Dinsdag, 26-08-2014 Van Meran naar Auer 50.03 Km.

 

Dat ik meer kilometers heb dan aangegeven in het boekje komt omdat ik vanmorgen niet direct in mijn gasthaus de weg heb gevraagd, maar rustig terug ben gereden naar de stad. Bovendien was ik gisteren ook al naar de stad gereden, dat zit er nog bij in. Wanneer ik wel zo intelligent was geweest om mijn mond even open te doen, had ik me deze weg kunnen besparen. Mijn gasthaus ligt aan de weg die ik moest rijden om Meran uit te komen. Nadat is gisterenavond alles op internet had gezet, had ik geen behoefte meer om de stad te verkennen. Ben geen stadsmens en winkeltjes kijken kan me totaal niet bekoren. Nooit geweest, zal ook nooit worden. Krijg behoefte om een lekker frietje te eten. En dat voor iemand die daar geen liefhebber van is. Zoekende naar een frietboer eindig ik vlak bij een camping. Een klein bakje friet 2.30 euro. Je schrikt er van, of betaal je dat bij ons ook? Geen idee, koop nooit friet. Hetzelfde met een zak zachte broodjes. Betaalde ik in Zwitserland voor precies hetzelfde merk 3 euro, hier moet ik 4.30 betalen voor precies dezelfde zak. Dacht ik toch dat Zwitserland altijd het duurste land was? De Italianen zijn er nog beter in. Nog zuiniger zijn dus, komende weken.

Op de kamer gekomen belden mijn dochters. Er moest wat zijn, die bellen nooit. Mijn schoonzusje Jenny, die in de Hamboschkliniek wordt verpleegd, was gestikt in een ei. Ondanks dat ze schriftelijk had vastgelegd om niet gereanimeerd te willen worden, heeft men dat toch gedaan. Misschien in paniek niet aan gedacht. Ze ligt in nu coma in het ziekenhuis Heerlen. “Niet naar huis komen, mam”, zeggen beiden door de telefoon. Je kunt toch niets voor haar doen. Je moet deze reis afmaken voor jezelf, wat er ook gebeurd. Het klopt. Vanaf haar 15^e jaar heb ik me mede verantwoordelijk gevoeld voor het zusje van Berry. Zij heeft bij de geboorte een hersenbloeding gekregen in de na- oorlog, vlak na het Jappenkamp, waardoor ze haar hele leven verlamd is geweest. Heeft vanaf haar 9^e jaar in tehuizen gezeten. Tot de dood van Berry heb ik altijd alles voor haar geregeld. Er voor gezorgd dat ze nieuwe kleding kreeg, geldzaken en andere dingen maakte ik in orde, had ze een nieuw rolstoel of schoenen nodig. Ik probeerde van jongs af aan, toen mijn schoonouders het niet meer konden, alles te doen wat mogelijk was. Het was een moeilijke gesloten vrouw, waar je nooit meer van hoorde dat alles goed was. Ze vertelde nooit iets van zichzelf en als er iets te doen was, gingen we met meerderen zodat we onderling wat plezier konden maken. Een keer heeft ze me echt zelf hulp gevraagd toen ze wilde scheiden. Berry en ik hebben haar hier naar de Hambosch gehaald, waar ze nu ongeveer 25 jaar zit. Wat er met haar gaat gebeuren weet niemand. Komt ze uit de coma of niet? Geen mens kan er antwoord op geven. Als eerste heb ik vanmorgen onderweg een kaarsje speciaal voor haar opgestoken. 

Om 9.01 was ik vertrokken, na een lekker ontbijt. De eigenaar doet het ontbijt. Had ik nog niet eerder gezien. Aan de foto’s op de muur ontdek ik dat hij een beroemd toneelspeler is en nog steeds iedere avond werkt. Ook heeft hij van de Italiaanse provincie Tirool een onderscheiding ontvangen, zoals onze koning ieder jaar geeft op koningsdag. Hij tekent zelf mijn pelgrimspaspoort af, dus ongewild en onbedoeld heb ik een beroemde handtekening verzameld. De lucht ziet er grauw uit, de bergen hangen in dichte mist, maar de temperatuur is heerlijk om in te fietsen. Ik ben nog geen kilometer onderweg of er begint iets aan te lopen. Na veel gezoek blijkt er tussen de linker rem iets te zitten dat ik met moeite er tussenuit krijg. Voel me net een monteur met vieze smerige handen. Twee kilometer verder springt mijn spatbord uit zijn klemmen. Na veel gepruts krijg ik ze er weer ingeduwd en kan ik bijna geluidloos weer verder fietsen. Na 7 km. moet ik kiezen. Het fietspad langs de rivier de Ádige of door een paar dorpen fietsen. Omdat ik de rest van de dag nog langs de rivier rij kies ik voor de dorpen. Bovendien kan ik dan eerst het kaarsje branden en mijn gebed doen voor Jenny. De eerste de beste kerk die open is, in Vilpian, loop ik binnen. Niet bepaald de mooiste, al hangt er toch een goede sfeer. Het moeilijk om iets te vragen waarvan je niet weet wat goed voor haar is. Was ze haar hele leven wel gelukkig in al die tehuizen? Was ze wel gelukkig met zichzelf. Zolang ze nog onder de 65 was mocht ze in het winkeltje werken en zat ze op dagrecreatie. Maar de laatste drie jaar kon dat niet meer. Bovendien begon ze aan Alzheimer te lijden en mocht ze niet eens meer alleen de afdeling af om haar sigaretje te roken.  

