Vrijdag 8 augustus 2014 Koblenz naar Bingen Gaulsheim 80.93 km.

 

Het aantal kilometers had met 10 verminderd kunnen zijn, hadden zij en ik geen vooroordeel gehad. Maar ja wie iets fout doet moet dan ook op de blaren gaan zitten. Spreek ik in raadsels. Aan het eind van het verhaal wordt het opgelost. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen.

Heb afgelopen nacht perfect geslapen en maar 2x er uit geweest voor het gebruikelijke toiletgebruik. Het ontbijt is prima en ik mag zelfs wat extra brood smeren voor de lunch, wat achteraf gezien mijn avondeten is geworden. In de lift maak ik eerst nog een foto. Aan alle wanden hangen spiegels, een leuk gezicht. Om 8.50 vertrek ik. Het was heerlijk om weer eens lekker te slapen en geen tent op en af te breken, maar ik mis de gezelligheid en het contact van de camping. Daarnaast merk ik ook vandaag weer dat door hotels te moeten nemen de prijs zo hoog wordt, dat ik de reis misschien niet eens af kan maken. Afschuwelijke gedachte. Had het al moeilijk met afscheid nemen van de tent. Misschien was een karretje achter de fiets toch een optie geweest, maar werd ook afgeraden door diverse fietsenmakers. Op dit moment ben ik heel onzeker wat goed of niet goed was geweest. Ik zit nu vast aan dure pensions en hotels. Het wordt vannacht een goed gesprek met hierboven, wat te doen. Wie weet wat er uit gaat komen. Ik blijf optimistisch. Boerderijen ben ik op mijn weg nog niet tegengekomen, zodat de hooiberg ook niet in aanmerking komt. 

De lucht is bij vertrek uit Koblenz stralend blauw met een stevige tegenwind die in de loop van de dag steeds harder wordt. Er zijn stukken bij dat ik niet meer in de economische stand kan rijden, wat meer verbruik geeft bij de accu’s. Een laatste foto bij het standbeeld van Augusta, Kaiserin en Koningin van Koblenz is het definitieve afscheid van deze stad. Even later zie ik een door vliegtuigen gemaakt kruis in de lucht. Een gunstig voorteken of is het een voorteken van een lijdensweg die ik tegemoet ga? Ik hou het liever op het eerste. Per slot heeft Jezus door zijn lijden de mensheid geholpen. Zou ik dan nu een lijdensweg moeten gaan? Geloof er niets van. 

Mijn voorspatbord rammelt er lustig op los, alsof hij er zin in heeft. Het spatbord is tijdens de rit van Santiago gedeeltelijk afgebroken. Meestal gedraagt hij zich geluidloos, maar dit keer laat hij zich bij elk kinderhoofdje flink horen. Of zou het uit protest zijn? Ik hou het liever bij het eerste. Soms wijkt het fietspad ineens van de Rijn af en moet je een dorp inrijden. Als men dat nu van tevoren aangeeft zou dat fijn zijn. Nee, het komt ineens, vaak nog steil omhoog. Zo vandaag, maar ook gisteren. Alleen kwamen er toen tegenliggers die vergaten dat ik ook de hoek om kon komen. Dus vloog ik met fiets en al de berm in. Gelukkig geen valpartij. Vandaag was ik er meer op berekend. Op het eerste stuk op weg van Koblenz naar St. Goare zit het fietspad vol kinderhoofdjes afgewisseld met stukken asfalt. Bovendien lopen diepe geulen voor de waterafvoer dwars en met grote regelmaat over het fietspad. Let je even niet op maak je ineens een klap met je fiets in zo’n Geul.  

Onderweg vind je over een jaar of tien met grote regelmaat pruimenbomen. De pruimen van Marleen en Leon worden met de dag lekkerder. Heb er niet veel meer over, maar heb vast voor het nageslacht gezorgd dat er langs de Rijn eetbare pruimen staan om te plukken.  

