Maandag, 25-08-2014 Van Glurns naar Meran door de Őtztaler Alpen 65. Km.

In verband met tijdtekort zet ik alle foto's onderaan en niets ertussen.

140 km. over de helft. Het wordt nu echt aftellen, een heerlijk gevoel. Om 6.32 wakker, waarna ik me nog even om wil draaien. Echter voldoende nachtrust gehad. Wanneer er geen internet is en niets te lezen, lig ik al rond tienen in bed. Dus voldoende slaap gehad. Wanneer ik naar buiten kijk zie ik boven de berg al de eerste stralen omhoog komen van een mooie dag. Gelukkig geen dromen die ik niet begrijp. Had ik ook om gevraagd. Hoorde van Fransien dat er wel veel reacties waren en natuurlijk ben ik heel nieuwsgierig naar alles, maar zal nog tot vanavond moeten wachten.  
Vandaag ben ik 20 dagen onderweg en al bijna

Vanmorgen om vijf over acht vertrokken naar het dorp. Had ik gisteren een poort naar het dorp gemist, vanmorgen rij ik er onderdoor, natuurlijk niet zonder een foto gemaakt te hebben. Bij de bakker broodjes gehaald. Er komt een Duitse jongeman aan die met zijn broer op de camping staan. Zij maken samen een tocht door Italië om dan weer via Zwitserland naar Duitsland terug te rijden. 

Het fietspad naar Meran gaat vandaag het eerste stuk door bossen, vol Balsemien. Prachtige orchideeachtige bloemen, waar de bijen hun spel in spelen wie het diepste de honing er uit kan halen. Het is nog ijzig koud. Al heel snel gaat de legging weer over de fietsbroek en de trui onder het fietsjack. Heel optimistisch door het vroege zonnetje was ik te dun gekleed op pad gegaan. Had toevallig gelezen dat May op deze routedag 30 graden had, wij hebben er 12. De handen slaan op den duur wit uit van de kou. Een lichte bloedneus maakt het geheel compleet. Rond half negen hoor ik de eerste vogels. Het is de hele dag maar magertjes, maar die ik hoor klinken als muziek in mijn oren. De weg leidt langs prachtige visvijvers. De lucht schijnt zo mooi in het water dat geheel rimpelloos erbij ligt en een prachtige weerspiegeling op de foto’s weer geeft. Even later loopt een hond steeds weg voor zijn baas die al roepend op de fiets er achteraan gaat. De hond luistert van geen kanten. Ik ben de man gepasseerd en de hond komt naar mij toe, tot de baas mij bijna heeft ingehaald. Op dat moment gaat hij er weer vandoor. De man komt uiteindelijk vlak bij hem, maar het beest springt opzij met angst in zijn ogen. Ik weet genoeg en rij verder in de hoop dat het beest geen slaag krijgt. 

In het plaatsje Prad zie ik een kleine rijwielzaak. Wil de banden op laten pompen, maar in plaats dat ze meer lucht krijgen laat de man ze bijna leeg lopen. Uiteindelijk brengt hij de spanning toch naar 5 terwijl het 6 moet zijn. Ik ben allang blij dat hij het zover voor elkaar heeft gekregen. Op een of andere manier ben ik hier een bezienswaardigheid. Van alle kanten voel ik me bekeken. Geeft niet, ik geniet van alles om me heen. Laat maar rustig kijken en raden waar ik heen ga. De weg naar Rome is lang, maar bijzonder en mooi. Mijn eerste kop koffie drink ik pas rond tien uur. Tot nu toe alleen water gedronken om mijn pillen in te nemen. Heb pas 13.5 km. gereden, te vaak gestopt om foto’s te maken. Onderweg was ook nergens een bankje te vinden, maar hier bij een houtopslag is een klein stukje beton vrij waar ik even in de zon kan zitten. Ineen zie ik recht tegenover me een soort koekoeksjong tussen de appelbomen staan. Het is een boom met kleine gele vruchtjes er aan en het is werkelijk de enige die zich in de appelboomgaard heeft genesteld. Natuurlijk moet daar een foto van worden gemaakt. Afijn, de appelboompjes rondom het gele koekoeksjong hebben hem ruimschoots geaccepteerd.

