Trainingstochten voor Rome met bijzondere ontmoetingen onderweg

Nijswiller

 Maandag 30 juni en dinsdag 1 juli 2014.

Afgelopen twee dagen veel getraind in de heuvels. Is hard nodig. D gereviseerde batterijen geven nu al meer kilometers aan, dan er de laatste tijd uitkwamen. Pas na vier keer leegrijden komen ze aan de top, rond de 70 km. Echter één van de twee, die het meeste leeg was, reed vandaag al 68 km. Vraag me dus af als die aan de top is na vier keer helemaal leegrijden en herladen, hoeveel werkelijke kilometers ik ermee kan rijden.

Gisteren reed ik via Simpelveld naar Gulpen. Halverwege de Gulpenerberg sloeg ik af richting Reijmerstok. Om de hoek is daar een rusplaats met bankje waar ik altijd even pauzeer. De eerste 20 kilometer had ik achter de rug. Op een van de bankjes lag een backpacker te slapen. Hij deed één oog open, keek in mijn ogen en sliep weer verder. Blijkbaar was ik tot het soort 'goed volk' bevonden.

Ik pakte mijn eigen stoeltje dat ik speciaal voor onderweg meeneem, maakte mijn beker koffie en genoot van het uitzicht met prachtige wolkenvelden. Een kwartier later kwam de backpacker tot leven. Het bleek een jongeman van 32 jaar uit Zuid Korea. We raakten aan de praat. Mijn Engels verliep bijzonder goed, iets wat ik niet had verwacht. Ben bepaald geen talenwonder.

 

Beleefd weigerde hij de warme koffie die ik hem aanbood. Hij vertelde dat hij de wereld rondtrok. Van de week hadden ze hem op een Nederlandse camping bestolen, tot en met zijn sokken, kleding en wandelschoenen toe. Nu liep hij op sandalen, die zo slecht waren dat ze die hadden laten staan. Ook zijn computer was hij kwijt, maar zijn telefoon hadden ze niet te pakken gekregen omdat hij die om zijn hals droeg. Duidelijk zichtbaar waren de verse blaren die hij door gebrek aan goede schoenen had opgelopen. Hij was op weg naar Maastricht. Omdat hij niet veel geld had noteerde ik op een  afgescheurd hoekje papier de adressen van twee goedkope schoenwinkels. Inmiddels had hij wel een nieuwe spijkerbroek gekocht.

Hoe triest is het toch dat zelfs backpackers, die alleen maar het hoognodige bij zich hebben, nog worden gepakt. We spraken erover dat liefde voor elkaar te weinig voorkwam, over Noord- Korea en de politiek en wisten allebei dat er alleen met liefde veel bereikt kon worden. En dat allemaal in het Engels.... Maar één keer  hoefde ik naar een woord te zoeken. We namen als vrienden afscheid en wensten elkaar veel liefde onderweg. Pas 2 km. verder dacht ik ineens: 'Wat stom, ik had moeten vragen of ik een foto van hem mocht maken voor op Facebook'. Maar goed, niet aan gedacht, dus verder gereden. Het had geen zin de berg opnieuw op te rijden om hem dit te vragen. Stel dat hij nee zou zeggen, dan was alle energie voor niets geweest. Toch jammer want ik sjouw die camera's toch niet voor niets overal mee naar toe. 

Reymerstok uitrijdend stak ik de grote weg over naar Banholt. Daar aangekomen sloeg ik gelijk weer links af naar Noorbeek. Een mooie route die ik nooit eerder gefietst had.  Bij Noorbeek stak ik opnieuw de weg naar De Plank over en zag dat ze het oude klooster bij Hoogcruts aan het restaureren waren. Er had iets over in de krant gestaan, maar was het vergeten. Net als de open dag, de week ervoor. Jammer had er graag foto's gemaakt. Nu kan ik alleen het stuk ruïne nog laten zien.

