Belevenissen tijden de trainingstochten voor Rome, de dagtekst van vandaag, woorden van inspiratie en een dagelijkse gedachte

Het wordt prachtig weer vandaag dus even niet nadenken over wat ik allemaal moet. Dat doe ik al vanaf drie uur vannacht, terwijl ik om half één   pas in bed lag. Dat laatste is vrij normaal, maar zo vroeg wakker liggen en piekeren wat je nog allemaal moet regelen geeft soms een nekslag in de loop van de dag. Het is half zes vanmorgen, zit aan het ontbijt en gelijkertijd te schrijven. Een gevoel van rust en ontspanning zit er nog niet in vanmorgen. Komt wel wanneer ik op de fiets stap. Dat moment van opstappen geeft rust en vrede. De natuur in zonder vaak te weten waar ik naar toe rij of waar ik uitkom. Het wordt prachtig weer vandaag dus even niet nadenken over wat ik allemaal moet. Dat doe ik al vanaf drie uur vannacht, terwijl ik om half één

Dat rijden zonder doel gebeurd steeds vaker en zelfs als ik een doel heb, wijk ik er nog vanaf. Neem vorige week vrijdag. Ik vertrok op weg naar Roermond. Even voorbij Linne werd de lucht zo diep zwart dat ik me afvroeg, moet ik deze tocht wel afmaken? Had pas 27 km. gereden en moest nog 25 km. om in Roermond te komen. Dat betekende nog 75 km met de terugweg mee. Het risico een flink pak regen over me heen te krijgen was wel erg groot. Eerlijk gezegd had ik daar op dat moment niet echt zin in. Gaf het stuur figuurlijk in handen van mijn engelen Mike en Lucien. Zij brachten me richting Einighausen. Een straffe tegenwind maakte het fietsen niet makkelijker. Maar goed dat ik niet was doorgereden, dan was de tocht echt te zwaar geweest. Ruim honderd kilometer ligt net boven mijn macht. Was het voor de Tia zo'n 80 kilometer per dag, na de Tia is dat toch verminderd naar 50 tot 70 kilometer. Is ver genoeg. Ik hoef me voor niemand te bewijzen en al helemaal niet voor mezelf. Ben toch de hele 19 km. daalt door de harde tegenwind behoorlijk. Het kan de pret niet drukken.

dag onderweg met de vele fotomomenten erbij geteld, waarbij ik echt even de tijd nemen om mooie foto's te maken. Mijn gemiddelde van

Bij de grens van Geleen aangekomen ontmoet ik Sjaakie van 70 jaar bij een stoplicht waar we beiden voor moeten wachten. We rijden samen verder. Zeg maar Sjaakie, was een van zijn eerste zinnen tegen mij. Hij had altijd met zijn vrouw een zaak gehad in Geleen. Die goed verkocht en een appartement in Hoensbroek gekocht. Nauwelijks bezig met de verhuizing kreeg hij twee keer achter elkaar een ongeluk met de fiets. Zijn nek en schouders waren verbrijzelt. Zijn nek kan hij nauwelijks meer draaien, die is grotendeels vastgezet. Zijn schouders zijn nog steeds pijnlijk, maar desondanks zit hij weer dagelijks op de fiets. Wanneer hij hoort dat ik naar Santiago ben geweest verteld hij spijt te hebben dat hij jaren geleden niet met zijn vrienden is meegegaan, die toen wel gingen. Voor hem is dat nu onmogelijk geworden. We rijden nog een paar kilometer samen door tot we bij de grens van Spaubeek afscheid moeten nemen. Hij rijdt dat stukje terug naar Geleen, waar hij nog iemand moet bezoeken. Dat afscheid nemen moest eigenlijk al eerder, echter het was zo gezellig kletsen dat hij nog een stukje verder mee reed. Hij is trots op zijn vrouw zoals ze die moeilijke tijd heeft doorstaan. We nemen afscheid en ik laat de weg weer over aan mijn engelen. Gevolg is dat ik weer op wegen en paden kom waar ik nooit eerder ben geweest. Vraag op gegeven moment aan een vrouw hoe het dorp heet waar ik doorheen rij. 68 kilometer gereden.

Het zijn vijf huizen en een wc, zo klein is het. Helle heet het. Helle? Zou hier vroeger de duivel gewoond hebben vraag ik me af. Nee........., onmogelijk. Het ligt zo liefelijk tussen het groen. Even later wil ik even stoppen voor een rustpauze. Door de piepende remmen opgeschrikt vliegt een buizerd vlak voor me langs de lucht in. Te vlug om mijn camera te kunnen pakken. Even voor het dorpje Tervoort ontmoet ik een vrouw met sledehond. We raken in gesprek wanneer ik de weg vraag. In het begin gromt de hond, maar ik laat hem rustig ruiken aan mijn hand. De hond wordt helemaal rustig en even later krijg ik een flinke lap tong over mijn hand heen. Het is goed, we zijn maatjes geworden. Ook hier neem ik afscheid om met een pittig vaartje richting huis te rijden. toch nog bijna

Dinsdag 15 juli vertrek ik opnieuw vroeg in de morgen beladen met brood en een thermoskan heet water. Opnieuw word ik naar nieuwe paden en wegen geleid. Wat me steeds meer opvalt dat als mensen vroeger hun honden uit gingen laten, zij ook echt met die hond bezig waren. Dat was hun moment samen. Tegenwoordig zie ik de honden zonder riem alleen snuffelen zonder dat er op gelet wordt. Het baasje of bazinnetje heeft het te druk aan de telefoon. Zelfs die paar minuten samen moet de hond nu delen met een apparaat waar blijkbaar niemand meer zonder kan. Hoe deden wij dat vroeger toch? Je had alleen maar een telefooncel, later een telefoon thuis, maar dat was het ook. Nu is het alsof geen mens meer zonder telefoon kan in zijn handen. Zien zij nog iets wat er om hen heen in de natuur gebeurd? Ik vraag het me af. Zij horen, zien, voelen en ruiken niet meer. Zij praten alleen nog maar door dat kastje.

