Wat het doel is van mijn reis naar Rome? Ik heb geen flauw idee, maar zal het zeker ontdekken. Of weet ik het onbewust nu al?

Berry met mijn oudste kleinzoon die nu 22 jaar oud is
 

Dit verhaal ontstond door het lezen van onderstaande dagtekst.
Zou dat één van mijn doelen zijn van mijn reis naar Rome? Nog dichter bij God te komen dan ik nu al sta in mijn geloof? Heb eigenlijk geen flauw idee. Ik bid, bedank bijna iedere dag wel één of meerdere keren voor het feit dat ik leef en dankbaar ben voor wat ik heb. Maar is dat voldoende? Genoeg om dat diepe gevoel vast te houden? Het is verschillend. Op de fiets ben ik er meer mee bezig dan thuis. Op de fiets ben je in de natuur. Er is niets anders dat je hoeft te doen, dan trappen. Opletten natuurlijk in het verkeer. En... daarnaast alleen zijn met je gedachten. Die draaien in het begin van de tocht altijd om wat je nog moet doen. Langzamerhand veranderen je gedachten. Nemen waar wat groeit en bloeit en om je heen gebeurd. Daarnaast ontdek ik elk grassprietje, elke bloem, boom en in de vogels om me heen, hoe volmaakt de natuur is. Niets is verkeerd. Kleuren die wij nooit aan ons lijf naast elkaar aan zouden trekken, zijn volmaakt in een veld vol korenaren, bij wijze van preken. Niets is vals, niets is onvolmaakt. Alles past ineen zoals het hoort te zijn. Op dat moment komen je gedachten daar waar ze horen te zijn. Wie heeft dit alles zo volmaakt voor ons gemaakt? Wie heeft mij het recht gegeven om hier te mogen zijn. Soms denk ik dan ook aan de tijd dat ik niet meer wilde leven, omdat Berry hier niet meer was. Of aan die zinloze lange relatie die mij zoveel wanhoop gaf omdat liefde werd vernederd in plaats van beantwoord. Op die momenten komt er grote dankbaarheid in me boven. Dankbaarheid dat ik leef. Dit alles nog mee mag maken. Nooit meer die diepe wanhoop voel, die er toen was. Een wanhoop zo groot en diep, dat geen mens dit kan begrijpen die dat zelf niet meegemaakt heeft.

Er is veel onbegrip voor mensen die uit het leven stappen, maar ik begrijp het als geen ander. Op dergelijke momenten bestaat er niets meer voor je. Geen kinderen, geen kleinkinderen, geen vader of moeder en geen vrienden. Het is niet uit te leggen aan iemand die deze wanhoop nooit heeft gevoeld. Het is een eenzaamheid waarin je opgesloten zit, die niemand kan doorbreken en ook niet te verklaren is. Des te groter is de overwinning en dankbaarheid nu. Ik ben er nog. Ik mag op reis. En ook al is er financieel nog steeds een gat, dat komt helemaal goed voor ik wegga of onderweg. Het doet er niet toe. Mijn diepe geloof is er en ik weet dat wensen worden vervult, zoals ik nu mijn opdracht vervul, op de fiets naar Rome. Het kind in mij zegt vandaag weer; 'nog 6 nachtjes slapen'.

Ben ik een dromer of idealist? Geen flauw idee. Het is wat ik van binnen voel en uit mag voeren. Een reis maken die mij zal geven wat ik nodig heb. Zal het mijn schrijven verdiepen? Zal ik er een beter mens door worden? Zal dat diepe verdriet van afgelopen jaren eindelijk zijn plek krijgen die het verdiend? Zal ik nog eens dankbaarheid voelen voor die tijd dat ik niet wilde inzien dat ik ongelukkig was? Eigenlijk voel ik dat nu al. Die periode heeft me ook veel geleerd. Van de week schreef een oude vriend van vroeger; 'Maus wees niet te goed van vertrouwen'. Hij heeft gelijk. Ook al zie en voel ik meer dan een ander, ik begin altijd met iedereen te vertrouwen, zonder te luisteren naar mijn eerste gevoel. Pas na korte of lange tijd kwam ik er achter dat dit niet altijd klopte en ik wel gewaarschuwd was. Luisteren naar mijn gevoel en daarin geloven is het stuk dat ik afgelopen jaren wel heb geleerd. Ik mag genieten van alles om me heen en van de mensen die ik ga ontmoeten. Genieten van de dingen die ik te zien krijg, van de wonderen die mij zeker zullen overkomen en van de bescherming en bestemming, die ik onderweg zal vinden wanneer dat nodig is.