In Boppard, in het park koffie gedronken bij een schaakveld. Twee mannen zijn bezig om de schaakstukken uit een kast te tillen en neer te zetten. De een heeft zijn kleinkind bij zich met Downsyndroom. Hij wordt op de bank gezet met wat boekjes en zit helemaal in zichzelf gekeerd te spelen. De mannen schenken hem geen aandacht meer, zijn totaal verdiept in hun spel. Het is niet de eerste keer dat het jongetje mee komt met opa. Hij weet zich goed te vermaken en opa ook. Opvallend onderweg is ook vandaag weer dat ik heel veel fietsers met bepakking tegenkom en op mijn weg naar het zuiden ben ik bijna de enige met bepakking. Ook ontmoet ik een Japanner. Hij heeft een dikke rugzak om en rijdt op een elektrische vouwfiets. Diverse keren ontmoeten we elkaar nog onderweg. Hij reist ook stukken met de trein. Zijn leeftijd is niet te schatten, maar heeft wel een paar mooie stevige benen. Is al langer onderweg heb ik begrepen. Het gevecht tegen de wind in wordt zwaarder. Een duif laat zich juist door die wind omhoog drijven boven de bergen uit. Een velmuisje loopt hard de weg over, vlak voor mijn fiets. De kleine dorpjes liggen nietig tegen de bergen aan alsof ze zo verpletterd kunnen worden. 

Na 30 km. Begint mijn onderkantje aan de voorkant in opstand te komen. Naarmate de dag vordert wordt het steeds pijnlijker. Ik vraag me af of de lippen soms verkeerd liggen. Leuk om te weten. Er iets aan doen kan ik op dit moment toch niet. De handen en knieen doen het daarentegen beter, zijn minder pijnlijk. Het is 11.37 als ik bij St. Goare aankom. Neem wat foto’s van Schloss Reichenfels en rij verder tot ineens het fietspad stopt. Moeten over de grote weg, waar ik geen zin in heb. Zie wel een voetpad langs de Rijn lopen met het bord ‘verboden voor fietsers.’ Natuurlijk geldt dat niet voor mij. Gelukkig maar. Zie een lange rij caravans en campers staan op een verhoogd veld afgewerkt met een muurtje. Daaronder is gras met wat picknicktafels. Zet mijn fiets tegen het muurtje en pak mijn etenstas. Een mevrouw komt uit haar caravan en vraagt of ik koffie wil. Mag het mijn eigen koffie zijn, vraag ik. Geen probleem. Ze zet water op en komt even later met een grote beker koffie naar het muurtje gelopen. Na het eten raken we in gesprek. Haar man is net bezig om het zonnescherm naar binnen te halen voor de wind het afbreekt. Natuurlijk mag ik een foto van beiden maken die op het Blog en Facebook komen. Wil haar graag een kaart geven, maar heb ze tot nu toe niet kunnen vinden in de bagage. Zij staan met hun caravan tegenover het beeld van de ijzeren dame, verscholen achter groene struiken op de andere oever en voor mij bijna niet te zien.  Even verder is het uitzichtpunt van de Lorelei. Ik zie wel de twee vlaggen die het punt markeren, echter de mooie verleidelijke dame toont zich ook niet aan mij. Zet mijn fiets tegen de leuning van het bruggetje. Terwijl ik de lens van de camera wil verwisselen valt de dop in het water onder de brug. Gelukkig blijft hij liggen, tussen de stenen geklemd. Maak eerst de foto’s en daal daarna via brokstukken steen en keien, af naar het riviertje, mezelf stevig vastklampend aan de leuning van de brug.  

