Dinsdag 19 augustus 2014 Van Bregenz naar Bludenz, 74,42 km.

 

Om 6.37 wakker. Heb heerlijk geslapen. Blijkbaar is het heel druk op de computerlijntjes, ik kom nergens door. Al helemaal niet op de kamer, daar is de ontvangst veel beperkter dan in het café beneden. Ik kom er bijna niet op. Eerst maar wassen en inpakken, dan zie ik daarna wel weer. Voor ik naar bed ging even een wandeling gemaakt. Tijdens het oplopen van mijn ingang kwam ik de eigenaresse, Rosi is haar naam, tegen die naar huis ging, vijf minuten verder. Haar moeder woont nog hieronder. Zij verzorgt haar al dertien jaar. De laatste drie jaar kan ze helemaal niets meer zelf. Rosi doet alles zelf voor haar moeder. Wil beslist niet dat zij naar een verzorgingshuis gaat. Geweldig als je zoveel van elkaar houdt en dit doet wat een moeder voor haar kind zou doen. Maar wat je andersom niet vaak hoort.

Ik had een kamer op de tweede etage, met een schattig klein balkonnetje, waar je zo tegen de berg op kon kijken. Hoog op die berg staat een hotel. Beneden me, schuin er tegenover is de Spar. In de avond, tegen negen uur, zit daar een zwerver. Zijn plastic zak met inhoud naast zich. Een verweerd gezicht met lange haren en baard. Hij is beslist de jongste niet meer. Ik groet hem wanneer ik een korte wandeling maak. Van bovenaf heb ik foto’s gemaakt, al weet ik niet of ze zijn gelukt. Was nogal moe en beetje bibberig. Eerst dacht ik dat hij daar bleef zitten, maar nadat Rosi in de auto is gestapt en ik naar boven ben gelopen, was hij ineens verdwenen. Mijn vermoeden zegt dat hij met Rosi een afspraak heeft dat hij ergens in de grote tuin een overdekt onderkomen heeft om te slapen. Vraag me niet waarom, maar de vrouw heeft een hart uit duizenden. Dat voel en zie je aan alles. Ze verteld ook dat zij het heel goed heeft en dat weggeven normaal is in een dergelijk geval. Toch weet ik dat ze precies weet aan wie zij iets weggeeft. Precies door heeft wanneer het noodzakelijk is of een leugen. Een mooie vrouw vol liefde, warmte en hartelijkheid. 

Van May hoorde ik dat ik niet Pluvius de schuld mocht geven van de harde wind, maar Aeolus, hij is de God van de wind. Weer wat geleerd. Wat ik begrijp, is Pluvius van storm en regen. Nu die mag nog een paar weken op zijn wolk blijven zitten.Vandaag is het veertien dagen geleden dat ik ’s morgens om half tien ben vertrokken. Waarbij May me vergezelde tot Dűren. Qua kilometers zit ik nu bijna op de helft van mijn reis naar Rome. Misschien nog een of twee dagen, dan zit ik echt op de helft. Morgen wordt het een rustige dag. Maar laat ik bij het begin beginnen. 

Lekker geslapen vannacht en vanmorgen stond een heerlijk ontbijt voor me klaar. Na een uitgebreid afscheid vertrok ik om 8.20  naar de stad, waar de winkels al open waren. Op Facebook had Dini aangeraden om Confeet te halen voor de lippen. Hetzelfde wat je op blaren in je schoenen gebruikt. Eerlijk is eerlijk, het voelt een stuk rustiger, omdat het niet meer trekt. 

De weg is makkelijk te vinden, alleen bij het plaatsje Hard rij ik een klein stukje verkeerd, wat ik al snel in de gaten had. Een aardige mijnheer wijst me de goede weg. Het heeft meer te maken dat hier andere bewegwijzering is, waar ik weer even aan moet wennen. Het feit dat ik in Oostenrijk ben maakt dat er andere regels zijn. Buiten de stad daalt een reiger in het gras, terwijl ik sta te fotograferen. Kerkklokken luiden hun lied ergens in een dorp achter me. Het is inmiddels tien over half tien. Fietsers met zware bepakkingen vliegen me voorbij, zonder iets van de mooie natuur te zien. Zelfs die mooie brug rijden ze voorbij, terwijl die oude houten bruggen iets speciaals uitdragen. Misschien ligt het aan mij. Ieder mag doen wat hij wil en we hebben natuurlijk niet allemaal de tijd om zo te genieten van alles wat je ziet. 

