Dinsdag 12-08-2014 Van Heidelberg Zieglehausen naar Wöschbach

 

Vanmorgen werd ik om 6.15 wakker uit een afschuwelijke droom. Mijn jongste kleindochter van drie was gestorven. Mijn zoon huilde op mijn schouders en zei: ‘nu weet ik wat jij hebt doorgemaakt, mam, met de dood van pap.’ Ik had geen woorden, kon alleen maar over zijn hoofd strijken. Het is het duidelijk dat de droom mij iets heeft te zeggen. Je kind verliezen hoort niet, dat weten we allemaal, maar gebeurd wel. Gelukkig is het maar een droom Mijn droom. En ieder die iets van dromen afweet, weet ook dat het niets met mijn kleinkind heeft te maken, maar met mezelf. Een nieuw leven misschien? Dood betekent toch vernieuwing. Ik weet er weinig van en hoop dat iemand mij wat meer kan vertellen over deze droom.

Het had geen zin om te proberen weer in slaap te vallen. De droom hield me bezig. Dus alles op mijn gemak ingepakt. Gisteravond al alles apart in een zak gedaan wat naar huis kan. Kan dit misschien onderweg ergens meegeven. Wacht even tot ik het eerste routeboekje doorgewerkt heb, kan dat ook gelijk mee. Scheelt allemaal gewicht wanneer ik de bergen in ga. Krijg eerst nog een stuk Schwartzwald om te oefenen. 

Het zijn weer moeder en dochter die vanmorgen om zeven uur schoon lopen maken. Om 7.15 staat de fiets gepakt. Ik vraag of het mogelijk is eerder te ontbijten. Het meisje zegt ja en moeder is woedend. Maakt de grootste problemen. Ik zeg tegen de dochter laat maar. Heb al broodjes voor de lunch gehaald naast het hotel, en deel mee dat ik onderweg wel ontbijt. De dochter is heel boos op de moeder en gaat het ontbijt klaar maken. Blijkbaar heeft in de keuken nog een flinke woordenwisseling plaatsgevonden want als de moeder de tafel buiten komt dekken krijg ik een klein moment iets van een klein glimlachje terug. Gelukkig dat ik al die tijd tegen haar ben blijven lachen vanuit mijn hart. Het wordt beloond. Had ik haar niet aangekeken zou ik dit gemist hebben. 

Om vijf voor acht vertrokken. In ieder geval moet ik eerst de zeven km. naar Heidelberg zelf terug rijden. Het regenjack vast aangetrokken, de broek bij de hand in de voortas. Donkere wolken dreigen, terwijl tussendoor steeds de lucht een klein beetje blauw boven mijn hoofd laat zien. Even buiten Heidelberg raak ik alle oriëntatie kwijt en rij weer eens zo’n 6 km. om.

Het is kwart voor tien heb 22.5 km. gereden met een flinke wind tegen, tijd voor koffie. Een mooie boshut midden in het bos is een heerlijk zitje. Ik ben weer op de route terug. De regenwolken zijn inmiddels omgeslagen, zonder 1 drup regen, naar een prachtige blauwe hemel met witte wolken, waar 39.5 km. een naambord tegen van de bosweg. Holzmuller Allee. Het grootste deel van de tocht vandaag liep door het bos. Het boekje noemde naambordjes, ik zag er niet een, tot nu toe.  Reed meer op gevoel en via de rood aangegeven weg in het boekje. Voor ik dit bos in reed zag ik een agent in het bos staan. Ik reed door en waarschuwde de automobilisten met mijn hand. Niemand luisterde en bleef net zo hard doorrijden. Ja, dan maar gefotografeerd worden, dacht ik. Wie niet luisteren wil moet maar in zijn portemonee voelen. De agent stond me na te kijken Had gezien wat ik had gedaan, maar ook in de gaten dat ze niets deden om af te remmen. Rond half twaalf, na 43 km. tijd voor etenspauze. De wind wordt weer sterker en heb ik vol tegen. Gelukkig, anders was inderdaad regen gevallen. Voel me gelukkig dat ik weer op de fiets zit. Op dit traject liggen diverse schuilhutten. Waarom ze niet gebruikt worden is me een raadsel. Zou er best een nachtje in door willen brengen, maar alles is hermetisch gesloten. Zouden ze ooit gebruikt zijn? Na 51,4 km. kom in in Bruchsal aan. Het is net tien over twaalf. Te vroeg om te stoppen. Besluit door te rijden tot Weingarten en daar te beslissen   beide kanten, als herinnering aan deze ontmoeting. Van Weingarten naar Karlsruhe-Grotzingen is maar 5 km. In plaats dat ik nu eerst het boekje verder lees, rij ik door richting Karlsruhe. Wanneer ik eindelijk kijk is het te laat. Weer 4 km. extra gereden. Ach ja, zo maak je wel kilometers. Was natuurlijk handiger wanneer ik gelijk goed had gekeken. Nu moet ik terug, maar waarheen. Een man roept me aan. Had me voorbij zien rijden, was zelf ook naar Rome gereden en wees me de juiste weg. Een fietser stopt en zegt dat hij wel voor wil rijden. Echter de man houdt me zo lang aan de praat dat deze met een groet weer doorrijdt. De man geeft me de adressen van twee goede en goedkope pensions. Na een lange, maar wel duidelijke uitleg over hoe ik moet rijden, krijg ik nog de laatste woorden mee. “Vraag God wat je nodig hebt”, zegt hij. “Geloof in wat hij je geeft. Met deze”mooie wensen, die ik bevestig, rij ik de weg terug.

