Donderdag 28-08-2014 Van Roverero naar Verona 91.31km.

Een dag om nooit te vergeten
Om tien over acht uit Roverero vertrokken. De zon scheen toen ik opstond, echter nadat ik op de fiets zat bleek deze even te vertrokken te zijn. Had vandaag voor het eerst heel optimistisch mijn sandalen zonder sokken aangedaan. Na vijf kilometer voelde ik af en toe een druppel vallen, maar niet voldoende om daar alles weer voor af te laden. De regenkleding zit al dagen onder in de fietstas. Het mooie is dat ik de hele reis twee keer beleef. Een keer in werkelijkheid en nog eens wanneer ik mijn verhalen schrijf.  

Als een kip zonder kop blijf ik, zonder in het boekje te kijken, de route naar het Gardameer volgen, waar ik helemaal niet naar toe moet. Het kan wel, maar is uren omrijden. Ik heb het nog niet in de gaten wanneer ik een waanzinnige klim moet maken in een dorp na over de  sluizen te zijn gereden, dus zou goed moeten zitten. Na de sluizen een rustige landweg. Er komt een trimmer aan zo rond de 65. Hij heeft rozen in zijn hand. Ik sta net te fotograferen en maak duidelijk dat ik die ook wel zou willen krijgen. Hij kijkt me aan, stopt en haalt er drie rozen voor me uit. Ik bedank hem met een handkus en rij verder, nadat ik de rozen aan mijn stuur heb gebonden. Inmiddels zijn ze verlept, maar zitten er nog steeds. Jammer, geen foto gemaakt, was heel charmant. Zou het door die rozen komen dat ik hier de fout in ga, of was ik die al ingegaan door die weg te nemen? 

Het is heerlijk fietsweer geworden al heeft Aeolus wel weer wat in de pap te brokkelen naar mij toe. Is af en toe flink boksen tegen hem. Ik kom een trekker tegen met een kar vol druiven. Zouden de dorpsvrouwen nog steeds in de druiven springen om ze te persen? Vast niet, maar deed me denken aan een film die ik niet zo lang geleden had gezien. Lijkt me heel gezellig om ook eens mee te maken. 

Er is weer een heleboel te zien en fotograferen onderweg. Heb al 17 km. gereden, de benen willen niet zoals ik het wil vandaag. Misschien door die eerste steile klimmetjes? Dan rij ik door een prachtig natuurgebied, Lago di Loppo. Het is niet in mijn routeboekje terug te vinden. Ik hoor de vogels zingen. Watervogels maken hun eigen geluiden. Alles wat hier leeft is gelukkig en blij. Je voelt en ziet het. Wat ik niet begrijp is dat ik zoveel fietsers langs zie komen. Ik raak niet uitgekeken, zij hebben er geen oog voor. In mijn ogen kun je hier niets langs rijden zonder een stukje van dat gelukkige gevoel mee te nemen, of voel k dat alleen maar? Zelfs de watermugjes vliegen en dansen over het water. Maken mooie kringen en genieten van hun mogen zijn. In de verte hoor ik een grotere vogel roepen en zelfs ganzen laten zich niet onbetuigd. Wat zou ik daar graag in een stil bootje een dag door willen brengen. De bomen staan allemaal half in het water, hier en daar omgeven met flarden van mist, waar de zon zijn stralen doorheen laat schijnen. Misschien zou ik horen wat al die dieren elkaar te vertellen hebben.  

Terwijl ik dit alles sta te fotograferen stoppen een moeder en dochter met een hondje in de kar achter  

de fiets. Zij waren ook in de jeugdherberg. Had vanmorgen vroeg nog met ze gepraat. Doordat ik zoveel tijd doorbracht met plaatjes schieten hadden ze me ingehaald. We bleven even praten terwijl ik onderhand foto’s van hen en de hond maakte. Ursula (moeder), Katrin en Honey de hond. Natuurlijk moet ik de foto’s nog opsturen. Wat beiden niet weten is dat er een heuvel volgt van 14%. Tijdens hun pauze was ik ze weer gepasseerd. Hoe zij daar met die kar op moeten komen, vroeg ik me later af.