In het riet hoor ik weer het lied van de krekels en in de bomen zingen de vogels hun lied van plezier. De donkere wolken die vanmorgen nog volop aanwezig waren, waardoor ik zelfs de regenkleding aan had gedaan, maken plaats voor prachtig blauw met mooie witte wolkjes, die later op de dag weer donkere wolken worden. God heeft het weer goed met me voor. Elke keer wordt er een kledingstuk uitgetrokken tot ik uiteindelijk in de middag met alleen mijn fietst-shirt en fietsbroek nog aan heb. Alleen de Alpen liggen nog in de mist, wat de hele dag zo blijft. Na 23 km. neem ik een korte   Aan de rechtervoet merk ik dat het weer tijd wordt om een etenspauze in te lassen. Een overblijvertje van de ziekte van Lyme. Zodra de schoen uit is en de voet even rust krijgt gaat het weer beter. Het is altijd de rechtervoet die problemen geeft. Al vanaf november vorig jaar. 

koffiepauze. Al die tijd had ik geen bankje gezien, waarschijnlijk omdat ik op de verkeerde weg zat, dus dan maar in het bushokje gaan zitten. Eerlijk is eerlijk, het routeboekje is voor mij soms moeilijk te lezen. Hoeveel bruggen ik over moest, onderdoor, dan weer er overheen, het waren er zoveel dat ik er niet meer uitkwam welke ik nu wel of niet had gehad. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ik niet steeds in mijn boekje kijk, maar op de weg en om me heen. Via de bewegwijzering ontdek ik vanzelf het fietspad langs de Rijn. Veel gravelpaden zijn het. Rijdt wat zwaar omdat het de hele nacht heeft geregend.

Bij Hohemens, dat beneden aan de dijk ligt, word ik begroet door kerkklokken. Om deze tijd? Dat kan alleen een bruiloft of begrafenis zijn. Heb ruim 26 km. gereden. Het is doodstil langs de dijk. Libellen springen voor mijn banden opzij, vlinders vliegen om me heen en één zelfs tegen mijn voorhoofd. De kraaien maken plezier, terwijl een veldmuisje vlak voor mijn fiets oversteekt. Er steekt nog een beest over dat ik niet kan thuis brengen. Het is langwerpig en flitst over de weg. Een salamander? Nee, dat kan niet, die zitten hier toch niet? Of wel? Geen idee. Beneden aan de dijk hoor ik even later koeienbellen rinkelen. Zouden die koeien er zelf niet gek van worden, de hele dag dat geklingel om je nek? Voor mij klinkt het wel als muziek in de oren, alsof er een bepaald ritme in zit.  

Wanneer ik op gegeven moment met iemand praat blijk in een stukje in Zwitserland te rijden. Het wisselt elkaar af. Natuurlijk kom ik een aantal kilometers verder de Zoll (grens) bordjes tegen. Bij Mǟder passeer ik een echt tolhuisje, dat niet meer in gebruik is. Er staat een douanebeambte. Ik vraag haar of ze een stempel in mijn pelgrimspas wil zetten, maar zo gek krijg ik haar toch niet. Terwijl ik het huisje fotografeer ontmoet ik een Hollands onderwijzersechtpaar. Zijn al 4 weken aan het trekken op de fiets en willen nu nog een paar dagen aan de Bodensee doorbrengen voor ze weer huiswaarts keren. Zij geeft op de lagere school les, klaagt over het vele administratieve werd dat erbij gekomen is, waardoor de kinderen te kort komen. Hij geeft op de hogere scholen les en heeft de knoet er onder. Ziet hij ook wel naar uit. 

12.27, tijd voor een korte eet- en plaspauze. Dat eten kan gezellig aan de picknicktafels die overal staan. Het andere is problematischer omdat het meer is dan een plasje. De dijk naar beneden geklommen en zo gaan zitten dat men van bovenaf niets kan zien. Hoogstens de mensen die aan de andere kant van de Rijn langfietsen. Blijkbaar hebben die ook rustpauze, er is niemand te zien. Vanmorgen vergeten broodjes te halen en in mijn trommeltje van Marco zitten wel boterhammen van 4 dagen oud. Manmoedig eet ik er drie op. Met honig en pasta best lekker, alleen een beetje taai. Gecombineerd met een bakje yoghurt, een hap van mijn snicker, wat radijsjes, tomaatjes en een banaan heb ik toch nog een aardige lunch naar binnen gewerkt. Geen zorgen wat betreft het oude brood. Er zat gen schimmel op. Het is voedzaam en doordat het hard was moest ik langzaam kauwen. Wie zegt dat ik het slecht heb?