je allemaal beelden uit kunt halen. Iets wat ik graag doe. Mijn hart is dankbaar voor alles wat ik mag ervaren en ondernemen, ondanks de pijn in mijn gezicht. Voor het eerst kom ik na

wat ik doen zal. Het is inmiddels 1 uur en een bankje nodigt me uit om te eten. Een echtpaar komt langsgereden en ik vraag hoe ver het nog naar Karlsruhe is. We raken aan de praat. Elke en Hans, zo heten ze, vinden het zo leuk wat ik doe, dat zij allebei in hun stuurtassen duiken en mijn emmertje vol gooien met pruimen. Niet te geloven. Dat emmertje heeft al allerlei doelen gediend. Vanmorgen vroeg wilde ik het weggooien, maar iets fluisterde dat ik het mee moest nemen. Ik kan weer flink wat pruimenbomen onderweg planten. Natuurlijk komt de beroemde foto erbij van

In Berghausen aangekomen blijkt het hotel vol. Bovendien is het de vrije dag. Mag wel even van het toilet gebruik maken. Dan doorrijden naar het volgende dorp, Wöschbach, waar de man met mooie wensen mij over de twee goedkope pensions had verteld.  De eerste wordt mij afgeraden, zitten veel Roemenen in het pension. De andere is netter. Klopt. De mevrouw die open doet heeft alleen nog een kamer met drie bedden. De rest is allemaal verhuurd aan mannen die bij haar in  pension zijn. Ik mag de kamer voor 25 euro gebruiken die nacht. Misschien is ze blij dat er een vrouw aanwezig is. Ze is eenzaam. Net drie weken geleden weduwe geworden en kan haar weg niet vinden. Logisch. Ik weet wat ze voelt. 54 Jaar was ze getrouwd. Ze heeft eigenlijk geen zin meer in het pension, maar weet nog niet wat ze wel wil. Dat heeft tijd nodig, zeg ik. Ze kan beter nu nog geen beslissingen nemen. Haar vaste gasten zullen haar best wat steun geven. Zelf heb ik er even tussen gezeten, maar ben naar mijn kamer gegaan. De mannen drinken de ene fles bier na de andere. Ik voel me niet prettig daartussen. Bovendien heeft er een lijflucht of is het zeeplucht aan zich, die mij helemaal misselijk maakt. Ik verdwijn naar mijn kamer. Voel me ook niet in orde. Heb veel pijn in mijn gezicht en koorts. 

Drie dagen geleden ben ik onderweg gestoken aan de rechterkant van mijn lip. Sinds vanmorgen is de pijn bijna ondragelijk. Heb gisteren van de apotheek zalf gehad die heel even helpt en verzacht. Dus slik ik de hele dag door paracetamol om de pijn te onderdrukken. Inmiddels doen ook mijn kaken pijn. Mijn gezicht en hoofd bonken aan alle kanten en ik heb koorts. Op mijn kamer gekomen is het eerste wat ik uit doe, mijn gebit en ga even liggen. Had ik het maar direct uitgezogen met mijn apparaatje. Had me helemaal niet gerealiseerd dat ik was gestoken. Zaterdag en zondag trok het wel een beetje en deed ietsje pijn, maar gisteren werd het al erger, vandaag is het echt ondragelijk. Internet is hier niet, dus bijtijds het bed in. 

Mijn muis heeft af en toe kuren. Terwijl ik een zin schrijf zet hij de tekst zonder dat ik het direct in de gaten heb ergens zomer midden tussen andere zinnen. Heel vermoeiend. Moet alles wel drie keer nalezen wat veel tijd kost.  

Totaal gereden 526.16 km. Bijna 70 km. meer dan May op dat moment