten, omdat dat ik even niets hoef maar ook niets kan.  

De laatste foto’s zijn van het huis waar ik nu ben. De foto van het balkon is waar ik vanmiddag lekker heb zitten luieren en de was op mocht hangen. Daarna even naar het dorp geweest. Wilde naar de kapper. Beiden zaten ineens voor een week vol maar gekker heb ik toch niet meegemaakt. Zo konden ze je haar droog snijden, kostte 17 euro, maar was wel moeilijk bij kort haar. Wilde ik het geknipt hebben dan moest het nat gesprietst worden, kwam er 5 euro bij. Heb alleen maar gelachen en me omgedraaid. Ook hier is alles gebaseerd op toerisme. Bij de bewoners worden vast andere prijzen gehanteerd. Bij de supermarkt blikje Chili Concarne gehaald, wat druiven en yoghurt als toetje. Weer eens even warm eten gehad met een broodje erbij heel lekker. Vlak voor ik dit op internet zet komt de gastvrouw, Anna  Jennewein boven om te vragen of ik het koud heb. Dat had ik inderdaad. Zat er net aan te denken een extra deken om me heen te slaan. Niet nodig. Vlaak voor me wordt heel zorgzaam een elektrische kachel neergezet. Weer even tranen dat iemand zomaar voor je zorgt, maar dat mag. De kwetsbaarheid is nog niet over. Komt vanzelf weer goed als ik overmorgen op de fiets stap. Ik hoef me er niet voor te schamen, hebben we allemaal op zijn tijd last van. 

Totaal gereden km. 1022,48

van Pfunds naar Martina en in Nauders zelf 18.94 + 4.04= 22.98 km.