De kerk als instituut zegt mij niets. De kerk als gebouw om een kaarsje in te branden en even te bidden, waar ik mij fijn voel, veilig en rustig, is wel belangrijk. De sfeer van liefde en rust die zo belangrijk is om te voelen hangt niet in iedere kerk. Dat voel je al wanneer je binnen komt. Dan is het letterlijk naar binnen lopen, omdraaien en weer op de fiets stappen. Het zijn vaak die kleine kapelletjes die deze sfeer en uitnodiging aan je geven om even binnen te stappen.

Rome, van alle kanten krijg ik te horen hoe mooi de stad is. Ook al ben ik geen stadsmens, ik zal zeker de stad bekijken. Misschien op audientie gaan bij de paus, net als alle andere pelgrims. Echter het werkelijke gevoel van pelgrim zijn is nu al een beetje en straks onderweg heel sterk. Het gevoel van één zijn met God en zijn engelen. Bij moeilijke klims even die hand in je rug voelen, die jou een duwtje geeft als je er om vraagt, wanneer die berg jou denkt te overweldigen. Je denkt dat je niet meer verder kunt. Op dat moment kun je nog eens zo ver, omdat je heel even die hand voelde, die jou steun, kracht en liefde gaf om door te vechten op je zware reis. Zo is het leven, zo is ook deze reis. Ik weet het nog van Santiago. Ook daar kreeg ik tijdens een zware klim even die hand in de rug, die me steunde en een zetje gaf met de woorden; je kunt het. Ik ben er om je te steunen. Het zijn mijn beide engelen die naast me zullen rijden en het is Berry die met me mee reist. Ze zijn er alle drie wanneer ik ze nodig heb. Het is God die hen de opdracht heeft gegeven mij onderweg te beschermen, zodat ik deze tocht veilig kan maken. Dat is waar menige vriend of kennis zich zorgen over maakt. Niet doen lieve mensen. Ik ben beschermd, dat weet en geloof ik. Voelde het niet zo, had ik nooit aan deze opdracht begonnen. Ik wens u alleen een fijne gezegende dag vol liefde en bescherming.

Dagtekst van woensdag 30 juli 2014
"Iedere mens heeft wensen, ambities die hij wil verwezenlijken. Of het nu rijkdom, schoonheid, wetenschap, macht, enz., hij verbruikt er zijn fysieke en psychische energieën aan, zijn tijd, zijn gezondheid. Maar heeft hij eenmaal zijn doel bereikt, wat gebeurt er dan? Na een moment van tevredenheid, verliest datgene wat hij heeft verkregen zijn belangstelling. Ja dat gebeurt vaak, heb je het eenmaal in bezit, verliest het zijn glans, zijn aantrekkingskracht van toen we ernaar verlangden en kijk, vanaf dat moment maakt tevredenheid plaats voor
ontevredenheid en leegte. De enige manier om te ontkomen aan dit gevoel van onvolkomenheid dat volgt op de vervulling van onze wensen, is op zoek te gaan naar een ver doel, zo veraf dat we dat nooit bereiken. Dat verre onbereikbare doel dat aan alles voorbij gaat, dat alles bevat zou men ook God kunnen noemen. Terwijl wij op weg zijn naar Zijn nabijheid, zullen wij liefde, wijsheid, schoonheid, kracht, rijkdom vinden zonder ons ooit nog af te matten met zinloze zoektochten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 121

"  Er is maar één reden
om wat dan ook te doen:
als een verklaring
aan het universum
van Wie Jij Bent. "
Neale Donald Walsch

Een dagelijkse gedachte

De vaas geeft vorm aan de ruimte,
muziek aan de stilte.

Georges Braque  (Ingestuurd door:  Annet Veeneman, Nuenen NL)