Vanaf deze picknickplaats in Oostenrijk kijk ik naar de overkant van de Rijn, waar Zwitserland ligt. Boven me schijnt de zon, Maar voor achter en opzij komt mist opzetten. Pas na 37 km. laat Aeolus de wind weer de kop opsteken. Wat een moeilijke naam om steeds te onthouden. Mijn hersens zijn geen 20 meer. Pluvius klonk veel makkelijker. Ach, het was net even rustig fietsen geweest. Hield zich vandaag tot nu toe gedeisd. Voor mijn picknickbankje en ook onderweg kom ik allemaal herinneringen van de mijnen tegen, die ik op de foto zet. Zo passeerde ik een oud spoor, waar allemaal mijnwagentjes gevuld met stenen en steenkool op het spoor staan ter herinnering aan dat verleden. Zien eten doet eten. Een ouder echtpaar stopt bij een van de andere picknicktafels om van het zonnetje en eten te genieten. Het wordt alsmaar drukker langs de weg waar ik zit te eten. Wandelaars, fietsers. Waar komen ze ineens vandaan.

Een uurtje later zie ik mijn twee buizerds weer in de lucht. Had ze gisteren helemaal niet gezien. Zwaai even en probeer ze samen op de foto te krijgen, maar ze verdwijnen alweer richting de bergen. Opnieuw moet ik na 54 km. stoppen om mijn voet weer de rust te geven en om te drinken. Het valt me op dat ik eigenlijk te weinig drink. Een kwart liter per dag aan water en twee koppen koffie onderweg. Het is te weinig. Hier zie ik voor het eerst dat de Rijn meer blauwgroen is dan de Donau die blauw hoort te zijn. Op het laatste stuk kom ik langs prachtige meren, werkelijk met mooie blauwe kleuren. Bij de laatste staat een visser. Hij heeft een vis gevangen en eigenlijk wil ik hem met vis en al fotograferen, maar zie ineens dat hij de vis tegen zijn zitbankje dood slaat. Ik draai me om. Waarom moest dat nu? Geniet van het vissen, haal de haak er voorzichtig uit en gooi hem terug. Hij mag van mij niet meer op de foto en degene die ik vooraf heb genomen gooi ik er uit. Natuurlijk  klopt mijn denkwijze niet. Leven en laten leven. Maar je moet zo’n beest niet op zo’n wrede manier doden door hem een aantal keren tegen dat ijzeren bankje te slaan en steeds na iedere klap te kijken  

of hij dood is. Dat gaat me net te ver.

In Bludenz aangekomen eerst naar de toeristeninformatie, die een kamer vinden voor 40 euro met ontbijt. Daarna naar het station. Morgen is de dag van rust. Van Bludenz naar Sankt Anton gaat

vrijwel iedereen met de trein. Het is te gevaarlijk om op de fiets door al die tunnels te rijden. Automobilisten zien je niet goed en de Pas is ook veel te hoog om te beklimmen. Mijn ticket heb ik al in handen. Om vijf voor half elf vertrekt de trein. Heb dus alle tijd. Volgens de juffrouw van het toeristenbureau is mijn kamer niet erg hoog. Hebben die lui geen inschattingsvermogen, of zijn ze bang dat ze anders een andere kamer moeten zoeken. Ik moet weer twee hellingen op van 8 en 10% voor ik het gasthaus bereik. Ik krijg de kamer zonder ontbijt voor 35 euro. Broodjes haal ik wel onderweg met een potje jam of honing. Er wordt warm water voor me gemaakt voor koffie en thee vanavond. Wanneer ik vraag waar de supermarkt is om brood te halen blijkt dat alles hier om 6 uur is gesloten. Wat nu, geen brood? De vrouw vraagt wat ik nodig had. Ze gaat naar de keuken en snijdt drie plakken brood voor me af. Ik mag er niets voor betalen. Was wel een karig avondeten geworden. Tomaatjes en radijsjes, vermengd met een paar oude koekjes, was alles wat ik nog voorhanden had. Vandaag heel slecht voor mezelf gezorgd en dat na zo’n luxe ontbijt. Foei Maus.

Totaal gereden: 925,68 km.