Boven aan de berg kom ik uit bij een picknickplaats. Bekaf stap ik af. Heb het gered, maar vraag net hoe. Ben helemaal stuk. Een man staat het aan te kijken. We raken aan de praat. Vader en dochter houden daar net even pauze met de auto. Zijn Duitsers, maar wonen groot deel van de tijd in Italië. Hij hoeft niet meer te werken en geniet van dit land. Hij legt uit dat ik nu beter het Gardameer kan volgen en zou weer terug naar de weg naar Verona. Ik heb me wel een omweg gemaakt van jewelste en dat was allerminst de bedoeling. Zonder dit was het al meer dan 80 km. rijden en ik gaf mezelf nog eens extra kilometers cadeau? Hoe stom kun je zijn. Helemaal wanneer ik van vader en dochter afscheid heb genomen, natuurlijk met foto, die de weg toch duidelijk hebben uitgelegd, ik nog eens verkeerd rij. Ja hoor, ik heb echt de dag van mijn leven. En toch………, als ik aan alle ontmoetingen denk, dan moest ik deze weg wel nemen. Op gegeven moment zie ik bij Nago het bordje Gardameer niet meer en begin opnieuw te klimmen. Dat kon niet. Vader en dochter hadden verteld dat ik alleen maar naar beneden moest rijden. Eindelijk zie ik na een flinke klim een fietser en vraag de weg. Ja hoor, was weer op de terugweg naar Rovereto. Hoe krijgt een mens het voor elkaar. 

Vader en dochter hadden ook aangeraden om een stuk de boot te nemen over het Gardameer. Dat is mijn eer te na, echter de eerste batterij is door al die onnodige klimmetjes bijna leeg. Terwijl ik ergens foto’s maak lang het Gardameer ontmoet ik een aantal mensen waarmee ik aan de praat raak. Niet eens omdat ik ze aanspreek, gaat gewoon vanzelf, maastal andersom. Zoals Jochen en Ingrid uit Hannover. Zij zitten aan het water te genieten van de zon. Vlak bij hen sta ik te fotograferen en natuurlijk ook een plaatje van hem mag op Facebook. Rond kwart over een krijg ik heel veel last van mijn been. Vanmorgen vroeg kraag ik onder het eten al kramp in mijn linkerbeen en onderweg wilden die benen niet helemaal zoals ik het wilde. Na de klimmetjes werden de benen erger, maar doordat ik ook een tijd stijl naar beneden naar het Gardameer reed trok het weer bij. Nu begon het opnieuw.  Rond twee uur besluit ik om even met mijn voeten in het water te gaan. Door de afkoeling zou misschien de pijn wegtrekken. Bij Torri heb ik het helemaal gehad. Aeolus zit me de hele dag al tegen en gaat steeds harder aan het meer te keer. Mijn been wordt erger en ik besluit alsnog de raad van vader en dochter op te volgen de een tuk met de boot te varen naar Lazise. Wanneer ik dat met de fiets moet doen, moet ik ergens onderweg een kamer zoeken. Aan het   ik deze weg heb genomen, zonder zelfs maar met het boekje rekening te houden. Het antwoord komt al snel. Wij hebben ooit een vakantie aan het Gardameer met ons gezin gehouden. We leerden er Annie en Martin en de kinderen Jo, Gina en Roger uit Maastricht kennen. Het was een vakantie vol plezier. Gina en Roger leerden me zelfs waterskiën. Er gebeurden heel veel leuke dingen, terwijl vlak daarna voor ons een hele zware tijd begon. Misschien was het goed om dit alles nog eens terug te zien in gedachten. Er vallen een paar tranen, die er even mogen zijn. Een herinnering. 