De tocht gaat verder. Bij Oberwesel wil ik per se het dorpje even in. Oude torens afgewisseld met de 

mooiste vakwerkhuizen verleiden me tot die kleine omweg. In Kaub aan de Rijn staat een klein wit kasteeltje midden in de Rijn. Vanaf de andere kant heb ik dit alles al vaak gezien als ik met de busreizen van Sunstartravel meereed als reisleidster. Fred, de eigenaar van het bureau, organiseert reizen naar Rhein in Flammen. Nu zie ik alles van de andere oever en heb tijd om foto’s te maken en vooral even te genieten. Mezelf afvragend hoe lang dat kasteeltje de Rijn al getrotseerd heeft. Bij Niederheimbach staat langs de oever een klein tentje waar van alles is te krijgen. Neem een groot glas cola om even wat nieuwe energie op te doen. Kosten met fooi 3 euro. Het is wel twee keer zo groot als bij ons en ach ja, ze moeten het van het seizoen hebben. Het is behoorlijk druk.

Rond half vier kom ik aan in Bingen. Een mooie tijd om een kamer te zoeken. Het toeristenbureau doet zijn best en uiteindelijk is er een kamer gevonden voor 29 euro met keukentje en zonder ontbijt. Ik moet er wel 7 km. voor omrijden. Wat ze er niet bij zegt is dat ik het laatste gedeelte van een heuvel op moet van 14 procent. Halverwege lig ik echt op apegapen en moet stoppen. Heb 5 minuten nodig om weer een beetje rust te krijgen in mijn lijf, voor ik de tweede helft op kan komen. Of is het kruipen. Ja, meer het laatste. Na veel zoekwerk kom ik bij het huis. Moet twee keer bellen voor ik wordt opengedaan. Een schitterend huis met onder nog twee grote garages. Het eerste wat ze zegt is dat ik de keuken niet mag gebruiken die bij de kamer hoort, terwijl dat wel was afgesproken. Als tweede mag mijn fiets niet in de garage staan, maar moet buiten blijven staan. Eerlijk is eerlijk. De prijs is aantrekkelijk, maar op het eerste gezicht hadden we beiden iets tegen elkaar. Dat de fiets niet binnen mag, maar zo voor het grijpen buiten blijft staan bevalt me niet. Vooral omdat beide accu’s bijna leeg zijn en dat slecht is voor de contactpunten. Ik hoef geen beslissing te nemen. Terwijl ik sta te overwegen draait ze zich al om en loopt naar binnen. Wat nu? Kijk in het boekje en zoek andere adressen. De een blijkt onvindbaar, de ander onbetaalbaar. Dan maar doorrijden naar Bingen Kempten. Alles vol of te duur. Weer verder naar Bingen Gaulsheim. Een kamer kost hier 45 euro met ontbijt. Zonder ontbijt wil ze eerst 35 euro zeggen, maar verbeterd het tot 40 euro. Ik doe het laatste. Brood heb ik nog genoeg in de tas en wat ik vanmorgen nog over had van de lunch is mijn diner voor vanavond. Is meer dan

voldoende.

De fiets wordt hier keurig in een apart hok gezet waar de accu’s ook op liggen te laden. Men helpt me zelfs de bagage naar boven te dragen en Internet krijg ik er gratis bij. Ach ja, zou Johan Kruif zeggen; elk nadeel heeft zijn voordeel. Heb een mooie kamer, weliswaar 2 hoog, maar ruim en een mooie badkamer. Klinkt het gek als ik zeg naar de simpele douches van de camping te verlangen en de goedkope prijzen?  

Ik zei het al. Met ‘Hierboven’ maar eens een gesprek beginnen vanavond voor het slapen gaan. Misschien komen we samen tot een oplossing. En denk nu niet dat een jeugdherberg goedkoop is in deze omgeving, want het tegendeel is waar. Ik belde Heidelberg om een kamer voor zondag te bestellen. Was vol, Kreeg een ander adres 15 km. verder en ook nog een andere kant op. Ook deze vroeg 36.50 per nacht. Kan ik net zo goed voorbij Heidelberg weer een kamer zoeken. Maar dat is een zorg voor zondag. Voor straks welterusten allemaal vanuit mijn mooie kamer 2 hoog en lekker uitziende bed. Dat is weer het voordeel van deze luxe.