De fietspaden lopen nu allemaal via boomgaarden vol bijna rijpe appels. De zon krijgt wat meer kracht en ik rij beschut, dus legging en trui weer uit. Voor ik Laas rond 11 uur binnenrij zie ik een prachtig kopje gemaakt uit marmer. Uit Laas komt het mooiste marmer ter wereld. Geen wonder dat hier alles van marmer is. Zelfs de stoepen, de brug en alles in en rondom de kerk is marmer. Op het kerkhof staat niets van ijzer, alleen marmeren zuilen. Een verplichting misschien? Ik weet het niet. In het café mag ik naar het toilet. Ik wilde betalen maar dat wordt geweigerd. Voor ik naar de kerk loop staan er twee tractoren, beiden met een kalf er in van een week oud. Gaan naar een fokkerij waar ze na 6 weken worden geslacht voor kalfsvlees. Ik ben blij dat ik maar heel weinig vlees eet, al weet ik dat dit een belachelijke instelling is. Het beest ziet er zo lief uit. Hij moet toch even op de foto, voor eeuwig vastgelegd, al heeft zij daar weinig aan. 

Rond kwart over elf trekt de zon weer weg. Legging en trui gaan beiden weer aan. Mijn handen doen pijn van de kou. Vrijwel de hele weg naar Meran rij ik weer langs rivier de Ádige. Inmiddels is Aeolus opnieuw uit zijn rustige schulp gekropen en zet zijn stekels vandaag op. De wind wordt steeds harder. Zelfs de rivier vecht tegen hem. Zijn stroomrichting gaat net als ik naar Meran, maar Aeolus geeft af en toe zulke rukken aan het water dat het tegendraads werkt en opspat. Even buiten Latsch/Laces is het tijd voor de lunch. Droge broodjes en een appel, van de pizzeria meegekregen. Recht voor me de rivier, links een kleine appelboomgaard en boven mijn hoofd een walnotenboom. Vruchtbaarder kan toch niet. Op elk stukje grond, hoe klein ook, zijn appelbomen geplant. Aeolus leeft zich in de middag helemaal uit, natuurlijk tegendraads, zoals gewoonlijk. Gisteren was echt een cadeautje als voorbode dat hij vandaag extra hard zou blazen. Even later steekt een zwarte kat vlak voor me de weg over. Nee, ik ben niet bijgelovig, maar het doet me denken aan Mausi, mijn zwerfkatje. Hoe zou het met haar zijn? Ik weet dat ze goed verzorgd wordt door Marion en Sjef, mijn buren. Evenals de vogels die dagelijks komen eten. Bovendien neemt Fransien af en toe de moeite om te gaan kijken vanuit Geleen naar Landgraaf, omdat Mausi ook aan haar is gewend. 

Vanaf Naturns is het nog 15.5 km. De weg loopt vrijwel naar beneden en ik hoef weinig bij te trappen. Onderweg kwam dat vaker voor. Helaas heb ik daar op de grindpaden heel veel moeite mee. Angst om te vallen. Totdat ik me ineens realiseerde dat ik die angst los moet laten. Geen vertrouwen in mijn engelen heb. Gelijk rij ik een stuk meer ontspannen.

Onderweg, wanneer ik de bergen fotografeer en al die Alpenhuisjes zie vraag ik me vaker af hoe die mensen daar toch komen. Je maakt mij niet wijs dat voor een een dergelijk hutje een hele weg is aangelegd. Toch ben ik er wel nieuwsgierig naar. De weg van Glurns naar Meran laat mooie kastelen zien, veelal hoog op de berg. Ach, de kasteelheren zorgden in vroegere tijden wel voor goede wegen, al was het maar voor zichzelf. Dat zijn beslist geen Alpenhutjes. 

Vijf kilometer voor Merano is een soort van waterkering of sluis. Het water spat over de weg heen en natuurlijk wil ik het van dichtbij bekijken en fotograferen. Gevolg een nat pak, maar wel bijzondere foto’s. In Meran hetzelfde probleem als gisteren, geen internet. Wil ik een kamer met internet betaal ik 65 euro.. Nu zit ik particulier, schrijf snel mijn verhaal en moet dan op de fiets naar het centrum om een internet winkel te vinden. Gisteren niets en vandaag niets, kan haast niet. Bovendien wil ik zelf ook graag mijn post zien. Misschien staan er wat foutjes hier en daar, maar het is al 5.17 uur en ik weet niet hoe laat men hier sluit. Fijne avond allemaal en veel lees- en kijkplezier van twee dagen. 

Totaal gereden kilometers 1130,94