Donderdag 21 augustus 2014 van Pettneu naar Pfunds, 59.06 km.

 

 

De slaap wilde niet komen vannacht. Door mijn hoofd bleef maar de Reschenpasz spoken. Zakte af en toe even weg om even later helemaal gefrustreerd aan die pas te denken. Ik wilde er zelf overheen en niet met de bus. Een verloren nacht, zoals vandaag later in de middag blijkt, omdat ik het boekje verkeerd begrepen heb. Kom ik nog op terug. De hele avond en nacht heeft het geregend. Wanneer ik vanmorgen naar buiten kijk, ligt de eerste sneeuw op de bergen, ongeveer 2000 mt. hoog, volgens mijn gastvrouw. Om kwart over zeven vanmorgen achter de computer gekropen. Vierentachtig reacties zijn er om na te zien. Geweldig, nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Wanneer ik om kwart voor acht op sta schijnt de zon en is er een stralend blauwe lucht. Het is nog koud, maar dat is geen probleem. Een goed ontbijt staat klaar en de gastvrouw deelt mee dat ik alles mag meenemen wat over is. Een foto van de gastvrouw en haar kleindochters als afscheid. Natuurlijk krijg ik een kaartje mee.

Ik begin vertrek ik in de korte fietsbroek en mijn vliestrui, maar al heel snel komt de legging er overheen en mijn fietsjack. De wind gaat er dwars doorheen. Aeolus laat zich weer gelden vandaag. De God van de wind zorgt opnieuw voor krachtmetingen. Niet erg. Er blijft maar één de overwinnar en dat is niet Aeolus. Ook al ziet het er heerlijk uit, pas tegen twee uur kan een en ander weer uit en gaat de wind tot een uur of half vier een stuk liggen. Aeolus houdt het voor vandaag voor gezien. Onderweg komt een jong vliegje op mijn kilometerteller zitten. Omdat bijna de hele weg naar Landeck bergafwaarts gaat heb ik soms een snelheid van 48 km. per uur. Ik zie hoe het vliegje moeite heeft zich staande te houden met de snelheid. Twee kilometer lang vecht hij echt om bij me te blijven zitten. Daarna moet hij het opgeven en laat zich meedrijven door de wind. Heb nog niet eerder op deze reis zo snel gereden waardoor ik tien over tien al in Landeck ben.(33.5 km).Besluit wel verder te rijden. Terwijl ik kijk waar ik heen moet hoor ik boven mijn hoofd de roep van de buizerd. Ik kijk naar hem hoe hij zijn rondjes vliegt. Hij weet dat ik het in de gaten heb. Heel even verbreek ik het contact door op de kaart te kijken. Het is werkelijk maar één moment, maar hij is spoorloos verdwenen achter de wolken. Beiden wetende dat ik weet wat ik moet doen.  

Al die tijd is de rivier de Inn woest zijn weg door de bergen aan het zoeken. Hij gedraagt zich net zo ruw als zijn omgeving er uitziet. Is niet te temmen. Alleen heeft hij meer macht de mens te vernietigen wanneer hij de kans krijgt, dan de bergen. Het eerste stuk op weg naar Landeck blijf ik de grote weg volgen. Door het slechte slapen willen de benen nog niet op gang komen en ik heb even geen behoefte een klim van 10 procent, plus een paar kleinere klims. Het gekke is dat wij fietsers altijd moeten klimmen, waar de automobilisten dat nauwelijks moeten op de grote weg. Het tweede gedeelte duik ik wel het fietspad op. Hier ontmoet ik even later, bij het beeld van de Adelaar, Peter en Leonne Golsteijn. Een leuk stel, waar ik direct contact mee heb. We maken foto’s van elkaar bij het beeld en blijven drie kwartier van de zon genieten en het gesprek met elkaar. Zij hebben Frens en Emmy op de tandem gisteravond ontmoet. Zaten in hetzelfde hotel. Toeval bestaat niet, enig om weer over ze te horen. Peter en Leonne werken geen van beiden meer. Hebben een huis in Spanje en genieten nu van alles wat ze leuk vinden. Vorig jaar hebben ze heel Spanje doorgefietst. Hadden niets aan hotels of pensions voorgeboekt en daar veel spijt van. Nu boeken ze alles van tevoren. Ik ben de enige die zich nergens druk om maakt. Een kamer vind ik altijd wel of een hooiberg. Hoewel ik liever een kamer prefereer. Ik hoef niet veel luxe, maar een warme douche nemen als ik aankom is wel zo belangrijk. In deze tijd is er altijd iets te vinden, vooral in Oostenrijk. Volgens mijn gastvrouw van vanmorgen zit ze wel de hele winter volgeboekt, maar is er zomers niet veel te doen. Er zijn ook veel Gasthausen gesloten. Die eigenaren genieten van hun zomervakantie. 