Gardameer een onmogelijke zaak in het hoogseizoen. Ik bestel mijn kaartje en moet nog drie kwartier wachten. Een mooie tijd om eens na te denken waarom

Voor € 10.20 kom ik met de boot naar Lazise. Wat ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Met de boot zit ik bijna twee  op het water. Dat was met de fiets veel langer geweest. Nu ontmoette ik steeds weer andere mensen die naast me kwamen zitten op dek. Op gegeven moment is dat een vrouw van 90 jaar met dochter en schoonzoon. Al 45 jaar komen ze in hetzelfde hotel in Cizano. Zij komt met het vliegtuig, de kinderen gaan met de auto. Ook zoon en schoondochter zijn daar, maar vandaag niet meegegaan. Ik vertel door te gaan naar Lazise, waarop ze allemaal aanraden een halte verder te varen tot Peschiera. Van daaruit is het nog maar 25 km. fietsen. Wat een geweldig idee. Vijf over vijf kom ik er aan. Ga eerste een Hollandse friet met frikandel eten en besluit om via de hoofdweg naar Verona te rijden. Ik zet de fiets in de hoogste stand en race letterlijk met de auto’s mee. In een uur en tien minuten ben in Verona. Het Touristenbureau is net een minuut gesloten. Er is echter nog niemand naar buiten gekomen, dus blijf ik wachten. Eindelijk. Na tien minuten wachten wordt mijn geduld beloond. Een jongeman haalt wat adressen en papieren voor me en wijst me twee jeugdherbergen aan, waarvan een duidelijk zijn voorkeur heeft. Geloof het of niet. Weer een letterlijke berg beklimmen, het is niet te geloven. Denken ze nu heus dat ik daar mijn hand niet voor omdraai, of denken ze echt niet na? Boven gekomen zegt een jongeman dat hij plaats heeft op een kamer met drie jonge meisjes. Kamers voor mij alleen heeft hij niet. Ik had de kinderen al zien giebelen en weigerde. Er was nog een hostel. Daar aangekomen bleek het net 8 minuten gesloten. Niemand reageerde op mijn bellen. Wat nu? Ik rij langzaam naar de stad terug. Opeens zie ik een vrouw in de deur staan kijken. Ik sprak haar aan of zij een bed en breakfast wist. Na even naden weet ze iets voor me. Er is een bed en breakfast bij haar om de hoek, niet ver van het centrum. Eer ik de eigenaar te pakken heb zijn we anderhalf uur verder. De prijs is 60 euro, maar zonder ontbijt krijg ik hem voor 50 euro. Zijn we boven en staat mijn fiets al onder in de kelder ontdekt hij dat hij een fout heeft gemaakt. Hij heeft nog wel een heel klein hokje met eigen badkamer en toilet in  

een ander huis, om de hoek bij de Arena. Mag ik hebben voor 30 euro zonder ontbijt. Nadat we samen over mijn reis hebben gepraat en hij vertelde dat hij op huwelijksreis naar Santiago was geweest op de fiets, kreeg ik ineens ook nog ontbijt er gratis bij. Bovendien mag ik van alles uit de keuken pakken wat ik nodig heb. Het is een man van achter in de dertig, eigenlijk een zakenman, maar met heel veel gevoel van binnen. We mogen elkaar op het eerste gezicht. 

De engelen, had ik op gegeven moment om hulp gevraagd. Zittend op de stoep van dat huis zitten wachten tot er iemand kwam of reageerde op het bellen, om me een goed onderdak te bezorgen wat niet te duur was.  En dan komt de verhuurder die van 60 naar  30 euro gaat. Die geen ontbijt levert maar het toch erbij geeft, het zijn allemaal kleine ontmoetingen met grote gevolgen. Mijn verhaal moest tot de volgende dag wachten. Het was inmiddels tien uur geworden. Heb heel even met Fransien en Diane via Facebook gepraat en daarna onder de douche gesprongen. Als een blok ben ik in slaap gevallen. 

Totaal gereden 1354,11  km.

PS. Vandaag teveel tijd besteed aan het rondkijken in Verona. Heb nu de keuze om niets na te lezen en eventuele fouten te laten zitten en wat foto’s erbij of de foto’s niet plaatsen. Eigenlijk zonde. Maar om kwart over acht begint de opera Carmen en daar wil ik niets van missen.