Vanaf het klooster de berg af naar Slenaken, waar naast de ijskraam een weddingpastor  woont. Op de deur stond dat je een wens achter kon laten, waarvoor gebeden zou worden dat je wens in vervulling ging. Vroeger kon je hier ook trouwen, maar dat was al een tijd niet meer zo. Van de 'wens achterlaten' wilde ik meer weten. De poort stond open, dus met fiets aan de hand de binnenplaats opgelopen. Het binnenkomen voelde rustig aan, bijna sereen. Op mijn kloppen verscheen een jongeman, die zijn vader riep. Hij wilde meer weten over mijn wens. Natuurlijk betrof dat de fietsreis naar Rome. We gingen op een bankje in de schaduw zitten en kregen een diepzinnig gesprek over God, over Jezus, over Adam en Eva, het oude en nieuwe testament en alles wat daarbij hoort in het leven van nu. De man was een boeiend verteller en voor ik het wist was er een uur voorbij. Hij kreeg kippenvel toen ik vertelde over een voor mij speciale ontmoeting de avond ervoor en zei dat Berry, mijn overleden man, daar de hand in had. Voor mij was die ontmoeting heel kostbaar en waardevol geweest.  
 

Voor ik vertrok behandelde de weddingpastor mijn voet, waar ik sinds november al veel pijn aan had. Daarna legde hij zijn hand op mijn hoofd en legde mijn hand op mijn hart. Zo werd voor mijn hele lichaam gebeden om te genezen en dat ik volkomen gezond op pad zou gaan. Daarna werd ik uitgenodigd voor aanstaande donderdagavond. Zij hadden dan een bijeenkomst van een aantal mensen, die niet meer in het instituut kerk geloofden. Helaas, ik hoor ook daartoe, sinds er misbruik en ellende is veroorzaakt in de familie door diverse personen uit die hoek. Dat begon al op kostschool. Ga hier verder niet op in, omdat er vast nog wel goede mensen in dat instituut rond lopen. Mijn keuze voelt goed voor mij. We namen als vrienden afscheid. Ik kreeg zelfs nog een blikje drinken mee en ga vast donderdagavond kijken hoe het daar is. Voor Rome wordt gebeden. Kleine ontmoetingen, kleine wonderen. 

Van Noorbeek door Slenaken heen fietsend moet ik de berg op. Een klein Alpje, dacht ik altijd als ik met de auto hier de berg op reed. Eigenlijk was een makkie, terwijl hij in mijn idee veel steiler was. Viel weer mee. Boven op de Eperberg linksaf geslagen naar Mechelen en zo weer op huis aan. Even later begon het te regenen. Kon gelijk mijn regenjack uitproberen. Wind- en waterdicht stond binnenin, het klopte. Ondanks dat het afkoelde, werd ik niet koud. Moest nog 20 kilometer fietsen, waarvan een deeltje bergop. Bij Diane, mijn dochter, waar ik op de terugweg bijna langs kwam even een kop warme thee gedronken Het was inmiddels droog geworden, maar op het moment dat ik net weer wegreed begon een nieuwe bui. Toch nog nat binnengekomen.

 Vandaag ook weer een leuke tocht gemaakt, van 64 km. Richting Höngen naar Schalbrun in Duitsland. Daarna  langs allerlei boerenkarrenwegen kwam ik via Susteren en Nieuwstad ergens beneden achter Puth aan bij een heuvel van 10 procent, kort en stijl. Was even afzien. Merk wel dat ik nog flink moet trainen in de heuvels. Bovenop de heuvel een kleine rustpauze. Ontmoet hier een man met hond. Hij en zijn vrouw hebben ook Santiago op hun wensenlijstje staan. Doordat vrouwen volgens hem altijd in een groot verzet rijden krijgen ze knieklachten, zoals zijn vrouw en een vriendin. Waarschijnlijk  ben ik de uitzondering in zijn ogen, ben die berg met weinig moeite

opgekomen. Dacht hij en in het goede verzet. Toch een compliment vandaag. Donderdag staat de weg naar Vaals op het programma. Meerdere malen heb ik deze berg vanaf de achterzijde opgereden, maar nog nooit via de officiële hoofdweg. Een mooie klus om te klaren. De zorg om de accu's is voorbij. De fiets, helemaal nagezien en hersteld waar nodig, rijdt weer heerlijk.

Rome, ik kom er aan.....! Maus

 

 

 

PS. De rest van de foto's vindt u terug op Facebook:

https://www.facebook.com/maussturmer