Langs een voetbalveld rijdend zie ik een eenzame merel op de hoge afscheiding achter het doel zitten, strak voor zich uit kijkend. Pas wanneer ik heel dicht langs hem heen rij vliegt hij in glijdende vlucht richting veld om daar zijn wormpjes te gaan zoeken. We zijn samen heel even alleen op de wereld. Ik kijk hem na, verlangend dat ik een vogel was en kon vliegen. De wereld van boven kon bekijken. De natuur voelt zich niet eenzaam, hoogstens de mens. De natuur past zich aan, aan alle

weersomstandigheden. Buigt soms het hoofd voor de krachtige wind en regenslagen, maar heel buigzaam richt zij zich weer op bij de eerste zonnestralen. Waren wij als mens maar zo flexibel.

Mijn bedoeling was oorspronkelijk naar Geleen te rijden, echter ik ben ergens op een veldweg terecht gekomen tussen Schinnen en Oirsbeek in. Onbekende paden worden gereden tot ik opnieuw bij Schinnen terecht kom. De keuze is nu de berg op of langs het spoor. Ach waarom zou ik het me makkelijk maken, denk ik dan en kies de berg. Een gemeen klimmetje. Halverwege de berg ligt een kalfje van net een dag oud lekker te genieten van het zonnetje. In de verte hoor ik tijdens het fotograferen een buizerd schreeuwen, zonder dat ik hem kan zien. De lucht is al weken grauw en bewolkt. Dan, heel voorzichtig komt een zonnestraaltje om het hoekje kijken. Streelt zachtjes mijn rug om nog geen minuut later weer achter de wolken te verdwijnen. Een vergissing? Ja hoor. Die minuut was al teveel, maar ik mocht er heel even van genieten, alsof hij wilde zeggen; 'goed zo, doe je best maar. Ik ben er wel al zie je me niet'. Zou de zon me uitgelachen of toegelachen hebben in die ene minuut van heerlijke warmte.



Bij de zandafgraving vond ik dit net twee beneb en een lijf naar voren gebukt. Mijn fantasie?

Al dagen had ik verschrikkelijke rugpijnen. De hernia had het weer in zijn hoofd gekregen om me dwars te zitten. Toch merk ik dat juist door de beweging van het fietsen de pijnen rustiger worden. Je bent nooit zonder pijn, maar door het slechte weer van afgelopen twee weken stak het extra de kop op. Of zou het zo zijn dat het kind in mij zich weer gelukkig voelt dat ze naar buiten kan? Op de fiets mag zitten? Mijn vader zei vroeger al dat ik een zigeunerin was, omdat ik altijd naar buiten wilde. Had hij hierin toch een beetje gelijk? Wie zal het zeggen. Zwerven zonder persé een doel te moeten hebben vind ik heerlijk. Het zijn ontdekkings-tochten. De buizerd blijft me van achter de wolken volgen. Ik hoor zijn roep maar zie hem niet. Mijn vreugde van het genieten maakt me blij en gelukkig.

Op de terugweg even langs Fransien gereden om te kijken hoe het met Mausi gaat. Heb foto's gemaakt, maar kreeg het niet echt voor elkaar om mijn camera stil te houden. Te moe van de fietstocht misschien? De foto is bewogen, maar wil hem toch even laten zien. Er komt vandaag of morgen wel weer een betere. Fijne dag allemaal en geniet van de zonnestralen die wij hier in het zuiden zolang hebben gemist. De fiets staat startklaar, nog even brood maken en de thermoskan vullen. Ik zou zeggen, spring maar achterop en geniet mee van alle grote en kleine belevenissen onderweg. Maus

Dagtekst van donderdag 17 juli 2014.
"Goed ademhalen draagt veel bij aan de innerlijke harmonie en evenwicht, maar je moet wel enkele regels kennen. Ten eerste, je moet niet door de mond ademen, maar alleen door de neus. Vervolgens heel langzaam inademen en de lucht zo lang mogelijk in de longen vasthouden. De uitademing kan dan snel en krachtig zijn. Als je je bijvoorbeeld niet lekker voelt, alsof je door een duistere aanwezigheid wordt bezocht, doe deze oefening: adem de lucht langzaam in, en stoot ze dan in een keer krachtig uit,
terwijl je denkt dat je ook de wezens die in jou problemen
veroorzaken, verjaagt. En als je het gevoel hebt dat je eindelijk
bevrijd bent van deze indringers, adem dan in en roep heilzame
wezens in je op. Beeld je in dat je hart vol loopt met gouden
licht, dat het een stralende zon wordt. Hoe zouden de engelen
zich niet aangetrokken voelen door zo’n verblijfplaats?"
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Woorden van Inspiratie - Dag 108

"  Alleen liefde leidt tot juist handelen.
Wat orde in de wereld brengt,
is liefhebben -
en de liefde haar ding laten doen."
Jiddu Krishnamurti

Een dagelijkse gedachte

Wat echt moeilijk is, en echt geweldig,
is opgeven om perfect te willen zijn
en beginnen met jezelf te willen zijn.
Anna Quindlen  (Ingestuurd door:  Red. Dagelijkse Gedachte, Leiderdorp NL)