In Burgstall zitten voor een café de eerste vroege fanatieke kaarters al te debatteren over hun spel. De omstanders er omheen bemoeien zich er natuurlijk ook mee en ik kijk vanaf de fiets lachend toe. Het stuk weg door de dorpen loopt heuvel op heuvel af, maar is wel gezellig. Je ziet van alles. Veiliger? Nee, dat is het niet. Italianen houden helemaal geen rekening met fietsers en scheuren heel dicht langs je heen, waardoor je schrikt en een beweging maakt, die nog gevaarlijker is. 

Terug op het fietspad langs de Ádige, ontmoet ik 4500 km. met zijn fiets rondgereden. We nemen afscheid, al had hij nog veel kunnen vertellen, maar ik moet verder.

Tom uit Augsburg. Volgens zijn zeggen heeft hij rode bordjes voor en achter op zijn fiets omdat hij behoord tot de Bike-o-holics. Ik moet er speciaal foto’s van maken. Tom is dit jaar maar 1 maand thuis geweest, de rest met zijn fiets onderweg. Vannacht heeft hij op een bankje langs het fietspad geslapen. Overal liggen en hangen zijn kleding. Hij is zijn aanhanger opnieuw aan het inpakken. Nu zwerft hij alweer 8 weken rond om de Stilfen Joch te beklimmen 2757 mt. hoog. Het is de hoogste berg van Italië, verteld hij en ligt bij de Reschensee. Ik heb hem menig keer op de foto staan. Zijn karretje met bezittingen laat hij dan gewoon in het dorp staan. Hij voelt zich meer een Thuringer dan een Augsburger, verteld hij. Afgelopen jaar heeft

De weg gaat net als gisteren weer langs de appelboomgaarden, soms afgewisseld met druivenstokken. Vrede, rust en geluk, het wisselt zich af in mijn binnenste, een niet te beschrijven gevoel van tevredenheid met mijn leven zoals het is. Wanneer het zo heet was geweest, wat normaal zo is, dan was alles misschien veel zwaarder geweest. Zoals het weer nu is met een temperatuur tussen de 15 en 17 graden is het prima rijden. Inmiddels is het elf uur en ik begin trek in koffie te krijgen. Terwijl ik even pauze neem voor een slokje drinken hoor ik in de verte de kerkklokken luiden. Het klinkt van

verre en klinkt als zachte muziek in mijn oren.

Even later zie ik vier mannen, die mij net passeerden toen ik stond te fotograferen de eerste vrije picknicktafel innemen. Ik vraag of ik er bij mag komen zitten. Krijg zelfs een stuk appel aangeboden. Helaas heb ik geen koffie voor hen en zij hebben geen bekers bij zich. Zijn gisteren in Meran aangekomen met de auto, fietsen naar Verona en komen dan met de trein weer terug. Een weekje met z’n vieren op stap. Natuurlijk moet er even een foto gemaakt en Manfred stuurt later een mailtje om de foto op te vragen. Twee hebben mail, maar weten hm niet uit hun hoofd, de andere twee geen internet. Ach ja, zijn van mijn leeftijd en dan heeft niet iedereen interesse in dat moderne gedoe, zoals ze het noemen. Maar Manfred zorgt dat Peter, Gűnther en Herman Jozef, de foto’s krijgen. Een leuk onderonsje. Bij Bolzano, waar ik helemaal niet naar toe wil, raak ik even de weg kwijt. Een fietser komt op me toe en wijst de goede weg. Bolzano ben ik ooit met Berry en de kinderen geweest. Er is echt niets wat me hier trekt. Even buiten Bolzano rij ik tussen 2 rivieren in. De Ádige heeft zich hier gesplitst. Een leuk gezicht. Al die tijd had ik me voorgenomen om het bordje 100 km Ádige te fotograferen, maar precies bij Bolzano is dat bord net terug te vinden. Jammer. Dan maar net als May fotografeer ik het bord 110 km. dat de Ádige lang is. En dat gaat nog steeds door. Voor ik een brug oprij ontmoet ik een jong paar op de racefiets. Ze maken een foto van me. Altijd leuk als er iemand is die ook de camera kan hanteren en je zelf ook even te zien bent.

Onderweg, vooral het laatste stuk van Bolzano naar Auer vliegen de Zwaluwen op en af de dijk, zelfs vlak langs me, alsof ze even willen groeten. De appelboomgaarden hebben grote aantrekkingskracht. Zouden ze appels lusten? Ik heb geen idee. Er moet iets zijn, want ze vliegen af en aan. Het is vochtig en plakkerig weer. 

Bij Auer zie ik dat Trento nog 36 km. is. Eigenlijk is hier de rustplaats. Wat zal ik doen? Van May weet ik dat er nergens internet is. Voor de zekerheid rij ik het plaatsje binnen. Van de caféhouder hoor ik dat de omgeving van het gemeentehuis vrij internet heeft. Iedereen kan hier gebruik van maken. Prima, ik blijf. Een onderdak voor 25 euro is snel gevonden, vlak bij het stadhuis. Keurige kamer bij oudere dame. Mag mijn was doen en onder het afdak hangen. Zij en haar dochter brengen de zware bagage naar boven, natuurlijk weer twee hoog, zoals gewoonlijk. Blijkbaar hebben paren toch een voordeeltje om op de eerste etage te mogen slapen. Maakt niets uit. Ik heb het goed, krijg zelfs een verlengsnoer en heb een leuke kamer met een echt zitje er in. 

Vandaag ben ik precies drie weken onderweg en moet nog ongeveer 829 km. fietsen.

Totaal gereden kilometers:   1180,97.  Totale kosten tot nu toe    :      807.79

Bolzano vanuit de verte
 

kasteel boven Bolzano

Bolzano

Herken je dit paaltje May