Rond één uur ben ik in Prutz, einde van de rit voor Peter en Leonne en eigenlijk ook voor mij. Had even voor onze ontmoeting een cola gedronken die opmerkelijk veel energie gaf. Ik besluit door te rijden. Onderweg naar Ries zie ik een kerkje. Eigenlijk blijkt dat het er twee zijn. De een is een kapelletje van niet meer dan 3,5 tot 4 meter breed met een schitterend Maria altaar. Hier brand ik twee kaarsjes. Een voor iedereen Hierboven en de ander voor iedereen die me heeft geholpen en het hard nodig heeft. Van buiten heeft het een paar mooie schilderingen op de muur. Van de grote kerk maak ik maar één foto. Maakt geen diepe indruk. Er staat wel een mooie klokkentoren op. Verder gereden kom ik aan bij Steinbrűcken. Bij een heel klein kapelletje met een wenteltrap naar boven, naar het koor, staan wat banken en ik besluit mijn boterhammetje te eten met een kop koffie. Aan het laatste kwam ik niet eens toe. Mijn buik kwam opnieuw in opstand, net nadat ik alles had bekeken en gefotografeerd. Wat een ellende. Kon toch moeilijk midden in het dorp gaan zitten. Bovendien kwam een man langs op de fiets ging alles bekijken en kwam een praatje maken. Mijn broodje had ik met moeite naar binnen gewerkt, terwijl ik mijn billen samen zat te knijpen, zodat de drang even weg zou trekken. Iedereen zal dat weleens meegemaakt hebben. Wanneer de man weg is, stop ik de niet gemaakte koffiespullen snel in de tas. Even buiten het dorp is een hoekje waar allemaal opgestapeld hout ligt. Opgelucht laat ik alles lopen. Moet wel drie keer opnieuw gaan zitten. Steeds als ik klaar ben, komt er nieuwe druk. Maar gelukkig, ik kan alles kwijt en het hoofd wordt gelijk een stuk lichter, evenals de druk op de buik. Wat een opluchting. 

Op zeker moment komt het plaatsje Stein in zicht. Hé, ben ik al zo dicht bij huis. Het is een dorp van vijf huizen en een wc. Ben er ook direct weer doorheen gereden. Bij andere dorpen die ik in een dal zie liggen, valt me op dat er geen elektriciteitsdraden lopen. Hoe zouden zij dan alles verlichten? Kan me niet voorstellen dat zij nog zonder elektra leven. Of zou het al zo modern zijn dat het ondergronds is aangelegd. Het maakt de foto’s wel mooier. 

Even voor Pfunds zit ik op een bankje eindelijk aan de koffie. Heeft lang geduurd, maar nergens was een bankje te vinden. Terwijl ik opsta om alles in te pakken zie ik in de verte een tandem aankomen. Emmy en Frens. Geen van allen hadden we gedacht elkaar weer te ontmoeten. Frens raadt me aan om hier een kamer te zoeken. Het is nog 17 km. naar Martine waar de Reschenpasz begint. Goed om eerst even rustig een stuk te fietsen voor het zware werk begint. Kunnen de spieren even rustig warm worden. Zij hebben zelf ook een kamer hier geboekt. Even later nemen we weer afscheid. Wie weet waar we elkaar ooit weer zullen ontmoeten. 

Het touristenbureau had al een kamer van 22 euro, maar daar was geen Wifi. Uiteindelijk kom ik terecht op weer een driepersoonskamer voor 29 euro inclusief ontbijt. Dat ik dit keer niet afzeg. Daarvoor is de tocht morgen te zwaar. Moet goed eten. De eigenaresse had een kamer op de tweede etage voor me gereserveerd, maar als ik uitleg dat ik een zware tas moet dragen, krijg ik deze kamer op de eerste verdieping. Er is niemand jonger dan ik om die de tas naar boven kan dragen. Dus sjouw ik hem mar zelf met veel moeite al die trappen op. Is het trouwens niet gek dat de meesten altijd een kamer op de 2^e etage voor me hebben?  Vandaag nog in Oostenrijk, morgen ik de grens over naar Italië. Ik ben op de helft van de rit na Rome. 

Totaal gereden km.  999,5